1. Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ (2021) του Γουές Άντερσον
«No crying» έλεγε η επιγραφή πάνω από την πόρτα του γραφείου του Άρθουρ Χάουιτζερ Τζούνιορ, του εκδότη του The French Dispatch. Εγώ, πάλι, δεν τα κατάφερα. Το φινάλε της «Γαλλικής Αποστολής» με βρήκε να κλαίω. Από την ομορφιά αυτού που μόλις έπρεπε ν’ αφήσω, να εγκαταλείψω μέσα στην αίθουσα. Ενός homage πάνω στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, πάνω στη γλώσσα και την κουλτούρα, πάνω στον έρωτα για το σινεμά και το τέλος της έντυπης δημοσιογραφίας. Πώς να μην κλάψεις;
2. ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ (2020) του Γιόχαν Γιόχανσον
Ο Γιόχανσον μας πρόσφερε την εμπειρία μιας προφητείας που μοιάζει να έρχεται από τη νοημοσύνη και τις γνώσεις ενός πλέον μακρινού και ασύλληπτου για τον ανθρώπινο νου μέλλοντος, για να μας προετοιμάσει για ένα (ουράνιο / κοσμικό ή μη) συμβάν από το οποίο δεν πρόκειται να σωθούμε. Είναι αρκούντως μακάβρια η σκέψη πως (στην πραγματικότητα) ούτε και ο ίδιος σώθηκε, τελικά. Πρόλαβε, όμως, και μας άφησε τούτη τη «λιτανεία» φαταλιστικού εσωτερικού «διαλόγου». Σαν ένα είδος σπάνιας κάθαρσης. Για το πεπρωμένο. Του ασήμαντου.
3. THE BATMAN (2022) του Ματ Ριβς
Ο κόσμος χρειάζεται leader και όχι… cheerleader, σχολιάζει η νεαρά, αδέκαστη κι ελπιδοφόρα υποψήφια Δήμαρχος της Γκόθαμ του αύριο. Στο δικό μας σήμερα, βέβαια, βγαίνοντας από τις κινηματογραφικές αίθουσες κι από το «ψέμα» φυγής του σινεμά, θ’ αντιμετωπίσεις μονάχα ηγεσίες στελεχωμένες από… cheerleaders. Και θα βυθιστείς ξανά στο φόβο, υπό τη σκιά της διαφθοράς της Δύσης και της σήψης που έχει αναδυθεί στη σημερινή συνθήκη κρίσης ολόκληρου του πλανήτη (μας).
4. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ (2022) των Ντάνιελς
«Just be a rock!». Ένα εξωφρενικής… ηλιθιότητας σκεπτικό, το οποίο μας προτρέπει ν’ ανακαλύψουμε τις πιθανότητες να νιώσει το είναι μας ακόμα πιο σκατά ή να δούμε… «Τα Πάντα Όλα» μ’ έναν τρόπο νέο, όχι αυτόν που μας ορίζουν οι όποιοι άλλοι, ούτε καν αυτόν που μας έμαθαν (καταραμένη γονική καθοδήγηση!) ή μας συνήθισαν να λέμε πως είναι ο σωστός μέχρι σήμερα. Οι Ντάνιελς έπλασαν ένα έργο που δοκιμάζει να μας πείσει πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Γιατί… «there are no rules!». Πόσο μεγάλη (και) ψυχοθεραπευτική… φάπα!
5. DUNE (2021) του Ντενί Βιλνέβ
Τα τελευταία πλάνα του, με την ηδονή της ευχαρίστησης που σου προσφέρει μία τεράστια ταινία στη μεγάλη οθόνη, όσο και με δακρυσμένα μάτια από όλο αυτό το μεγαλείο του μεγέθους, μου άφησαν μία απίστευτα ερεθιστική γεύση προσμονής για τη συνέχεια, με εκλάμψεις από «Λόρενς της Αραβίας» (1962) να αναδύονται από τη μνήμη. Να βλέπεις κάτι που μπορεί να συγκριθεί με τις διαστάσεις των εικόνων και του σινεμά του Ντέιβιντ Λιν, στο 2021; Γιατρέ, είναι σοβαρό;