.jpg)
Η Ferrari δεν είναι απλώς μια αυτοκινητοβιομηχανία, είναι ένα παγκόσμιο σύμβολο πολυτέλειας, ταχύτητας και αγωνιστικής κυριαρχίας. Ωστόσο, πίσω από τους αστραφτερούς τίτλους και τους πανάκριβους κινητήρες κρύβεται η εκπληκτική ιστορία του ιδρυτή της, του Έντσο Φεράρι (Enzo Ferrari). Ένα παιδί που μεγάλωσε σε οικογένεια σιδηρουργών, του αρνήθηκαν μια θέση εργασίας σε εργοστάσιο αυτοκινήτων και έφτασε να γίνει σχεδόν άστεγος, πριν ιδρύσει την πιο επιτυχημένη αγωνιστική ομάδα στην ιστορία του motorsport.
Η γέννηση μιας εμμονής και οι πρώτες πληγές
Ο Έντσο Φεράρι γεννήθηκε το 1898 στη Μόντενα της Βόρειας Ιταλίας. Παρά την επιτυχημένη επιχείρηση σιδηρουργίας του πατέρα του, ο νεαρός Έντσο ήξερε από νωρίς ότι δεν ήθελε να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα.
Η μοίρα του σφραγίστηκε το 1908, όταν ο πατέρας του τον πήγε να παρακολουθήσει τον πρώτο του αγώνα, το Circuito di Bologna. Ενώ οι αγώνες εκείνη την εποχή διεξάγονταν σε χωμάτινους δρόμους και ήταν εξαιρετικά επικίνδυνοι, ο 10χρονος Έντσο αποφάσισε αμέσως: ήθελε να γίνει οδηγός αγώνων.
Τα όνειρά του διακόπηκαν βίαια από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πατέρας και ο αδελφός του πέθαναν από πνευμονία και ασθένεια αντίστοιχα, αφήνοντας τον 18χρονο Έντσο άπορο. Υπηρέτησε στον στρατό ως πεταλωτής μουλαριών και επέζησε από την Ισπανική Γρίπη. Επιστρέφοντας σπίτι, χωρίς οικογένεια και χρήματα, ήταν αποφασισμένος να κυνηγήσει το όνειρό του.
Από την απόρριψη της Fiat στη Scuderia Ferrari
Μετά τον πόλεμο, ο Έντσο ταξίδεψε στο Τορίνο, το κέντρο της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Με μια συστατική επιστολή από τον στρατό, πλησίασε τη Fiat ζητώντας δουλειά, αλλά απορρίφθηκε. Αναγκάστηκε να δουλέψει σε ένα μικρό συνεργείο που μετέτρεπε στρατιωτικά φορτηγά σε επιβατικά οχήματα.
Το 1919, με όλες του τις οικονομίες, αγόρασε το πρώτο του αγωνιστικό αυτοκίνητο και έκανε το ντεμπούτο του στους αγώνες. Η επιμονή του τον οδήγησε το 1920 στην Alfa Romeo, η οποία του προσέφερε μια θέση στην επίσημη αγωνιστική της ομάδα.
Ενώ αγωνιζόταν για την Alfa Romeo, ο Έντσο γνώρισε την Κόμισσα Παολίνα Μπαράκα, μητέρα του ήρωα πιλότου Φραντσέσκο Μπαράκα. Η Κόμισσα τον ενθάρρυνε να χρησιμοποιήσει το έμβλημα του καλπάζοντος αλόγου (Cavallino Rampante) που είχε ο γιος της στο αεροπλάνο του, ως σύμβολο καλής τύχης. Ο Έντσο δέχτηκε, υιοθετώντας το αργότερα ως το θρυλικό λογότυπο της Ferrari.
Το 1929, σε ηλικία 32 ετών, ο Έντσο, απογοητευμένος από την οργανωτική αδυναμία άλλων ομάδων, ίδρυσε τη δική του: τη Scuderia Ferrari (Σκουντερία Φεράρι), που λειτούργησε ως η ημιεπίσημη αγωνιστική ομάδα της Alfa Romeo. Στόχος του δεν ήταν απλώς να παρέχει αυτοκίνητα σε πλούσιους ερασιτέχνες, αλλά να δημιουργήσει την κορυφαία αγωνιστική ομάδα στην Ιταλία.
Πόλεμος, απώλεια και η γέννηση του "125 S"
Το 1937 η Alfa Romeo αγόρασε και διέλυσε τη Scuderia, με τον Έντσο να αναλαμβάνει τη νέα ομάδα. Ωστόσο, μετά από δύο χρόνια διαφωνιών, απολύθηκε. Η Alfa Romeo του απαγόρευσε να χρησιμοποιήσει το όνομά του σε οποιοδήποτε αυτοκίνητο ή ομάδα για τέσσερα χρόνια—μια πράξη που τον πρόδωσε, αλλά τον απελευθέρωσε.
Το 1939, ο Έντσο ίδρυσε την Auto Avio Costruzioni. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η εταιρεία του παρείχε στρατιωτικό εξοπλισμό στην κυβέρνηση Μουσολίνι, κερδίζοντας χρήματα, αν και το εργοστάσιό του στη Μαρανέλο βομβαρδίστηκε δύο φορές.
Μετά τον πόλεμο, ο Έντσο ρίσκαρε τα πάντα: εγκατέλειψε την προσοδοφόρα βιομηχανία εργαλείων και επέστρεψε στο πάθος του, τους αγώνες. Το 1947, κυκλοφόρησε το πρώτο αυτοκίνητο που έφερε το όνομά του: η Ferrari 125 S . Με έναν 12-κύλινδρο κινητήρα (V12), έκανε το ντεμπούτο του και, παρά την εγκατάλειψη λόγω μηχανικής βλάβης, θεωρήθηκε «υποσχόμενη αποτυχία». Λίγο αργότερα, κέρδισε την πρώτη της νίκη στο Grand Prix της Ρώμης.
Ο Έντσο συνειδητοποίησε ότι οι αγώνες ήταν δαπανηροί, γι’ αυτό αποφάσισε να κατασκευάσει και πολυτελή σπορ αυτοκίνητα για το κοινό. Για τον ίδιο, οι πωλήσεις αυτοκινήτων δρόμου ήταν απλώς ένα μέσο για να χρηματοδοτεί την αγωνιστική του εμμονή.
Θρίαμβοι, τραγωδίες και η μάχη με τη Ford
Η δεκαετία του 1950 ήταν περίοδος κυριαρχίας, με τη Ferrari να κερδίζει επανειλημμένα στους 24 Ώρες του Λε Μαν, στο Mille Miglia και σε πολλούς άλλους αγώνες.
Ωστόσο, η προσωπική ζωή του Έντσο σημαδεύτηκε από την τραγωδία:
- Ο γιος του, Ντίνο Φεράρι (Alfredo "Dino" Ferrari), πέθανε το 1956 σε ηλικία 24 ετών από μυϊκή δυστροφία. Ο θάνατός του διέλυσε τον Έντσο, ο οποίος φορούσε έκτοτε μαύρα γυαλιά σε ένδειξη πένθους.
- Η εμμονή του Έντσο με την ακατέργαστη ισχύ, ακόμα και όταν οι αντίπαλοι (Cooper, Lotus) υιοθετούσαν πιο ευέλικτα, μεσαία μοτέρ, οδήγησε σε πολλαπλά θανατηφόρα ατυχήματα οδηγών του. Το 1957, στο Mille Miglia, ένα ατύχημα κόστισε τη ζωή του οδηγού, του συνοδηγού και εννέα θεατών, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Αθωώθηκε το 1961, αφού υποστηρίχθηκε ότι το πρόβλημα ήταν η έλλειψη κανόνων ασφαλείας.
Η σύγκρουση με τη Ford
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Ferrari αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Το 1963, η Ford υπέβαλε μια δελεαστική πρόταση εξαγοράς έναντι 18 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Έντσο συμφώνησε, αλλά το deal κατέρρευσε την τελευταία στιγμή όταν ανακάλυψε μια ρήτρα που απαιτούσε την άδεια της Ford για τις δαπάνες της αγωνιστικής ομάδας. Εξοργισμένος, ο Έντσο απέρριψε την προσφορά, προσβάλλοντας τους εκτελεστικούς διευθυντές της Ford.
Η αντίδραση της Ford ήταν βίαιη: ο Χένρι Φορντ Β' έδωσε εντολή να κατασκευαστεί ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο που θα νικούσε τη Ferrari στο Λε Μαν. Το αποτέλεσμα ήταν το Ford GT40, το οποίο το 1966 όχι μόνο νίκησε τη Ferrari, αλλά κατέλαβε την πρώτη, δεύτερη και τρίτη θέση—μια ιστορική ήττα για τον Έντσο.
Η κληρονομιά και η διαιώνιση του ονόματος
Καθώς η υγεία του επιδεινώθηκε, ο Έντσο πούλησε το 50% της Scuderia Ferrari στη Fiat το 1969, εξασφαλίζοντας ότι η αγωνιστική ομάδα θα συνέχιζε να υπάρχει υπό τον πλήρη δικό του έλεγχο.
Ο Έντσο Φεράρι πέθανε το 1988, σε ηλικία 90 ετών, στη Μόντενα.
Η εταιρεία πέρασε στα χέρια του δεύτερου γιου του, Πιέρο Φεράρι, ο οποίος κληρονόμησε το 10%. Η Ferrari βυθίστηκε στα χρέη μέχρι που ο Λούκα ντι Μοντεζέμολο (Luca di Montezemolo), πρώην βοηθός του Έντσο, ανέλαβε τη θέση του Προέδρου το 1991. Υπό την ηγεσία του, η Ferrari ανέκαμψε οικονομικά και αγωνιστικά, με τον Μίκαελ Σουμάχερ να κερδίζει πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα.
Σήμερα, η Ferrari συνεχίζει να είναι η παλαιότερη και πιο επιτυχημένη ομάδα της Formula 1, ενώ ως δημόσια εταιρεία αξίζει δεκάδες δισεκατομμύρια. Η κληρονομιά του Έντσο Φεράρι είναι ένας αδιαμφισβήτητος θρίαμβος της θέλησης και της αφοσίωσης, ένας φόρος τιμής στον «Αγώνα», που ήταν για εκείνον το μέσο και ο σκοπός της ζωής του.