.jpg)
Ο Μεσαίωνας υπήρξε μια εποχή όπου η δικαιοσύνη συχνά ταυτιζόταν με τη σκληρότητα, και ο εκτελεστής ήταν ο πιο φοβισμένος άνθρωπος σε κάθε βασίλειο. Οι μέθοδοι εκτέλεσης δεν αποσκοπούσαν μόνο στον θάνατο, αλλά στην πρόκληση μέγιστου πόνου, λειτουργώντας ως δημόσια προειδοποίηση.
Ακολουθούν 10 από τις πιο βάναυσες εκτελέσεις που εφαρμόστηκαν σε όλη την Ευρώπη, αποδεικνύοντας ότι το να πεθάνεις δεν ήταν το χειρότερο κομμάτι – η αναμονή ήταν.
Οι πιο σκληρές εκτελέσεις
10. Το σπάσιμο στον τροχό
Αυτή η τιμωρία δοκίμαζε το ανθρώπινο σώμα στο έπακρο. Ο κατάδικος δενόταν σε έναν ξύλινο τροχό, με τα άκρα τεντωμένα πάνω από ξύλινα μπλοκ. Με ένα σφυρί, ο εκτελεστής έσπαγε τα κόκαλα ένα προς ένα, ξεκινώντας από τους αστραγάλους. Το σώμα λυγιζόταν σε παράξενα σχήματα, μερικές φορές σαν το γράμμα «Z». Πολλοί επιζούσαν για ώρες ή και ημέρες, αφημένοι πάνω στον τροχό για να τους τραφούν τα πτηνά.
9. Σύνθλιψη με βάρη
Στην μεσαιωνική Αγγλία, αν ένας κατηγορούμενος αρνούνταν να μιλήσει στο δικαστήριο, εφαρμοζόταν η «peine forte et dure» (σκληρή και βίαιη τιμωρία). Ο κρατούμενος ξάπλωνε στο έδαφος με μια ξύλινη σανίδα πάνω στο στήθος του. Πάνω στη σανίδα, τοποθετούνταν πέτρες, σιδερένια βάρη ή ακόμα και κανόνια, μέχρι να συνθλιβεί. Ο στόχος ήταν να πεθάνει ακαταδίκαστος διατηρώντας έτσι την περιουσία του για τους κληρονόμους του.
8. Κάψιμο στην πυρά
Η φωτιά θεωρούνταν ο «μεγάλος καθαριστής» από τις εκκλησιαστικές αρχές, που την επέλεγαν ως τιμωρία για την αίρεση και τη μαγεία. Χιλιάδες, κυρίως γυναίκες κατά τη διάρκεια των δικών για τις μάγισσες, κάηκαν δεμένοι σε πασσάλους. Το κάψιμο στην πυρά ήταν μια δημόσια πράξη που σκορπούσε φόβο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι εκτελεστές έδειχναν «έλεος» στραγγαλίζοντας το θύμα πριν ανάψουν τη φωτιά.
7. Ανασκολοπισμός
Ο Ανασκολοπισμός ήταν η απόλυτη δήλωση τρομοκρατίας και έγινε διάσημος από τον Βλαντ Γ' Τσέπες (Βλαντ ο Ανασκολοπιστής). Ο κατάδικος διαπερνιόταν από ένα μυτερό ξύλινο πάσσαλο, συνήθως από το κάτω μέρος του σώματος προς τα πάνω. Ο πάσσαλος ήταν συχνά λαδωμένος και γωνιασμένος, ώστε να αποφευχθούν τα ζωτικά όργανα, επιμηκύνοντας τη φρίκη. Το θύμα πέθαινε αργά – μερικές φορές δύο ή τρεις ημέρες – κρεμασμένο σαν «φρουρός» σε ένα «δάσος» πασσάλων.
6. Κρεμάσμα, διαμελισμός και τεμαχισμός
Στην μεσαιωνική Αγγλία, αυτή ήταν η πιο σκληρή ποινή για την εσχάτη προδοσία. Η διαδικασία είχε ως εξής:
- Κρεμάσμα: Ο κατάδικος κρεμιόταν, αλλά κατέβαινε πριν προλάβει να πεθάνει.
- Διαμελισμός: Το σώμα του άνοιγε, αφαιρούνταν τα εντόσθια και καίγονταν μπροστά στα μάτια του.
- Τεμαχισμός: Το κεφάλι του κοβόταν και το σώμα τεμαχιζόταν σε τέσσερα μέρη. Τα κομμάτια στέλνονταν σε διάφορες πύλες της πόλης ως προειδοποίηση.
5. Βράσιμο μέχρι θανάτου
Για ένα σύντομο διάστημα στην Αγγλία του Ερρίκου Η' (1531), το βράσιμο ζωντανού έγινε η νόμιμη τιμωρία για τη δηλητηρίαση. Ο κατάδικος σύρονταν σε μια δημόσια αγορά, όπου τον περίμενε ένας μεγάλος καζάνι γεμάτος με βραστό νερό, πίσσα ή λάδι. Τα χρονικά αναφέρουν πως ο κατηγορούμενος «βούιζε δυνατά» καθώς βυθιζόταν. Η ποινή καταργήθηκε αργότερα ως υπερβολικά βάρβαρη.
4. Θάνατος με πριόνισμα
Η τιμωρία αυτή ξεχώριζε για την απόλυτη αργή βαρβαρότητά της. Ο κατάδικος κρεμιόταν ανάποδα (με το κεφάλι προς τα κάτω), ώστε το αίμα να ρέει στον εγκέφαλο, διατηρώντας τον ζωντανό για όσο το δυνατόν περισσότερο. Δύο άνδρες, χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο πριόνι, τον έκοβαν σιγά-σιγά στα δύο, συχνά από τη βουβωνική χώρα προς το κρανίο.
3. Γδάρσιμο ζωντανού
Το γδάρσιμο ήταν μια σπάνια, αλλά αξέχαστη, τιμωρία για την προδοσία ή τη διαφθορά. Ο εκτελεστής χρησιμοποιούσε ένα μαχαίρι για να αποκολλά το δέρμα από το σώμα του θύματος ενόσω αυτό ανέπνεε. Τα περισσότερα θύματα πέθαιναν από σοκ πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία. Το δέρμα στη συνέχεια κρεμιόταν πάνω από τις πύλες της πόλης για να ντροπιάσει το όνομα του καταδικασμένου.
2. Εντοίχιση
Η εντοίχιση ήταν ο αντίθετος θάνατος από το κάψιμο: σιωπηλός και αόρατος. Το άτομο τοποθετούνταν σε έναν μικρό χώρο (π.χ. σε ένα κελί μοναστηριού ή κάτω από πύργο), ο οποίος χτιζόταν με τούβλα και σφραγιζόταν. Το θύμα αφηνόταν να πεθάνει από δίψα ή πείνα, θαμμένο ζωντανό πίσω από τοίχους. Ήταν μια «αναίμακτη» εκτέλεση που επέλεγαν μερικές ευγενείς γυναίκες αντί για τον πέλεκυ.
1. Εκτέλεση με πνιγμό
Ο πνιγμός ήταν η πιο «ήσυχη» τιμωρία. Στη Ρωμαϊκή εποχή, οι πατροκτόνοι αντιμετώπιζαν την Poena Cullei, όπου ο κατάδικος ράβονταν σε έναν δερμάτινο σάκο μαζί με ένα σκύλο, έναν κόκορα, έναν πίθηκο και ένα φίδι, πριν πεταχτεί στον ποταμό. Στον Μεσαίωνα, σε μέρη όπως η Γερμανία, γυναίκες που κατηγορούνταν για μοιχεία ή παιδοκτονία ράβονταν σε λινάρια και ρίχνονταν στα νερά, προσφέροντας έναν θάνατο χωρίς αίμα ή θέαμα.