Την περίοδο της ελληνικής επανάστασης το 1821, η ναυμαχία ανάμεσα στον τουρκικό και ελληνικό στόλο ανοιχτά της Ζακύνθου πυροδότησε την εξέγερση των νησιωτών απέναντι στους Τούρκους. Οι Άγγλοι διοικητές του νησιού προσπάθησαν να ελέγξουν την κατάσταση στέλνοντας μερικές δεκάδες στρατιώτες, οι οποίοι αποδείχθηκαν λίγοι μπροστά στο εξαγριωμένο πλήθος.
Ακολούθησε στρατιωτικός νόμος, φυλακίσεις, φρικτά βασανιστήρια και εκτελέσεις. Σε δημιοσίευμα του 1821 αναφέρθηκε ο Διονύσιος Σολωμός, ως ένα ακόμη θύμα των πρακτικών αυτών, γεγονός που τελικά επιβεβαιώθηκε από την αποκαλυπτική μελέτη του ερευνητή και συγγραφέα Δ. Στεργιούλα.Η ναυμαχία που οδήγησε στην εξέγερση των Ζακυνθινών.
Οι τουρκικές δυνάμεις είχαν συμμαχήσει με τους Άγγλους διοικητές των Επτανήσων, καθώς και οι δυο πλευρές αντιτάσσονταν στην Ελληνική Επανάσταση. Πλοία του τουρκικού στόλου είχαν το ελεύθερο να μπαινοβγαίνουν στους κόλπους των Επτανήσων. Όχι, όμως, τα ελληνικά. Τον Σεπτέμβριο του 1821 απέπλευσε ένα τμήμα του τουρκικού στόλου από τη Ζάκυνθο. Ο Ανδρέας Μιαούλης, αρχηγός του ελληνικού στόλου, παρακολουθούσε την πορεία των πλοίων και μόλις ένα απομακρύνθηκε από τα υπόλοιπα, άνοιξε πυρ.
Η ναυμαχία ξεκίνησε πολύ κοντά στη στεριά, με τους Ζακυνθινούς να παρακολουθούν αμήχανα και να πανηγυρίζουν σε κάθε κανονιά των Ελλήνων. Τελικά, η τουρκική πλευρά έχασε 20 άνδρες της στη μάχη και ένα πλοίο τυλίχθηκε στις φλόγες. Το πλοίο προσάραξε στη στεριά, κοντά στην παραλία του Λαγανά. Οι κάτοικοι του νησιού επιτέθηκαν στο πλήρωμα και στο αγγλικό απόσπασμα που κατέφθασε για να προστατεύσει τους άνδρες του πληρώματος. Οι Άγγλοι κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση για τα δεδομένα του νησιού.
Σε λιγότερο από δέκα μέρες κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος. Οι υπεύθυνοι της εξέγερσης τιμωρήθηκαν με απαγχονισμό, χωρίς να ακολουθήσει ταφή τους. Τα σώματά τους καλύφθηκαν με πίσσα και τοποθετήθηκαν σε σιδερένια κλουβιά, για παραδειγματισμό όσων κατοίκων τολμήσουν να αμφισβητήσουν ξανά τη βρετανική κυριαρχία. Ανάμεσα στις ενέργειες που ακολούθησαν για τον εκφοβισμό του πληθυσμού, αναφέρεται στο δημοσίευμα της εποχής και η ομηρία επιφανών Ζακυνθινών.
Η ομηρία και φυλάκιση του Διονύσιου Σολωμού.
Οι όμηροι ήταν συνολικά 54, και αποτελούσαν τα πιο αγαπητά μέλη της εξεγερμένης κοινωνίας. Η αναφορά στην ομηρία του Διονύσιου Σολωμού, αν και αμφισβητήθηκε, τελικά φαίνεται πως αποτελεί γεγονός. Το όνομά του συναντάται και σε έρευνες ιστορικών σχετικά με τα γεγονότα της Ζακύνθου, αλλά χάριν στη μελέτη του ερευνητή και συγγραφέα Δ. Στεργιούλα, ήρθε στο φως αυτή η αποκαλυπτική και άγνωστη, εδώ και 200 χρόνια, πληροφορία.
Η κράτηση των επιφανών προσώπων δεν είχε μόνο προλήπτικό, αλλά και τιμωρητικό, χαρακτήρα. Τον Φεβρουάριο του 1821, ο ποιητής είχε συνυπογράψει κείμενο διαμαρτυρίας προς τον βασιλιά της Αγγλίας, με θέμα την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1817. Την είχαν συνυπογράψει ο εισαγγελέας Ζακύνθου και φίλος του Καποδίστρια, Αναστάσιος Φλαμπουριάρης και ο δικαστής και φίλος του ποιητή Γεώργιος Δε Ρώσσης. Και οι δύο διώχθηκαν και φυλακίστηκαν, γεγονός που μπορεί να αποτελέσει τεκμήριο και για την ομηρία του Διονύσιου Σολωμού. Ακόμα και η συμμετοχή του στη Φιλική Εταιρεία συνηγορεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Αντλήθηκαν πληροφορίες από τα «Μίκρο φιλολογικά», τεύχος 47 – Άνοιξη 2020, και την μελέτη του Διονύσιου Στεργιούλα με τίτλο «Ο Διονύσιος Σολωμός όμηρος των Άγγλων το 1821;»
https://www.mixanitouxronou.gr
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.