.jpg)
Ο Φερδινάνδος Ζ' της Ισπανίας, γνωστός αρχικά ως «Ο Επιθυμητός», κυβέρνησε την χώρα για δεκαετίες που σημαδεύτηκαν από την τυραννία, την προδοσία και την πολιτική κατάρρευση. Ωστόσο, πίσω από την αυλαία του παλατιού της Μαδρίτης κρυβόταν ένα βαθύ, ιδιωτικό μυστικό, μία ανατομική ανωμαλία που έγινε η πηγή της πιο σκοτεινής ντροπής του και, τελικά, η κινητήρια δύναμη της απίστευτης σκληρότητάς του. Γεννημένος το 1784, ο Φερδινάνδος ήταν το προϊόν αιώνων βασιλικής αιμομιξίας μεταξύ των οίκων των Βουρβόνων και των Αψβούργων, μια γενετική κληρονομιά που εκδηλώθηκε με τον πιο οδυνηρό και εξευτελιστικό τρόπο. Η σωματική του δυσμορφία, ένα όργανο με απίστευτα μεγάλο μέγεθος και παράξενο σχήμα, τον σημάδεψε από την εφηβεία ως «φρικιό» στα μάτια της ευγενούς κοινωνίας, σε μια εποχή όπου η μετριοπάθεια θεωρούνταν αριστοκρατική.
Αυτός ο εξευτελισμός καλλιέργησε στον Φερδινάνδο έναν βαθύ φθόνο και μία ψυχολογική διαταραχή που μετατράπηκε σε παροιμιώδη παρανοϊκή σκληρότητα. Έβλεπε παντού ειρωνεία και γελοιοποίηση, με αποτέλεσμα οι αυλικοί που κατά λάθος αντίκριζαν την ντροπή του να εξαφανίζονται ή να βασανίζονται. Ο βασιλιάς έμαθε να χρησιμοποιεί την απόλυτη εξουσία του για να αντισταθμίσει την απόλυτη αδυναμία και ανασφάλεια που ένιωθε για το σώμα του, δημιουργώντας έναν τύραννο που έβλεπε τους άλλους, συμπεριλαμβανομένων των συζύγων του, ως εργαλεία για την επίτευξη του μοναδικού του στόχου: την παραγωγή ενός κληρονόμου. Η προσπάθεια για τη διαδοχή μετατράπηκε σε έναν εφιάλτη, καθώς ο Φερδινάνδος νυμφεύθηκε τέσσερις φορές, με τραγικές συνέπειες για τις συζύγους του.
Ο πρώτος του γάμος, με την πριγκίπισσα Μαρία Αντωνία της Νάπολης, κατέληξε σε μια νύχτα τρόμου για την αθώα νύφη, η οποία υπέστη σεξουαλικό τραύμα και εθίστηκε στο όπιο για να αντέξει. Οι ανατομικές δυσκολίες, παρά τα ειδικά «συζυγικά βοηθήματα» που σχεδίαζαν μυστικά οι τεχνίτες του παλατιού, ήταν ανυπέρβλητες και οδήγησαν σε δύο αποβολές και, τελικά, στον θάνατο της Μαρία Αντωνίας από απελπισία. Η δεύτερη και η τρίτη σύζυγός του, η Μαρία Ισαβέλλα της Πορτογαλίας και η Μαρία Ιωσηφίνα της Σαξονίας, αντιμετώπισαν παρόμοιες φρικιαστικές συνθήκες. Η Ισαβέλλα υπέστη σοβαρό τραύμα και πέθανε μόλις δύο χρόνια μετά τον γάμο, ενώ η Ιωσηφίνα έφερε στον κόσμο μία κόρη που πέθανε λίγες ώρες μετά τη γέννηση, ακολουθώντας την μητέρα της στον θάνατο λίγο αργότερα.
Ο θάνατος της τρίτης συζύγου του οδήγησε τον Φερδινάνδο στο χείλος της παράνοιας, με το παλάτι να γεμίζει με τη δυσοσμία της αποσύνθεσης, καθώς αρνιόταν να επιτρέψει την ταφή του βρέφους και της συζύγου του. Η απελπισία του για κληρονόμο τον οδήγησε στον τέταρτο και τελευταίο γάμο του, με τη Μαρία Χριστίνα της Νάπολης, η οποία, όταν έφτασε στη Μαδρίτη, ήταν ήδη έγκυος από άλλον άνδρα. Ο Φερδινάνδος, γνωρίζοντας την αλήθεια αλλά διψασμένος για διαδοχή, δέχτηκε την φάρσα, αναγνωρίζοντας το παιδί ως δικό του. Αυτή η απάτη εξασφάλισε τη διαδοχή (με την Ισαβέλλα Β') αλλά δεν σταμάτησε την πολιτική ψύχωση του βασιλιά, ο οποίος περνούσε τις τελευταίες του ημέρες με παρανοϊκές κατασκοπικές επιδρομές, τρυπώντας οπές στους τοίχους για να παρακολουθεί τη γυναίκα του.
Όταν ο Φερδινάνδος πέθανε το 1833, η νεκροψία αποκάλυψε το πλήρες μέγεθος της ανατομικής του κληρονομιάς—μαζί με ενδείξεις εσκεμμένου αυτοτραυματισμού από τις απεγνωσμένες προσπάθειές του να διορθώσει την κατάστασή του. Το όργανο, μαζί με λεπτομερή σχέδια, σφραγίστηκε στα Αρχεία του Βατικανού, ως ένα από τα πιο σκοτεινά κρατικά μυστικά της ιστορίας. Η κληρονομιά του δεν ήταν αυτή ενός μεγάλου βασιλιά, αλλά ενός βασιλιά του οποίου η προσωπική δυσλειτουργία και η ντροπή μετατράπηκαν σε εθνική καταστροφή, οδηγώντας την Ισπανική Αυτοκρατορία στην παρακμή και την κατάρρευση.