Η φράση αυτή που τη χρησιμοποιούμε πολύ συχνά και σήμερα, είναι σχετική με το "ανάθεμα" και "αναθεματίζω". Η ιστορία της αρχίζει από παλιά. Πολύ πριν και από τον Όμηρο ακόμη, εφαρμοζόταν ένας άγραφος νόμος, να λιθοβολούν το φονιά ή αυτόν που μετέφερε κάποιο δυσάρεστο νέο για την πόλη. Στον εγκληματία η τιμωρία του λιθοβολισμού γινόταν στον τόπο όπου αυτός έκανε το φόνο. Με τον καιρό όμως, αντί να λιθοβολούν το φονιά, απέμεινε η συνήθεια, κάθε φορά που επρόκειτο να στιγματίσουν μια κακή πράξη, να ρίχνουν, όταν περνάνε από ένα ορισμένο σημείο, πέτρες, αναθεματίζοντας απλά το δράστη. Το έθιμο αυτό που ήταν στις δόξες του τον ΙΑ' αιώνα, το αναφέρει ο ιστορικός Ατταλειάτης. Επίσης, κατά το ΙΒ' αιώνα ο Θεσσαλονίκης Ευστάθιος, ο οποίος και γράφει: "κολωνούς λίθων επισωρευομένους προς μέτριον έξαρμα. Ερμαϊκού τινός φόνου υποκινούντες ενθύμιον, όν παλαιός λόγος θρυλλεί", και αλλού: " οι λίθοι οί συνάγονται ού κατ' οργήν, αλλ' ηρέμακαι επιστοιβάζονται καθ' ησυχίαν πολλήν, οσιούνται δε όμως φόνου ποινήν και δίκην, οιόν τινά δι αυτήν ο κακοποιήσας δίδωσι". Αυτό λοιπόν το έθιμο συνεχίζεται ως τα χρόνια μας. με τη συνήθεια ορισμένων πολιτών να μαζεύουν σε ορισμένα μέρη πέτρες σωρούς, που τις λένε αναθέματα ή αναθεματίστρες και λέγοντας την ώρα που τις έριχναν: "ανάθεμα" Είναι δε τα ορισμένα αυτά μέρη κορυφές λόφων ή και τρίστρατα κατά την αρχαία παράδοση, αφού και στους Νόμους του Πλάτωνα, τον πατροκτόνο ή τον παιδοκτόνο ή τον αδελφοκτόνο τον πήγαιναν σε τρίδρομο μέσα στην πόλη κι εκεί οι Αρχές, αφού έριχναν πέτρα πάνω στο κεφάλι του, τον πέταγαν μετά άταφο έξω από τα σύνορα της πόλης, γιατί κατά τη λαϊκή αντίληψη, σ' αυτά τα μέρη, τα πονηρά πνεύματα είναι πολύ κακά- αντίληψη που και οι επιστήμονες σήμερα, υποστηρίζουν ότι, ο λιθοβολισμός γίνεται για να μπορέσει το δαιμόνιο του τόπου να γίνει ανίσχυρο. Σήμερα, αναθεματίζονται και ζωντανοί. Από εδώ σχηματίστηκαν οι φράσεις: "έριξε πέτρα πίσω του κι έριξε μαύρο λιθάρι". Στα Κύθηρα λένε: "του πρέπει λιθόσωρος".