.jpg)
Ο Αντίοχος Δ' Επιφανής—ο «Θεός Εκδηλωμένος», όπως απαιτούσε να τον αποκαλούν—ήταν ένας από τους πιο αλαζονικούς και αιμοδιψείς βασιλείς της Δυναστείας των Σελευκιδών. Κυβέρνησε με απαράμιλλη αλαζονεία, διεκδικώντας τη θεϊκή εξουσία ως δικαίωμά του. Όμως, η ιστορία του δεν τελείωσε με δόξα, αλλά με μια από τις πιο αποκρουστικές και αργές εκτελέσεις που έχει καταγράψει η αρχαία ιστορία.
Η μοίρα του Αντίοχου, που πέθανε το 164 π.Χ., θεωρήθηκε από τους εχθρούς του ως η απόλυτη «Θεία Δίκη».
1. Ο Αντίοχος Δ' Επιφανής: Από «θεός» σε τύραννο
Ο Αντίοχος κληρονόμησε τα απομεινάρια της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όμως, αντί για δόξα, αναζήτησε λατρεία. Έχτισε ναούς προς τιμήν του, λαξεύοντας το πρόσωπό του δίπλα στους Ολύμπιους θεούς.
- Η βεβήλωση της Ιερουσαλήμ: Η τυραννία του κορυφώθηκε όταν κατέκτησε την Ιερουσαλήμ. Βεβήλωσε τον Ναό του Σολομώντα, τοποθετώντας βωμούς του Δία και τελώντας θυσίες χοίρων στο ιερότερο σημείο των Εβραίων.
- Απάνθρωπα αντίποινα: Όταν ξέσπασε η Επανάσταση των Μακκαβαίων (167 π.Χ.), η εκδίκησή του ήταν αδυσώπητη. Οι στρατιώτες του στραγγάλιζαν μητέρες με τα βρέφη τους και παλούκωναν ιερείς στους βωμούς τους. Ο Αντίοχος το αποκαλούσε «τάξη». Ο κόσμος το αποκαλούσε «φρίκη».
2. Η πτώση και η κατάρα: Η αρχή της σήψης
Η αλαζονεία του δεν κράτησε για πάντα. Μετά από αποτυχημένες εκστρατείες και λιποταξίες, το όνομά του έγινε κατάρα. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να αναπληρώσει τα χαμένα του θησαυρικά, κατευθύνθηκε ανατολικά για να λεηλατήσει τον ναό της Ελαμαΐς στην Περσία.
Σε αυτό το ταξίδι, κάτι έσπασε μέσα του. Ο κάποτε ισχυρός κατακτητής άρχισε να υποφέρει από πυρετό και αφόρητους πόνους στην κοιλιά. Το γέλιο του έγινε βήχας, το δέρμα του έβγαλε φουσκάλες και μια ανίερη δυσοσμία άρχισε να τον ακολουθεί.
3. Βρόμικη δικαιοσύνη
Οι υπηρέτες του Αντίοχου ψιθύριζαν ότι ο βασιλιάς τους καταβροχθιζόταν από αόρατα σαγόνια. Αυτό που τον κατέτρωγε ήταν ψείρες, σκουλήκια και σαρκοφάγα έντομα που πολλαπλασιάζονταν μέσα στις ανοιχτές πληγές του, τρεφόμενα από τον «Θεό Εκδηλωμένο» που είχε αρνηθεί τους ουρανούς.
- Σήψη: Το δέρμα του, κάποτε χρυσό, άρχισε να ξεφλουδίζεται σαν περγαμηνή. Από κάθε πληγή έβγαιναν μικροσκοπικά σώματα που σφάδαζαν και μασούσαν. Η κρεβατοκάμαρά του γέμισε με την οσμή του θανάτου, αναγκάζοντας τους ακόλουθούς του να τυλίγουν τα πρόσωπά τους με αρωματισμένα υφάσματα.
- Τρόμος και παράνοια: Όπως αναφέρουν οι μάρτυρες, τα έντερά του άρχισαν να σαπίζουν πριν ακόμα πεθάνει. Τα μαλλιά του έπεφταν τούφες, η γενειάδα του έβριθε από ψείρες που σέρνονταν στα αυτιά, το στόμα και τα μάτια του. Ούρλιαζε στην παράνοια, ικετεύοντας τους στρατιώτες του να τον σκοτώσουν και να δώσουν τέλος στην αγωνία του, αλλά κανείς δεν τολμούσε να τον αγγίξει.
4. Η ιστορία ως προειδοποίηση
Όταν ο θάνατος έφτασε, ο Αντίοχος ήταν μόλις ανθρώπινος. Βρέθηκε σε μια λίμνη από αίμα και πύον. Το πτώμα του ήταν τόσο αποκρουστικό που κανείς δεν τόλμησε να το σηκώσει, και οι στρατιώτες του τον εγκατέλειψαν στη σκόνη, αφήνοντάς τον να σαπίσει εκεί που έπεσε.
Όταν τα νέα έφτασαν στην Ιερουσαλήμ, ο λαός πανηγύρισε, θεωρώντας το ως την απόλυτη θεϊκή τιμωρία. Ο άνθρωπος που αψήφησε τον Θεό καταβροχθίστηκε από τα πιο μικροσκοπικά πλάσματα που ο ίδιος θεωρούσε κατώτερά του.
Ο θάνατος του Αντίοχου άφησε τη δυναστεία των Σελευκιδών να καταρρεύσει, καθιστώντας τον ένα αιώνιο σύμβολο όχι εξουσίας, αλλά σήψης. Η ιστορία του παραμένει μια τρομακτική υπενθύμιση: «Εκείνοι που υψώνουν τους εαυτούς τους πάνω από τους άλλους, μια μέρα θα πέσουν πιο χαμηλά από τα σκουλήκια».