.jpg)
Το Τρίτο Ράιχ, προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, επένδυσε τεράστιους πόρους σε ένα πρόγραμμα ανάπτυξης «Θαυματουργών Όπλων» (Wunderwaffen), με την ελπίδα ότι η τεχνολογική υπεροχή θα ανέτρεπε την πορεία του πολέμου. Πολλά από αυτά τα σχέδια ήταν ρηξικέλευθα και πρωτοποριακά για την εποχή τους, ενώ άλλα ήταν τόσο παράλογα και υπερβολικά που δεν βγήκαν ποτέ από το στάδιο του σχεδίου. Η ιστορία αυτών των εφευρέσεων αποκαλύπτει μια σκοτεινή πλευρά της γερμανικής μηχανικής, όπου η ευφυΐα συναντούσε τη φαντασίωση της απόλυτης καταστροφής.
Η ναζιστική εμμονή με το μέγεθος οδήγησε σε ορισμένα από τα πιο γιγάντια και απρακτα όπλα που σχεδιάστηκαν ποτέ. Το Landkreuzer P. 1000 Ratte (Αρουραίος) και το P. 1500 Monster ήταν σχέδια για υπερ-βαρέα άρματα μάχης και αυτοκινούμενα πυροβόλα, με βάρος 1.000 και 1.500 τόνων αντίστοιχα, πέντε φορές βαρύτερα από το μεγαλύτερο άρμα που κατασκευάστηκε. Το Ratte θα έφερε πυροβόλα από πολεμικά πλοία, ενώ το Monster θα ήταν μια αυτοκινούμενη έκδοση του Schwerer Gustav, του μεγαλύτερου και ακριβότερου σιδηροδρομικού πυροβόλου στην ιστορία, με διαμέτρημα 800 χιλιοστών. Παρόλο που ο Gustav χρησιμοποιήθηκε στη μάχη της Σεβαστούπολης, η απίστευτη αργοπορία του, η ανακρίβειά του (μπορούσε να χτυπήσει μια πόλη, όχι ένα συγκεκριμένο στόχο) και το τεράστιο κόστος συντήρησής του, οδήγησαν τελικά στην εγκατάλειψη αυτών των γιγάντιων σχεδίων το 1943.
Παράλληλα με τα υπερμεγέθη τέρατα, οι Γερμανοί ανέπτυξαν και πιο έξυπνα αλλά εξίσου προβληματικά όπλα για τον στρατιώτη. Το Krummlauf ήταν μια καμπυλωτή κάννη που προσαρμοζόταν στο επιθετικό τουφέκι StG 44, επιτρέποντας στους στρατιώτες να πυροβολούν πίσω από γωνίες ή από το εσωτερικό τεθωρακισμένων οχημάτων. Παρόλο που η ιδέα ήταν ευφυής, η κάννη είχε πολύ μικρή διάρκεια ζωής (μόλις 160-300 βολές), καθώς η καμπύλωση διέλυε τις σφαίρες. Σε μία πιο εξωτική κατηγορία ανήκε το Kugelpanzer (Θωρακισμένη Σφαίρα), ένα μονοθέσιο θωρακισμένο όχημα αναγνώρισης σε σχήμα σφαίρας, με δύο πλευρικούς τροχούς. Ένα και μοναδικό αντίτυπο βρέθηκε από τον Κόκκινο Στρατό και παραμένει ένα από τα πιο αινιγματικά οχήματα του πολέμου.
Η εμμονή με την ακραία εμβέλεια και τον «υπέρ-πόλεμο» γέννησε σχέδια που έμοιαζαν βγαλμένα από επιστημονική φαντασία. Το V-3 Cannon, με το κωδικό όνομα «Σαρανταποδαρούσα», ήταν ένα υπερ-πυροβόλο μήκους έως και 120 μέτρων. Χρησιμοποιούσε διαδοχικές εκρήξεις μικρών πυραυλοκινητήρων κατά μήκος της κάννης για να επιταχύνει το βλήμα στα 1.500 μέτρα ανά δευτερόλεπτο, με στόχο την καταστροφή του Λονδίνου από απόσταση μεγαλύτερη των 150 χιλιομέτρων. Παρομοίως, το Sonnengewehr (Ηλιακό Όπλο) ήταν μια ακόμη πιο παλαβή ιδέα: ένας γιγαντιαίος δορυφορικός καθρέφτης σε τροχιά, που θα συγκέντρωνε την ηλιακή ενέργεια και θα την κατεύθυνε στη Γη, ικανός να καταστρέψει ολόκληρες πόλεις ή να βράσει ωκεανούς. Ευτυχώς, κανένα από αυτά τα όπλα δεν πρόλαβε να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά, με την μπαταρία του V-3 να καταστρέφεται από συμμαχικούς βομβαρδισμούς.
Τα πιο προηγμένα και μυστηριώδη σχέδια αφορούσαν την αεροπορία και την αντιβαρύτητα. Το Horten Ho 229, ένα δικινητήριο αεροσκάφος τύπου «Ιπτάμενη Πτέρυγα» κατασκευασμένο από χάλυβα και ξύλο, θεωρείται ο πρόδρομος της τεχνολογίας stealth (αορατότητας) λόγω των ξύλινων τμημάτων του που μείωναν την ανίχνευση από ραντάρ. Αυτό το αεροσκάφος μπορούσε να αναπτύξει ταχύτητα σχεδόν 1.000 χλμ./ώρα και η τεχνολογία του αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης στις ΗΠΑ. Πιο εξωπραγματικά ήταν τα σχέδια για το Haunebu, ιπτάμενους δίσκους που υποτίθεται ότι χρησιμοποιούσαν αντιβαρυτικό σύστημα πρόωσης και μπορούσαν να φτάσουν ταχύτητες 10 Μαχ. Το Die Glocke (Η Καμπάνα), ένα πειραματικό αντικείμενο σε σχήμα καμπάνας, συνδέεται συχνά με την τεχνολογία του Haunebu, θεωρούμενο από ορισμένους ως ο κινητήρας αντιβαρύτητας ή ακόμη και ως μια συσκευή ταξιδιού στον χρόνο. Οι πιο ακραίες θεωρίες υποστηρίζουν ότι τα πρωτότυπα του Haunebu μεταφέρθηκαν στην Ανταρκτική προς το τέλος του πολέμου, για να συνεχιστούν οι εργασίες για μια μυστική βάση στη Σκοτεινή Πλευρά της Σελήνης.
Τα ναζιστικά «θαυματουργά όπλα» ήταν τελικά μια μείξη λαμπρής μηχανικής και παρανοϊκής φαντασίας. Πολλά από αυτά ήταν πολύ φιλόδοξα, πολύ ακριβά ή απλά ανέφικτα για την εποχή τους. Παρόλο που κάποια σχέδια, όπως το Ho 229, άφησαν το στίγμα τους στην μετέπειτα τεχνολογία αεροπορίας, κανένα από αυτά δεν μπόρεσε να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο σχεδιάστηκαν: να αλλάξουν την έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, η ιστορία τους παραμένει ένα συναρπαστικό, αν και σκοτεινό, κεφάλαιο στη μελέτη των μυστικών και των τεχνολογικών οραμάτων του Τρίτου Ράιχ.