Γεωργία Παππά - Ποιήματα, φωτογραφία και πίνακας

 

Η Γεωργία Παππά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρδίτσα και κατοικεί στο Βόλο. Είναι απόφοιτη του τμήματος Διοίκησης και Οικονομίας του ΑΤΕΙ Καλαμάτας. Η έμφυτη κλίση της για τις τέχνες την έστρεψε στη ζωγραφική, τη φωτογραφία και το σχέδιο μόδας. Σπούδασε πατρόν και σχέδιο μόδας στη σχολή του Δήμου Βόλου. Μαθήτευσε στο τμήμα ζωγραφικής του διακεκριμένου ζωγράφου Παλαιολόγου Θεολόγου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η αγάπη της για τα εικαστικά και η προσπάθεια της να περιγράψει όμορφες εικόνες την έστρεψε στην ποίηση. Ποιήματα της έχουν δημοσιευθεί σε ποιητικές σελίδες και blog και έχουν ακουσθεί από ραδιοφωνικές εκπομπές. Έχει συμμετοχή στην ποιητική συλλογή «Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο. Ελλάδα – Κύπρος.

«Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ»

Εγώ, ερωτευμένη μαζί σου, δεν ξέρω πως… συνήθισα να σ αγαπώ.

Αλλάζεις, και εγώ σ ακολουθώ και αφομοιώνομαι.

Φώς και σκιά, ένα πια γίνομαι μαζί σου…

Γεμάτες οι πλατείες με σπίθες ζωής, σπίθες χαράς και θυμού.

Κτήρια λαμπερά, ανασαίνουν τις ανάσες της μουχλιασμένης πόλης.

Τα γκράφιτι, συνομιλούνε στους τοίχους για ιστορίες δαιμόνων και παραλογισμού.

Αφουγκράζομαι…

Χάσκεις, και μέσα από τις πληγές σου μπορώ να δραπετεύω…

Χάνομαι μέσα στο πλήθος των φίλων και εχθρών,

ανθρώπων βιαστικών που ψάχνουν να βρούνε το κλειδί, την πόρτα της ευτυχίας για να ανοίξουν.

Να αγγίξουνε μια στάλα ουρανό.

Κι ύστερα σκεπτική, απ την ταράτσα του σπιτιού μου σε θωρώ και να ξεφύγω απ την πραγματικότητα μου θέλω.

Να πάψω πια να σ αγαπώ, μα αρρωστημένα πάλι σε ποθώ!

«ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ»

Τα κοτσύφια αρχίνησαν να φτιάχνουν τις φωλιές τους.

Οι ανεμώνες ερωτοτροπούν με τα σύννεφα.

Οι μέλισσες βρίσκονται σε συνεχή οργασμό στους ανθώνες. Ο μικρός φασαριόζος δρυοκολάπτης φλερτάρει ασταμάτητα στους δενδρόκηπους. Οι ερωδιοί τραγουδούν ερωτικά τραγούδια. Όλη η πλάση πήρε εκείνο το χαμόγελο από τα χείλη σου και περιμένει να φανείς. Έλα, σε περιμένω. Εκεί στην άκρη της στροφής, στο γνωστό σημείο. Εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε και δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Που ενώσαμε τα χέρια και είπαμε μαζί. Εκεί θα σε δώ να έρχεσαι με μια αγκαλιά κρίνους που τόσο μ’ αρέσουν!

Τότε, ένας ήλιος λαμπερός θα χαμογελάει στις μέρες μου και οι καρδιές μας θα χορεύουν σε ρυθμούς πεταλούδας.

«ΜΙΚΡΕΣ ΑΝΑΣΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ»

Γίνομαι ηχώ του εαυτού μου και απo τα μαλλιά της πιάνομαι, από το ράμφος το γαμψο.

Τα δίχτυα αυτά που με κρατούσαν από καιρό, όλο με βύθιζαν, βαθιά στην άβυσσο του σκότους.

Λεηλατούσαν τις κρυφές μου σκέψεις και επιθυμίες, τα ιδανικά μου.

Άλλωστε όσα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας και να κόψεις, αυτή άλλο θα βγάλει…

Κι άλλο, κι άλλο.

Γέμισαν τα πνευμόνια μου μικρές φυσαλίδες…

Δεν ανασαίνω πια.

Θέλω να ουρλιάξω. Να φωνάξω!

-Είμαι κι εγώ εδώ ρε γαμώτο. ΥΠΑΡΧΩ

Μ΄ακούει κανείς;

"Ζεστά δάκρυα", φωτογραφία της καλλιτέχνιδας

Έργο της καλλιτέχνιδας, "Το σοκάκι", λάδι σε καμβά 40Χ60 

 Περισσότερα αφιερώματα σε λογοτέχνες εδώ.