Δίπλα μας γεννιούνται παιδιά
σε ερείπια
βομβαρδισμένων μαιευτηρίων.
Μεγαλώνουν βυζαίνοντας αίμα
από τα στήθια
των νεκρών μητέρων τους.
Παίζουν με ματωμένες σφαίρες
εμποτισμένες από τα σώματα
των σκοτωμένων πατέρων τους.
Μαθαίνουν τα πρώτα τους γράμματα
διαβάζοντας ημερήσια κηδειόχαρτα
με την ελπίδα να μη βρουν εκεί
τον αγνοούμενο αδερφό τους.
Δίπλα μας πνίγονται παιδιά
σε θάλασσα πλαστής ελπίδας
ακίβδηλου υγρού νεκροταφείου
απεγνωσμένων ψυχών.
Κι αφού κανείς δεν ντράπηκε
για όσα έκανε
ή για όσα έβλεπε
άλλοι να κάνουν
ντράπηκαν για εμάς
τα παιδάκια στον Σείριο
και άρχισαν τα δάκρυα.
(Ποιήματα αναφοράς: Ώρα μηδέν, Αναίσχυντοι από την ποιητική συλλογή του Αποστόλη Ζυμβραγάκη "Επαναπροσδιορισμός").
