.jpg)
Ο Λουδοβίκος ΙΔ', ο θρυλικός «Βασιλιάς Ήλιος», κυβέρνησε τη Γαλλία ως σύμβολο απόλυτης εξουσίας και μεγαλοπρέπειας. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, το παλάτι των Βερσαλλιών, ο ναός της βασιλικής δόξας, μετατράπηκε σε έναν τόπο φρικιαστικής δυσοσμίας και ανείπωτου εξευτελισμού. Πίσω από τη χρυσή πρόσοψη της απόλυτης μοναρχίας, ο Λουδοβίκος ΙΔ' υπέφερε από ένα ρήγμα πρωκτικού συριγγίου (rectal fistula), μια ασθένεια που σταδιακά κατέστρεψε όχι μόνο το σώμα του, αλλά και ολόκληρη την αξιοπρέπειά του. Η δυσοσμία του αποστήματος έγινε το νέο «έμβλημα» της γαλλικής εξουσίας, αναγκάζοντας τους αυλικούς να χρησιμοποιούν μαντήλια ποτισμένα σε ξύδι για να αποφύγουν να λιποθυμήσουν.
Το μαρτύριο του βασιλιά ξεκίνησε το 1684, όταν άρχισε να αισθάνεται έναν οξύ πόνο στην πιο ευαίσθητη περιοχή του σώματός του. Μέχρι την άνοιξη του 1685, ο πόνος είχε γίνει ανυπόφορος. Οι υπηρέτες παρατηρούσαν ότι ο βασιλιάς δεν μπορούσε να καθίσει στον θρόνο για περισσότερο από δέκα λεπτά, ενώ κηλίδες αίματος και πύου παρέμεναν στα βελούδινα μαξιλάρια. Παρά τις προσπάθειές του να κρύψει την ασθένεια, οι κραυγές του αντηχούσαν στα δωμάτια των Βερσαλλιών τις νύχτες, και η φήμη για το σάπιο έλκος διαδιδόταν σε όλη τη Γαλλία. Η παραφροσύνη του βασιλιά εντάθηκε: από υστερία έπεφτε σε επιθετικότητα, καθώς συνειδητοποιούσε ότι ούτε η απόλυτη εξουσία του δεν μπορούσε να τον προστατεύσει από την ταπείνωση της σάρκας.
Η κατάσταση έφτασε στο αποκορύφωμα της παραφροσύνης το καλοκαίρι του 1686, όταν ο Λουδοβίκος, αντί να απομονωθεί, απαίτησε ακόμη μεγαλύτερη προσοχή. Οργάνωσε μια «γιορτή ίασης» στις Βερσαλλίες, καλώντας όχι μόνο την αυλή, αλλά και απλούς χωρικούς. Στη μέση της εκδήλωσης, κυριευμένος από απόγνωση, έπεσε στα τέσσερα μπροστά στο πλήθος, πετώντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Καλούσε τους παρευρισκόμενους να έρθουν κοντά, να μυρίσουν, να αγγίξουν, ακόμη και να γλείψουν τη μολυσμένη σάρκα, με την υπόσχεση ανταμοιβής για όποιον πρότεινε μια θαυματουργή θεραπεία. Αυτή η «έκθεση ντροπής» οδήγησε σε ακόμη πιο παράλογες προσπάθειες ίασης: από ζεστά κομπρέσες με κάρβουνα, κρασί, κόπρανα αλόγων, μέχρι επάλειψη με μέλι, η οποία μια φορά προσέλκυσε σφήκες στο ανοιχτό τραύμα του, προκαλώντας πανικό και γέλιο στο πλήθος. Ο άλλοτε «Βασιλιάς Ήλιος» είχε γίνει αντικείμενο χλευασμού, ένα ζωντανό σύμβολο παρακμής.
Οι γιατροί, σε απόγνωση, αποφάσισαν να προβούν σε μια τρομακτική ιατρική εξέταση τον Απρίλιο του 1687. Ξάπλωσαν τον βασιλιά πάνω σε κρύο μάρμαρο και εισήγαγαν έναν μακρύ μεταλλικό σωλήνα 18 μέτρων στη μολυσμένη περιοχή για να μετρήσουν το βάθος της εσωτερικής βλάβης. Οι ανατριχιαστικοί λυγμοί του Λουδοβίκου ήταν τόσο οξείς που μάρτυρες ανέφεραν ότι ράγισαν τα παράθυρα στις διπλανές αίθουσες. Η εξέταση αποκάλυψε ότι το έλκος είχε εξαπλωθεί σε βάθος σχεδόν μισού μέτρου. Οι Βερσαλλίες είχαν μετατραπεί σε ένα απέραντο νοσοκομείο, γεμάτο φρίκη, δυσοσμία και απελπισία. Ο βασιλιάς συνέχιζε να εκδίδει παράλογες εντολές, να επιθεωρεί τους χώρους των υπηρετών για συνωμοσίες και να εξαναγκάζει γυναίκες να αλείφουν τις μολυσμένες πληγές του μπροστά σε όλη την αριστοκρατία.
Το τέλος του Λουδοβίκου ΙΔ' ήρθε με τρόπο εξίσου εξευτελιστικό με τη διάρκεια της ασθένειάς του. Τον Ιούλιο του 1689, παρά την εξάντλησή του, επέμεινε να ιππεύσει. Υπηρέτες, που είχαν κουραστεί από τη δικτατορία του φόβου, επέλεξαν ένα νευρικό και πεινασμένο άλογο, ενώ άλειψαν το παντελόνι του βασιλιά με ένα μείγμα βρώμης, μελιού και λίπους. Το άλογο, μυρίζοντας την έντονη οσμή και τη θεραπευτική αλοιφή, αφηνίασε, εκσφενδονίζοντας τον Λουδοβίκο. Το άλογο όρμησε πάνω του και, αδίστακτο, χτύπησε το ρύγχος του ακριβώς στην πληγείσα περιοχή. Το χτύπημα προκάλεσε ρήξη του συριγγίου. Ο βασιλιάς έμεινε στο έδαφος για ώρες, αιμορραγώντας και αναδύοντας αηδιαστικά υγρά, ενώ το πλήθος παρακολουθούσε με αδιαφορία. Ο Λουδοβίκος πέθανε λίγες μέρες αργότερα, στις 2 Αυγούστου 1689. Ο θάνατός του έγινε δεκτός με ανακούφιση από τους αυλικούς, οι οποίοι έσπευσαν να κάψουν τα έπιπλα και τα χαλιά που είχαν ποτιστεί από τη δυσοσμία και τη ντροπή των τελευταίων ετών του. Έτσι, ο μεγάλος «Βασιλιάς Ήλιος», το απόλυτο σύμβολο της εξουσίας, κατέληξε να είναι το ζωντανό σύμβολο της παρακμής, νικημένος από μια ταπεινή σωματική ασθένεια.