Η φοβερή ιστορία του Τζον Στίβεν Ακχουάρι, ο οποίος το 1968 έτρεξε την μισή διαδρομή του Μαραθωνίου με σοβαρά τραυματισμένο γόνατο και ώμο, αλλά κατάφερε να τερματίσει.
Στον αθλητισμό δεν είναι το παν η πρώτη θέση και η διάκριση. Αυτό το απέδειξε με τον πιο έντονο τρόπο ο Τζον Στίβεν Ακχουάρι, ο οποίος πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 εκπροσωπώντας την Τανζανία.
Συνήθως τα ονόματα που μένουν μετά από κάποιον αγώνα είναι αυτών που τερμάτισαν στις πρώτες θέσεις. Ο Ακχουάρι όμως, δεν τερμάτισε πρώτος, δεν πήρε μετάλλιο και δεν ήταν στους πρώτους. Τερμάτισε τελευταίος και με διαφορά μιας ώρας από τον πρώτο και περίπου 20 λεπτά μετά τον προτελευταίο. Όμως, έμεινε στην ιστορία για το πείσμα, την επιμονή και τη θέλησή του να τερματίσει τον Μαραθώνιο.
Στις 20 Οκτωβρίου του 1968 διεξήχθη στην Πόλη του Μεξικό ο Μαραθώνιος των αντρών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με 74 αθλητές να παίρνουν μέρος. Ο αγώνας ξεκίνησε στις 3 το μεσημέρι και 2 ώρες και 20 λεπτά αργότερα τερματίζει πρώτος ο Αιθίοπας Μάμο Βόλντε. Η ώρα περνούσε και για περίπου 40 λεπτά αθλητές εμφανίζονταν στο γήπεδο για να τερματίσουν. Μία ώρα μετά τον τερματισμό του Βόλντε, ο περισσότερος κόσμος είχε φύγει από το γήπεδο, ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει και όλα έδειχναν ότι δεν είχαν μείνει άλλοι μαραθωνοδρόμοι.
Όμως, κάποια στιγμή ένας αθλητής εμφανίζεται στο γήπεδο, εμφανώς καταπονημένος, με το πόδι του δεμένο. Σχεδόν περπατώντας κάνει τα τελευταία μέτρα του αγώνα, με το πρόσωπό του να δείχνει τον πόνο που ένιωθε. Ήταν ο Τζόν Στίβεν Ακχουάρι από την Τανζανία, ο οποίος τερμάτισε τελικά με χρόνο 3 ώρες και 26 λεπτά.
Τι είχε συμβεί όμως στον Ακχουάρι;
Οι συνθήκες του Μαραθωνίου δεν ήταν και οι καλύτερες για τους αθλητές λόγω του υψομέτρου της Πόλης τους Μεξικού. Έτσι και ο Ακχουάρι, ο οποίος δεν ήταν συνηθισμένος σε αυτές τις συνθήκες, περίπου στο 19ο χιλιόμετρο του αγώνα βρέθηκε μεταξύ κάποιων άλλων αθλητών, έπεσε στο έδαφος και τραυματίστηκε. Έπαθε εξάρθρωση στο γόνατο, ενώ χτύπησε και τον ώμο του. Οι γιατροί του πρότειναν να σταματήσει τον αγώνα όμως ο ίδιος δεν τα παράτησε. Ήθελε να συνεχίσει και έτσι έτρεξε τα υπόλοιπα 23 χιλιόμετρα του αγώνα τραυματισμένος και με το πόδι του δεμένο. Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και τα φώτα από τα περιπολικά του ακολουθούσαν τον Ακχουάρι του έδειχναν τον δρόμο. Μόλις μπήκε στο γήπεδο, ο κόσμος που είχε μείνει άρχισε να τον χειροκροτεί και να τον αποθεώνει.
Συνολικά, 18 αθλητές αποχώρησαν από τον αγώνα και δεν κατάφεραν να τερματίσουν. Ο Ακχουάρι όμως, δεν ήταν ένας από αυτούς.
Όταν ρωτήθηκε γιατί δεν σταμάτησε αλλά συνέχισε να αγωνίζεται, ο Τανζανός απάντησε: «Η χώρα μου δε με έστειλε 5 χιλιάδες μίλια μακριά για να ξεκινήσω τον αγώνα. Με έστειλε για να τον τερματίσω!».
Σε συνέντευξη που έδωσε κάποια χρόνια μετά, περιέγραψε το γεγονός.
« Όταν έφτασα στο Μεξικό δε φοβόμουν τίποτα. Αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένος γι’αυτό το υψόμετρο, αφού εγώ έκανα προπόνηση σε περιοχή με πολύ χαμηλό υψόμετρο στο Νταρ Ες Σαλάμ στην Τανζανία. Στο μαραθώνιο, μέχρι κάποιο σημείο ήμουν μπροστά, όμως ξαφνικά ζαλίστηκα, έπεσα στο έδαφος και λιποθύμησα. Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχασα. Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου, υπήρχαν γύρω μου γιατροί που με περιποιούνταν. Με ρώτησαν αν θέλω να μπω στο ασθενοφόρο, όμως αρνήθηκα. Απλά συνέχισα να τρέχω και να περπατάω. Πονούσα πολύ και αιμορραγούσα, αλλά δε με ένοιαζε. Η αποστολή μου ήταν να τερματίσω. Όταν έφυγα από την Τανζανία για το Μεξικό, υποσχέθηκα σε όλους ότι θα κάνω το καλύτερο δυνατό για τη χώρα μου και κράτησα αυτή την υπόσχεση!».
Ο Ακχουάρι έχει τιμηθεί γι’ αυτό του τον αγώνα και είναι ένα παράδειγμα θάρρους και αποφασιστικότητας. Το 2008 βρέθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ως πρεσβευτής καλής θέλησης ώστε να εμπνεύσει τους νέους αθλητές.
Μετά από τους Αγώνες του 1968 συνέχισε να παίρνει μέρος σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων, αλλά δεν πήρε μέρος σε άλλους Ολυμπιακούς. Κάποιους αγώνες τους κέρδισε, σε κάποιους άλλους πήρε μετάλλιο και σε άλλους όχι. Αυτό όμως που τον κάνει «μεγάλο» αθλητή, δεν είναι μόνο τα μετάλλιά του και οι χρόνοι του. Είναι αυτή η επιμονή του να τερματίσει στον Μαραθώνιο στην Πόλη του Μεξικό.
Λένε ότι «σημασία δεν έχει η νίκη, αλλά η συμμετοχή και ο τερματισμός» και η ιστορία του Ακχουάρι το αποδεικνύει με τον πιο έντονο τρόπο. Μπορεί να τερμάτισε τελευταίος αλλά δίδαξε σε όλο τον κόσμο το αληθινό πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων και του αθλητισμού γενικότερα. Μπορεί να βγήκε τελευταίος, αλλά στην πραγματικότητα είναι νικητής.
Συνήθως τα ονόματα που μένουν μετά από κάποιον αγώνα είναι αυτών που τερμάτισαν στις πρώτες θέσεις. Ο Ακχουάρι όμως, δεν τερμάτισε πρώτος, δεν πήρε μετάλλιο και δεν ήταν στους πρώτους. Τερμάτισε τελευταίος και με διαφορά μιας ώρας από τον πρώτο και περίπου 20 λεπτά μετά τον προτελευταίο. Όμως, έμεινε στην ιστορία για το πείσμα, την επιμονή και τη θέλησή του να τερματίσει τον Μαραθώνιο.
Στις 20 Οκτωβρίου του 1968 διεξήχθη στην Πόλη του Μεξικό ο Μαραθώνιος των αντρών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με 74 αθλητές να παίρνουν μέρος. Ο αγώνας ξεκίνησε στις 3 το μεσημέρι και 2 ώρες και 20 λεπτά αργότερα τερματίζει πρώτος ο Αιθίοπας Μάμο Βόλντε. Η ώρα περνούσε και για περίπου 40 λεπτά αθλητές εμφανίζονταν στο γήπεδο για να τερματίσουν. Μία ώρα μετά τον τερματισμό του Βόλντε, ο περισσότερος κόσμος είχε φύγει από το γήπεδο, ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει και όλα έδειχναν ότι δεν είχαν μείνει άλλοι μαραθωνοδρόμοι.
Όμως, κάποια στιγμή ένας αθλητής εμφανίζεται στο γήπεδο, εμφανώς καταπονημένος, με το πόδι του δεμένο. Σχεδόν περπατώντας κάνει τα τελευταία μέτρα του αγώνα, με το πρόσωπό του να δείχνει τον πόνο που ένιωθε. Ήταν ο Τζόν Στίβεν Ακχουάρι από την Τανζανία, ο οποίος τερμάτισε τελικά με χρόνο 3 ώρες και 26 λεπτά.
Τι είχε συμβεί όμως στον Ακχουάρι;
Οι συνθήκες του Μαραθωνίου δεν ήταν και οι καλύτερες για τους αθλητές λόγω του υψομέτρου της Πόλης τους Μεξικού. Έτσι και ο Ακχουάρι, ο οποίος δεν ήταν συνηθισμένος σε αυτές τις συνθήκες, περίπου στο 19ο χιλιόμετρο του αγώνα βρέθηκε μεταξύ κάποιων άλλων αθλητών, έπεσε στο έδαφος και τραυματίστηκε. Έπαθε εξάρθρωση στο γόνατο, ενώ χτύπησε και τον ώμο του. Οι γιατροί του πρότειναν να σταματήσει τον αγώνα όμως ο ίδιος δεν τα παράτησε. Ήθελε να συνεχίσει και έτσι έτρεξε τα υπόλοιπα 23 χιλιόμετρα του αγώνα τραυματισμένος και με το πόδι του δεμένο. Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και τα φώτα από τα περιπολικά του ακολουθούσαν τον Ακχουάρι του έδειχναν τον δρόμο. Μόλις μπήκε στο γήπεδο, ο κόσμος που είχε μείνει άρχισε να τον χειροκροτεί και να τον αποθεώνει.
Συνολικά, 18 αθλητές αποχώρησαν από τον αγώνα και δεν κατάφεραν να τερματίσουν. Ο Ακχουάρι όμως, δεν ήταν ένας από αυτούς.
Όταν ρωτήθηκε γιατί δεν σταμάτησε αλλά συνέχισε να αγωνίζεται, ο Τανζανός απάντησε: «Η χώρα μου δε με έστειλε 5 χιλιάδες μίλια μακριά για να ξεκινήσω τον αγώνα. Με έστειλε για να τον τερματίσω!».
Σε συνέντευξη που έδωσε κάποια χρόνια μετά, περιέγραψε το γεγονός.
« Όταν έφτασα στο Μεξικό δε φοβόμουν τίποτα. Αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένος γι’αυτό το υψόμετρο, αφού εγώ έκανα προπόνηση σε περιοχή με πολύ χαμηλό υψόμετρο στο Νταρ Ες Σαλάμ στην Τανζανία. Στο μαραθώνιο, μέχρι κάποιο σημείο ήμουν μπροστά, όμως ξαφνικά ζαλίστηκα, έπεσα στο έδαφος και λιποθύμησα. Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχασα. Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου, υπήρχαν γύρω μου γιατροί που με περιποιούνταν. Με ρώτησαν αν θέλω να μπω στο ασθενοφόρο, όμως αρνήθηκα. Απλά συνέχισα να τρέχω και να περπατάω. Πονούσα πολύ και αιμορραγούσα, αλλά δε με ένοιαζε. Η αποστολή μου ήταν να τερματίσω. Όταν έφυγα από την Τανζανία για το Μεξικό, υποσχέθηκα σε όλους ότι θα κάνω το καλύτερο δυνατό για τη χώρα μου και κράτησα αυτή την υπόσχεση!».
Ο Ακχουάρι έχει τιμηθεί γι’ αυτό του τον αγώνα και είναι ένα παράδειγμα θάρρους και αποφασιστικότητας. Το 2008 βρέθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ως πρεσβευτής καλής θέλησης ώστε να εμπνεύσει τους νέους αθλητές.
Μετά από τους Αγώνες του 1968 συνέχισε να παίρνει μέρος σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων, αλλά δεν πήρε μέρος σε άλλους Ολυμπιακούς. Κάποιους αγώνες τους κέρδισε, σε κάποιους άλλους πήρε μετάλλιο και σε άλλους όχι. Αυτό όμως που τον κάνει «μεγάλο» αθλητή, δεν είναι μόνο τα μετάλλιά του και οι χρόνοι του. Είναι αυτή η επιμονή του να τερματίσει στον Μαραθώνιο στην Πόλη του Μεξικό.
Λένε ότι «σημασία δεν έχει η νίκη, αλλά η συμμετοχή και ο τερματισμός» και η ιστορία του Ακχουάρι το αποδεικνύει με τον πιο έντονο τρόπο. Μπορεί να τερμάτισε τελευταίος αλλά δίδαξε σε όλο τον κόσμο το αληθινό πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων και του αθλητισμού γενικότερα. Μπορεί να βγήκε τελευταίος, αλλά στην πραγματικότητα είναι νικητής.
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.