.jpg)
Στα ματωμένα χρονικά της Ρωμαϊκής αυτοκρατορικής ιστορίας, λίγες ιστορίες αποτυπώνουν το βάθος της ανθρώπινης σκληρότητας και απελπισίας όσο αυτή του Σπόρου. Ήταν ένα όμορφο νεαρό αγόρι, ένας απελεύθερος στην αυτοκρατορική αυλή, του οποίου η μοίρα μπλέχτηκε με αυτήν του πιο διαβόητου αυτοκράτορα, του Νέρωνα. Αυτή η ιστορία δεν είναι απλώς μια αφήγηση πολιτικής ίντριγκας, αλλά μια ανατριχιαστική εξέταση της ικανότητας της απόλυτης εξουσίας να απογυμνώνει την ανθρώπινη φύση, αφήνοντας πίσω της μόνο το γκροτέσκο θέατρο της αυτοκρατορικής τρέλας. Ο Σπόρος έμελλε να γίνει το ζωντανό σύμβολο του τρόπου με τον οποίο η ομορφιά, σε έναν κόσμο απεριόριστης δύναμης, μπορούσε να μετατραπεί σε νόμισμα απόλυτης οδύνης.
Ο καταλύτης για τον τραγικό μετασχηματισμό του Σπόρου ήταν ο θάνατος της Ποππαίας Σαβίνας, της δεύτερης συζύγου του Νέρωνα, το 65 μ.Χ. Ο αυτοκράτορας, συντετριμμένος από μια εμμονική θλίψη, αναζητούσε απεγνωσμένα τρόπους να αναστήσει ή να αντικαταστήσει τη γυναίκα που ισχυριζόταν ότι αγαπούσε. Τότε πρόσεξε τον νεαρό Σπόρο, εντοπίζοντας μια εκπληκτική ομοιότητα στα λεπτά χαρακτηριστικά του με αυτά της νεκρής του συζύγου. Η διαταραγμένη σκέψη του Νέρωνα συνέλαβε ένα σχέδιο τόσο φρικιαστικό όσο και αυθάδες: διέταξε τον ευνουχισμό του Σπόρου, αλλοιώνοντας μόνιμα το σώμα του νεαρού ώστε να εξυπηρετήσει καλύτερα την αρρωστημένη του φαντασίωση. Αυτή η πράξη δεν ήταν απλώς σωματικός ακρωτηριασμός, αλλά μια πλήρης διαγραφή της αρσενικής ταυτότητας του Σπόρου.
Μετά τον ευνουχισμό, ο Νέρωνας προχώρησε σε δημόσιο γάμο με τον Σπόρο, τον οποίο έντυσε με τα πολυτελή γυναικεία ρούχα και κοσμήματα της Ποππαίας, δίνοντάς του μάλιστα το νέο όνομα «Σαβίνα». Ολόκληρη η αυτοκρατορική αυλή αναγκάστηκε να συμμετάσχει σε αυτή τη μακάβρια παρωδία, αντιμετωπίζοντας τον τραυματισμένο νεαρό ως την Αυτοκράτειρα. Για χρόνια, ο Σπόρος παρελαύνει στη Ρώμη και σε περιοδείες στην Ελλάδα ως η ζωντανή κούκλα του Νέρωνα, αναγκασμένος να διατηρεί μια γυναικεία περσόνα, να μιλάει με συγκεκριμένο τρόπο και να υποδύεται τον ρόλο του, ενώ ο ίδιος είχε μετατραπεί σε ένα πολύτιμο αντικείμενο ή ένα «ζωντανό μνημείο» μιας νεκρής γυναίκας. Το ψυχολογικό τίμημα αυτής της αναγκαστικής ταυτότητας ήταν ανυπολόγιστο.
Όταν η πολιτική κατάσταση κατέρρευσε το 68 μ.Χ. και ο Νέρωνας αυτοκτόνησε, ο Σπόρος βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα αβέβαιο μέλλον. Ως ένα από τα πιο ορατά σύμβολα της αυτοκρατορικής ακολασίας, μεταφέρθηκε από τον έναν ισχυρό άνδρα στον άλλον—από τον Γάλβα στον Όθωνα—αντιμετωπιζόμενος ως πολιτικό τρόπαιο και όχι ως άνθρωπος. Η τελική ταπείνωση ήρθε υπό τον αυτοκράτορα Βιτέλλιο, ο οποίος αποφάσισε ότι ο Σπόρος θα αποτελούσε ψυχαγωγία για τις ρωμαϊκές μάζες. Σχεδίασε να τον αναγκάσει να εμφανιστεί στην αρένα για να αναπαραστήσει τον βιασμό της Περσεφόνης, υποδυόμενος μια γυναίκα που δέχεται σεξουαλική επίθεση ενώπιον χιλιάδων θεατών. Αυτή η προοπτική ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον Σπόρο.
Αντί να υπομείνει αυτή την ύστατη ατίμωση, ο Σπόρος επέλεξε τον θάνατο. Αυτοκτόνησε πριν ο Βιτέλλιος προλάβει να εκτελέσει το σκληρό του σχέδιο. Με αυτήν την πράξη, ο Σπόρος διεκδίκησε το μοναδικό πράγμα που του είχε αρνηθεί η αυτοκρατορική εξουσία σε όλη τη διάρκεια της δοκιμασίας του: τη δύναμη να κάνει τη δική του επιλογή για τη μοίρα του. Η τραγωδία του Σπόρου αποτελεί μια διαχρονική υπενθύμιση ότι πίσω από τις μεγαλειώδεις αφηγήσεις της αυτοκρατορίας κρύβονται αμέτρητες ατομικές τραγωδίες, και ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ακόμη και μετά από χρόνια συστηματικής καταστροφής, μπορεί να επιβιώσει και να εκδηλωθεί ως η ύστατη πράξη αντίστασης απέναντι στην απόλυτη εξουσία.