Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο επιστήμονας που αναμόρφωσε τη φυσική με τη θεωρία της Σχετικότητας και έγινε το παγκόσμιο σύμβολο της ευφυΐας, έφυγε από τη ζωή στις 18 Απριλίου 1955. Ωστόσο, οι τελευταίες του στιγμές περιβάλλονται από ένα μυστήριο που αρμόζει στη μεγαλοφυΐα του: τα τελευταία του λόγια χάθηκαν για πάντα, αφήνοντας την ανθρωπότητα να αναρωτιέται αν αποκάλυψε μια τελευταία φιλοσοφική αλήθεια ή μια εξίσωση για το σύμπαν. Αυτή η σιωπή αποτελεί ίσως την πιο παράδοξη κατάληξη για τον άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στην αποκάλυψη των μυστικών του κόσμου.
Η εξήγηση για αυτό το ιστορικό κενό είναι απλή, αλλά βαθιά ειρωνική. Ο Αϊνστάιν πέθανε στο νοσοκομείο του Πρίνστον, αφού υπέστη ρήξη ανευρύσματος της αορτής. Την κρίσιμη στιγμή, στο δωμάτιό του βρισκόταν μόνο μια νοσοκόμα. Ο Αϊνστάιν, ως γερμανόφωνος, πρόφερε τις τελευταίες του φράσεις στα Γερμανικά. Η νοσοκόμα όμως, που βρισκόταν στο πλευρό του, ήταν Αμερικανίδα και δεν καταλάβαινε τη γλώσσα. Έτσι, ο ήχος των τελευταίων λόγων του κορυφαίου επιστήμονα ακούστηκε, αλλά το νόημά τους χάθηκε αμέσως στη μετάφραση, αφήνοντας πίσω μόνο τη σιωπή και το αιώνιο ερώτημα για το τι πραγματικά είπε.
Αν και ο θάνατος έκλεψε τα λόγια του, πολλοί θεωρούν ότι η απάντηση ήταν πιθανότατα πιο κοσμική παρά κοσμική. Δεδομένου του πόνου και της σύγχυσης που συνοδεύουν τις τελευταίες στιγμές, η επικρατούσα άποψη είναι ότι ο Αϊνστάιν ίσως ζήτησε κάτι το απλό ή εξέφρασε μια στιγμή σύγχυσης, και όχι μια βαθιά φιλοσοφική αποκάλυψη. Ωστόσο, μια άλλη εκδοχή, που αποδίδεται στη γραμματέα του, υποστηρίζει ότι τα λόγια του, αν μεταφράζονταν, θα σήμαιναν: «Είμαι στο έλεος της μοίρας και δεν έχω κανέναν έλεγχο πάνω σε αυτήν». Ανεξάρτητα από την αλήθεια, ο Αϊνστάιν, ο οποίος είχε αρνηθεί την επέμβαση στο ανεύρυσμα λέγοντας ότι «δεν έχει νόημα να παρατείνει τεχνητά τη ζωή. Έκανα το κομμάτι μου», αντιμετώπισε το τέλος με την ίδια στωικότητα και αποδοχή που χαρακτήριζε την αναζήτησή του για την αλήθεια.
Στο τέλος, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν δεν χρειάστηκε μια τελευταία, ηχογραφημένη φράση για να εδραιώσει την κληρονομιά του. Η σιωπή του υπήρξε η τελευταία του δήλωση—μια υπενθύμιση ότι ακόμη και το μεγαλύτερο μυαλό του 20ού αιώνα, μπροστά στο αναπόφευκτο της μοίρας, υποκλίθηκε στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Η αναζήτηση για τα χαμένα του λόγια συνεχίζει να τροφοδοτεί τη φαντασία, αλλά η πραγματική του κληρονομιά βρίσκεται στις εξισώσεις που άφησε πίσω του.