Η Τζένη Σακοράφα, είναι πτυχιούχος Θεατρολογίας και απόφοιτος Δραματικής Σχολής. Έχει ασχοληθεί με το χορό. Έχει φοιτήσει στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης και στο Εθνικό Ωδείο κι έχει συμμετάσχει σε πολλές συναυλίες (τραγούδι-κιθάρα). Τιμήθηκε με βραβείο ερμηνείας, για τη συμμετοχή της στην παράσταση: “Δόμνα Βισβίζη - Η κυρά της Αίνου”, στον ομώνυμο ρόλο (2002). Έλαβε το βραβείο ποίησης: "ΣΑΠΦΩ" (2020). Έχει πάρει μέρος σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και φεστιβάλ. Έχει ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Είναι υπεύθυνη θεατρολόγος-σκηνοθέτης, σε Παιδικές Σκηνές. Έχει γράψει θεατρικά έργα, παραμύθια, διηγήματα, την Ποιητική Συλλογή: “Στιγμές” (Εκδόσεις Όστρια) και το μυθιστόρημα: “Ένα πηγάδι γεμάτο πουλιά” (Εκδόσεις Άπαρσις). Αγαπά τις τέχνες!...
“ΣΙΩΠΗ...”
Σιωπή εκκωφαντική... κόβει τις φλέβες της σελήνης...
Το αίμα, γυάλινος πύργος, γκρεμίζεται σκίζοντας το σκοτάδι...
Κι εσύ, εκεί... ασάλευτος, γνέφεις “καληνύχτα”.
Όχι, δεν έχουν “αύριο” τα όνειρα. Τ' αφήνεις ή τ' αρπάζεις...
Μια πεταλούδα καταβρόχθισε την ελπίδα... κι εκείνη διαμελισμένη άφησε την εξόδιο πνοή!
Άραγε πόσα σύννεφα δακρύων μου γυρεύεις; ... Κι απάντηση καμιά.
"Κι είναι τότε..."
Σπίθα...
Σιωπή...
Κι ένα βλέμμα...
που αγναντεύει στο πέλαγο...
Βηματίζεις...
κι η γη υποκλίνεται στο διάβα σου...
Εσύ!
Αητού περπατησιά...
μ' ένα “γιατί”...
για τη ζωή που πέρασε κάποτε από δίπλα σου...
Συνεχίζεις το μακρύ ταξίδι...
Βουβός παρατηρητής της κούφιας ύπαρξης...
Το δικό σου κεφάλι...
δεν καταδέχεται το χώμα...
Θωρεί τον άβατο ουρανό...
και χαιρετά τον Ήλιο...
γεμάτο περηφάνια...
Κι είναι τότε...
που το μαχαίρι αδυσώπητο...
τέμνει την ευτυχία μια φέτα χαμόγελο...
και πέφτει χάμω...
ματωμένο απ' τη λεβεντιά του...
Κι είναι τότε...
που λαβωμένος...
αναζητάς την αλήθεια...
που κανείς δεν τόλμησε
ν' αντικρύσει...
...
"ΓΙΑΤΙ;..."
Θολά "γιατί" πεταμένα στο ποτάμι... ανάμεσα σε νούφαρα κι απελπισία... πνιγμένα...
κείτονται ανάσκελα... προσμένουν... την αγάπη, που δεν πρόλαβε ν' ανθίσει...
Έδυσε μαζί της η ελπίδα... και τα "γιατί" τυλίχτηκαν στο αίμα...
έθαψαν την ομορφιά της νιότης... κι έκρυψαν την αλήθεια μες στο ψέμα...
Τώρα απαιτούν ανάσταση... μα ο ήλιος, μάζεψε τις αχτίδες του κομμάτια...
τα πέταξε στου σκότους το πηγάδι... κι εκείνα χάθηκαν, βυθίστηκαν για πάντα...
Όταν περνώ από του ποταμού την όχθη... ακούω ουρλιαχτά, κραυγές, που με καλούνε...
Είν' τα "γιατί", που κλαίνε μανιασμένα... στην αγκαλιά τους να μπω μέσα με καλούνε...
...
“ΑΝΑΜΟΝΗ...”
Η γυναίκα...
ρίζωσε...
προσμένοντας την Άνοιξη...
μες στ΄ ανήλιαγο δώμα...
Η κόμη της ατίθαση...
“Αγαπώ τα μαλλιά, που ακουμπούν στους ώμους”
της είχε πει... πριν την ξεχάσει για πάντα...
Κι αυτό το φως της σελήνης... εκτυφλωτικό...
σπάει τη μνήμη κομμάτια...
παζλ... λαβύρινθοι... αδιέξοδα...
κοφτές ανάσες και σιωπή εκκωφαντική...
Αναμνήσεις... Λερναίες Ύδρες με κεφάλια σωρό...
Το καθένα κουβαλά αραχνιασμένα όνειρα...
που πάγωσαν στο χρόνο...
μείναν γλυπτά που νοσταλγούν το αύριο... που αχνοφαίνεται...
μα άπιαστο θα μείνει...
Τώρα... μπορείς να κοιμηθείς... Βασίλισσα της τρέλας...
Είναι γιορτή!!!
Και είσαι η επίτιμη καλεσμένη σου...
...
Καλοκαιριού ξεφάντωμα...
“Φόρεσα τα κρινολίνα της απουσίας σου... και βγήκα να σε βρω...”
ομολόγησε στον καθρέφτη της...
...
Κι όταν οι πρώτες στάλες του Φθινοπώρου άγγιξαν το πρόσωπό της...
είδε πως ήταν δάκρυα...
...
Ο άνδρας...
στην άλλη πλευρά του φεγγαριού... ξεχασμένος...
κέρινη φιγούρα, που κρυφακούει τους δείκτες του ρολογιού του...
κουρνιάζει στην ανάσα του Χειμώνα...
κι αναμένει... τα “σ΄ αγαπώ”...
που δεν πρόλαβε να συλλαβίσει...
...
«TO ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ»
-Πνίγομαι;
Νιώθω να βηματίζω όλο και πιο αργά στο σκοτάδι…
Τα παγωμένα νερά, μου ακινητοποιούν τα άκρα.
Οι σταλαγμίτες,
σαν κεριά, που λιώνουν…
χρόνο με το χρόνο…
ρίχνουν πάνω στο δέρμα μου, μικρές σταγόνες ψύχους…
-Σωπαίνω.
Βρίσκομαι κρυμμένη, στο σπήλαιο της ψυχής μου.
Βυθίζομαι… στα αβυσσαλέα βάθη του…
Ψελλίζω ένα παλιό τραγούδι…
από τα παιδικά μου χρόνια…
...
Τρέμω.
-Σχεδόν, λιποθυμώ.
-Μα, μένω εκεί, ασάλευτη, βυθίζοντας το βλέμμα μου…
στους σκούρους-γκρι κυματισμούς!
-Ζαλίζομαι…
-Υπνοβατώ…
Ψάχνω -απεγνωσμένα- διέξοδο…
Τέλος… λύνω το…
«Αίνιγμα της Σφίγγας!»
...
Πετώ πέρα, όλα μου τα ρούχα…
Ξεγυμνώνομαι από παραισθήσεις.
Επιτέλους!
Εγώ, αντιμέτωπη με την αλήθεια μου!
Το ψύχος, ταλαιπωρεί το τρεμάμενο κορμί μου.
-Ρίχνω πάνω μου, ένα παλιό, φθαρμένο ρούχο.
-Το λέω: Αναμνήσεις.
-Είμαι έτοιμη!
Τα βρεγμένα μου μαλλιά, σα μέδουσες, κρύβουν την παρηγοριά μου.
-Θα σας αντιμετωπίσω, αγαπητές μου!
Τα χέρια μου, σα μαγνήτες, πλησιάζουν, και…
…Γεννιέται η φλόγα!
-Ας το ρισκάρω.
...
"Ο τζίτζικας..."
Άφησε ο τζίτζικας το κοστούμι του πάνω στα συρματοπλέγματα...
Δίπλα το κύμα έσταζε αμείλικτο στα βότσαλα.
Πόσα καλοκαίρια αφήσαμε να περάσουν χωρίς ΦΩΣ...
Βυθισμένα στα σκοτάδια τους...
όπως οι Ερινύες...
μιας εποχής πλανεύτρας...
Κρυώνω...
Θέλω να ουρλιάξω αντικρίζοντας το είδωλό μου μεταλλαγμένο πάνω στον ραγισμένο καθρέφτη...
Δε βγαίνει φωνή...
Μουγκή μου επέβαλαν να ζω...
Κι εγώ πρόβατο επί σφαγής... απεκδύομαι τα όνειρά μου...
Άτολμη...
Με οικτίρω...
Έφτασε ο Χειμώνας...
Επέστρεψε κι ο τζίτζικας...
Φόρεσε το κοστούμι του ξεψυχώντας αναδυόμενος στο φως…
"Ζήσε..."
Σκουριασμένη η θάλασσα των δακρύων μου...
Νιώθω κενό το γυμνό κορμί μου...
Παρατημένο στην πολυθρόνα.
Ξεχασμένο... σ' έναν κόσμο που δεν αναπνέει...
Πνίγομαι... Ασθμαίνω... Απορώ για την ύπαρξή μου...
Τα σκουπίδια στον απέναντι κάδο χορεύουν στα σφυρίγματα του ανέμου...
Είναι το καυσαέριο...
ο θάλαμος του οξυγόνου μου...
Το συνήθισα... τόσα χρόνια στο μηδέν...
Ξέρεις... οι κάλυκες δε συγχωρούν...
Ρώσικη ρουλέτα η ζωή...
κι εσύ ή μπίλια.
Ζήσε... Αν μπορείς...
Ζήσε.
Καλημέρα.
...