Απόσπασμα από την ομιλία του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Σταύρου Ζένιου κατά την τελετή αποφοίτησης το 2003.
Εσείς, η τάξη αποφοίτων … Περνάτε ένα συμβολικό κατώφλι.Παύετε να είστε αντικείμενο κοινωνικής φροντίδας…
Είστε πια ελεύθεροι να επιλέξετε τον δικό σας δρόμο, να ακολουθήσετε ο καθένας τη δική του εσωτερική πυξίδα.
Να ανταποκριθείτε στην εσωτερική φωνή που σας καλεί, τον καθένα και την καθεμιά ξεχωριστά, στον δικό της προορισμό.
Μην αφήσετε ποτέ τη φωνή αυτή να ατονήσει, να σας πει “Δεν βαριέσαι”.
Μην της επιτρέψετε να υποκύψει στις θεότητες της εξουσίας ή του χρήματος, τις θεότητες της παράδοσης και του συμβιβασμού.
Διότι η πρόοδος του ανθρώπινου είδους, η επιβεβαίωση μας ως ανθρώπινο είδος, εξαρτάται από αυτούς που αψηφούν τις θεότητες , μεγάλες ή μικρές.
Ο Robert Fulghum αναφέρεται στην ιστορία ενός ιερέα, ο οποίος έχοντας αναλάβει τη φροντίδα μιας ομάδας ζωηρών παιδιών, τα καθοδηγεί στη συμμετοχή σ’ ένα παιχνίδι με Γίγαντες, Νάνους και Μάγους.
-”Πρέπει να χωριστείτε”, εξηγεί ο ιερέας στα παιδιά.“Γίγαντες στα αριστερά, Μάγοι στα δεξιά και Νάνοι στο κέντρο…”.
Ένα κοριτσάκι του τραβάει το μανίκι και τον ερωτά.
-”Πού στέκονται οι Νεράιδες;”
Ο ιερέας της απαντά ότι δεν υπάρχουν Νεράιδες στο παιχνίδι.
-”Βεβαίως υπάρχουν” του λέει με αποφασιστικότητα. “Εγώ Νεράιδα είμαι!”
Βλέπετε το κοριτσάκι ήξερε τι ήθελε και δεν ήταν έτοιμο να θυσιάσει την προσωπικότητα της, αλλά ούτε και να μείνει έξω από το παιχνίδι.
Επέμενε να πάρει τη θέση που έκρινε ότι της άρμοζε.
“Πού στέκονται οι Νεράιδες;”
Ποιος είναι ο ρόλος όλων αυτών που είναι διαφορετικοί, που δεν ταιριάζουν με τα στερεότυπα, που δεν έχουν προκαθορισμένους ρόλους;
Απαντήστε αυτήν την ερώτηση, συνεχίζει ο Fulghum και μπορείτε να ιδρύσετε μια καινούργια σχολή, ένα νέο κράτος, να κτίσετε ένα καινούργιο κόσμο …
Περισσότερες διδακτικές ιστορίες εδώ.