Στον προημιτελικό του Μουντιάλ του 1986 συνέβησαν δύο αξέχαστα ποδοσφαιρικά γεγονότα. Σε διάστημα τεσσάρων αγωνιστικών λεπτών μπήκαν δυο γκολ που έμειναν στην ιστορία.
Το ένα γκολ πέρασε στα χρονικά ως “το Χέρι του Θεού” και το άλλο ως “το Γκολ του Αιώνα”. Και τα δύο τα σημείωσε ο Diego Armando Maradona. Ο παίκτης που έχει ψηφιστεί το 2000 σε παγκόσμια δημοσκόπηση της FIFA ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών με ποσοστό 53,60%, αφήνοντας πίσω του τον Πελέ με 18,53%, αν και αυτές οι ψηφοφορίες πάντα αμφισβητούνται.
Δείτε τα δύο γκολ του Μαραντόνα από το παιχνίδι με την Αγγλία στο Μουντιάλ του 1986:
Ο Maradona πρωταγωνιστούσε τόσο εντός των γηπέδων όσο και εκτός. Σε ηλικία 15 ετών έπαιζε ήδη επαγγελματικά σε ομάδα της Αργεντινής. Έκανε καριέρα στην Ισπανία, με την Μπαρτσελόνα χωρίς να καταφέρει κάτι ιδιαίτερο και το 1985 με ένα τεράστιο χρηματικό ποσό μεταγράφηκε στη Νάπολι.
Εκεί δεν ήταν απλά ένας παίκτης, αλλά ο μεσσίας και λυτρωτής που κατάφερε να μετατρέψει μια μικρή και μέχρι τότε μάλλον μέτρια ομάδα, πρωταθλήτρια και πρωταγωνίστρια της Ευρώπης. Κατέκτησε δυο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο και ένα κύπελλο Uefa(1989).
To χέρι του θεού. Το γκολ στον προημιτελικό με την Αγγλία με το χέρι που έμεινε στην ιστορία.
Το Μουντιάλ του Μεξικού το 1986, απογείωσε τη φήμη και καθιέρωσε το ποδοσφαιρικό μύθο του.
22 Ιουνίου 1986.
Ημιτελικός μεταξύ Αργεντινής και Αγγλίας. Στο 51’ λεπτό σκόραρε με το χέρι και έδωσε προβάδισμα στη χώρα του, αφού ο διαιτητής και ο επόπτης δεν είδαν την παράβαση. Ο Μαραντόνα πανηγύρισε σαν αν είχε σκοράρει κανονικά!
Λίγα λεπτά μετά, στο 54’, ξεκινάει μια κούρσα από το κέντρο του γηπέδου και σκοράρει το καλύτερο γκολ που έχει μπει ποτέ. Σε 10 δευτερόλεπτα διήνυσε περίπου 60 μέτρα και πέρασε όλη την αντίπαλη άμυνα, ακόμη και τον τερματοφύλακα. Αποθέωση. Ναι, αν το προηγούμενο γκολ μπήκε με το χέρι, τότε ήταν το χέρι του θεού της μπάλας, που δεν άφησε κανένα περιθώριο να αμφισβητήσουν την αξία του.
Εξωγηπεδική συμπεριφορά
Ωστόσο, όσο καλός ήταν μέσα στο γήπεδο τόσο κακός ήταν εκτός. Στο Μουντιάλ του 1990 κατάφερε να διχάσει μια ολόκληρη χώρα μιλώντας για τις κοινωνικές ανισότητες Βορά και Νότου στην Ιταλία. Το διάστημα που αγωνιζόταν στην Ισπανία, τη δεκαετία του ’80, εθίστηκε στην κοκαΐνη και αποκλείστηκε για 15 μήνες από αγώνες.
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1991, αποκλείστηκε ξανά, όταν βγήκε θετικός σε έλεγχο για χρήση εφεδρίνης. Τα επεισόδια με τον Τύπο, τους παράγοντες και τους αντιπάλους δεν είχαν τελειωμό, ενώ ακουγόταν ότι στη Νάπολη είχε σχέσεις και με τη μαφία.
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας δεν σταμάτησε να προκαλεί. Η χρήση της κοκαΐνης του προκάλεσε δυο καρδιακά επεισόδια, ενώ το 2004, όταν έκανε το δεύτερο bypass έπασχε πια και από παχυσαρκία. Το 2007 διαγνώσθηκε με πρόβλημα ηπατίτιδας προκαλούμενη από την κατάχρηση αλκοόλ. Τότε οι φήμες περί θανάτου ξεκίνησαν να διαδίδονται πολύ γρήγορα και η οικογένειά του αναγκάστηκε να κάνει διάψευση.
Τα μπλεξίματά του έξω από τα γήπεδα δεν πέρασαν απαρατήρητα
Ο Μαραντόνα ως είδωλο
Τόσο στην Αργεντινή όσο και στη Νάπολη, ο Μαραντόνα έγινε σύμβολο, αθλητικός ήρωας, «θεός». Μεγάλωσε στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άιρες, όπου ο όρος viveza criolla- «εγγενής πονηριά» και η ικανότητα να ξεγελάσει αυτούς που είχαν την εξουσία θεωρείται ως θετικό ποιοτικό στοιχείο. Σε χώρες όπως η Αργεντινή το ποδόσφαιρο δεν είναι «άθλημα», ξεριζωμένο από την πολιτική, τον πολιτισμό και τη θρησκεία. Ο Ángel Cappa, πολύ γνωστός προπονητής της Αργεντινής, λέει ότι το ποδόσφαιρο είναι μια δικαιολογία για να είμαστε χαρούμενοι, να ξεχνάμε όλα τα προβλήματά μας, ακόμα και για 90 λεπτά. Ο Μαραντόνα έδωσε ευτυχία στους συμπατριώτες του για μια ζωή. 20.000 άτομα έγραψαν το Viva Maradona στις ψήφους τους στα τέλη της δεκαετίας του 1980, μια τρίχα από το κεφάλι του φυλάσσεται με ασφάλεια σε τοπικό ιερό. Η παρουσία του στο σύνολό της (με όλα τα πλεονεκτήματα και τις ιδιαιτερότητες- ακόμα και τις οφθαλμοφανώς αρνητικές) και όχι μόνο τα αθλητικά επιτεύγματα ήταν τέτοια που οδήγησε σε εκδηλώσεις λατρείας. Ο Μαραντόνα φαίνεται να άγγιξε τις ψυχές των ανθρώπων απλά γι' αυτό που είναι και πρέπει επίσης να προστεθεί ο μύθος της αντιπαράθεσης του με τους «ισχυρούς», ηγέτες των ομοσπονδιών και ομάδων της βόρειας Ιταλίας, ως εκπρόσωπος των «καταπιεσμένων», των φτωχών της νότιας χώρας. Ήταν η φιγούρα του ήρωα που οδηγεί με αμίμητες δράσεις τους αδύναμους σε εντυπωσιακές νίκες απέναντι στους ισχυρούς.
Όπως έγραψε ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο «Ο Ντιέγο Μαραντόνα δεν λατρεύτηκε μόνο για τα μοναδικά ζογκλερικά του, αλλά επειδή ήταν ένας θεός βρώμικος, αμαρτωλός. Ο πιο ανθρώπινος από τους θεούς». Τραγούδια γράφτηκαν προς τιμή του, θεατρικές παραστάσεις βασίστηκαν στα αθλητικά επιτεύγματά του, τοιχογραφίες προς τιμήν του εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο, ακόμα περισσότερα μετά το θάνατό του. Αγάλματά του υπάρχουν σε πόλεις όπου δεν είχε καμία αθλητική παρουσία, όπως αυτό στην Καλκούτα της Ινδίας, που εγκαινίασε ο ίδιος το 2017.
Από την ειδωλολατρία που υπάρχει στην Αργεντινή, ο πρώην συμπαίκτης του Χόρχε Βαλντάνο δήλωσε τον Ιούνιο του 2006, στη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung: «Τη στιγμή που η Μαραντόνα αποσύρθηκε από το ενεργό δράση, έφυγε από την τραγωδία της Αργεντινής. Ο Μαραντόνα ήταν κάτι περισσότερο από ένα μεγάλο ποδοσφαιριστή. Ήταν ένας εξαιρετικός παράγοντας αποζημίωσης για μία χώρα που σε λίγα χρόνια γνώρισε αρκετές στρατιωτικές δικτατορίες και κοινωνικές απογοητεύσεις κάθε είδους. Ο Μαραντόνα προσέφερε στους Αργεντινούς μια διέξοδο από τη συλλογική απογοήτευσή του και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι τον λατρεύουν εκεί ως θεϊκή φιγούρα». Η άποψη αυτή διατυπώνεται καθώς ποτέ ένας αθλητής δεν ενσάρκωσε την ιδέα της χώρας του περισσότερο από τον Μαραντόνα με την Αργεντινή.
Για όλη τη φλογερή πολιτική του στάση που περιλάμβανε φιλίες με αριστερούς πολιτικούς ηγέτες της αμερικανικής ηπείρου, καταδικαστικές θέσεις σε βάρος της πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Μαραντόνα φαίνεται να είναι η μόνη «φωτιά» γύρω από την οποία οι διαρκώς συγκρουόμενοι προοδευτικοί και συντηρητικοί της Αργεντινής μπορούν να συμφωνήσουν να ζεστάνουν τα χέρια τους. «Η μόνη αριστερά που μας έφερε την ευτυχία» όπως κυκλοφορεί στους συντηρητικούς κύκλους της χώρας. «Τι με νοιάζει τι έκανε ο Μαραντόνα με τη ζωή του», γράφει το απόσπασμα που αποδίδεται στον Αργεντινό γελοιογράφο και συγγραφέα Roberto Fontanarrosa, και το οποίο δείχνει πως οι άνθρωποι στην Αργεντινή αισθάνονται για το Μαραντόνα. «Με νοιάζει τι έκανε για τη δική μου».
Ένα παράδειγμα αυτής της ειδωλολατρίας, είναι η Μαραδονική Εκκλησία, ιδρυθείσα το 1998 στο Ροζάριο. Στην Αργεντινή και σε διάφορα μέρη του κόσμου υπάρχει αυτή η παρωδία της θρησκείας που σχετίζεται με τη λατρεία του Μαραντόνα ως θεού. Τα ιδρυτικά μέλη υπολογίστηκαν σε 200. Σύμφωνα με τους πιστούς, το 1961 είναι το έτος 1 DD, «μετά τον Ντιέγκο» και σηματοδοτεί την αρχή της «μαραδονικής εποχής». Επίσης, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του το 2004, πολλοί οπαδοί του παίκτη πλησίασαν τις πόρτες της κλινικής της Αργεντινής και κρεμούσαν αφίσες με μηνύματα υποστήριξης στους τοίχους. Μεταξύ αυτών είναι μηνύματα όπως Θα ζεις πάντα, «ο Θεός δεν θέλει ανταγωνισμό» ή «ο Ιησούς αναστήθηκε μία φορά. Εσύ χιλιάδες».
Στις 25 Νοεμβρίου 2020, σε ηλικία 60 ετών, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έφυγε από τη ζωή.