Κάθε Νοέμβριο, η συζήτηση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 μονοπωλεί το ενδιαφέρον, με τις φωνές των αρνητών να επιμένουν στον ισχυρισμό ότι «Δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο», υποστηρίζοντας ότι τα θύματα ήταν από άλλα σημεία του λεκανοπεδίου ή ότι τα ονόματα ήταν κατασκευασμένα. Ωστόσο, η επιστημονική ιστορική έρευνα και η ίδια η δικαιοσύνη έχουν διαψεύσει κατηγορηματικά αυτές τις θεωρίες. Τα επιχειρήματα περί απουσίας νεκρών δεν αντέχουν σε καμία κριτική, καθώς θα ήταν εντελώς εξωπραγματικό να μην υπάρξουν θύματα βίας και χημικών σε μία τόσο υψηλής έντασης σύγκρουση, πόσο μάλλον όταν η ίδια η Χούντα αναγκάστηκε να ανακοινώσει αρχικά τέσσερις και εν τέλει δεκαπέντε νεκρούς από τα γεγονότα.
Οι αρνητές συχνά επικαλούνται το πόρισμα του εισαγγελέα Γεωργίου Τσεβά, στον οποίο ανατέθηκε η έρευνα τον Σεπτέμβριο του 1974. Είναι κρίσιμο να τονιστεί ότι το πόρισμα Τσεβά δεν αρνήθηκε την ύπαρξη νεκρών, αλλά αντίθετα πιστοποίησε 18 επώνυμους θανάτους που προήλθαν από σφαίρες ελεύθερων σκοπευτών, από τη βία κατά την έξοδο των διαδηλωτών και άλλες αιτίες. Μάλιστα, διαπίστωσε, βάσει επώνυμων μαρτυριών, την ύπαρξη επιπλέον 16 θυμάτων των οποίων τα πτώματα δεν βρέθηκαν για ταυτοποίηση, εκτιμώντας τον συνολικό αριθμό των νεκρών έως και τους 34. Παράλληλα, ο ίδιος ο Τσεβάς στο πόρισμά του αναφέρει ότι οι καταγεγραμμένοι 1.103 τραυματίες αποτελούσαν υποκαταγραφή, καθώς πολλοί τραυματίες δεν κατέφυγαν σε νοσοκομεία, αλλά φροντίστηκαν σε σπίτια, φοβούμενοι την τρομοκρατία της Αστυνομίας και της ΕΣΑ (Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία), η οποία εισέβαλε στα νοσοκομεία και κακοποιούσε τους τραυματίες.
Η οριστική απάντηση έρχεται από την ιστορική επιστημονική έρευνα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (Ε.Ι.Ε.), υπό τον ιστορικό Λεωνίδα Καλυβρετάκη. Η έρευνα αυτή, με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973», χρησιμοποίησε κάθε διαθέσιμο υλικό, όπως ανακοινώσεις της Χούντας, αρχεία νοσοκομείων, αγγελίες κηδειών, καταθέσεις μαρτύρων και συνεντεύξεις, καταλήγοντας στον επιστημονικά τεκμηριωμένο αριθμό των 24 επώνυμων νεκρών. Αυτοί οι άνθρωποι σκοτώθηκαν στους γύρω δρόμους του Πολυτεχνείου από σφαίρες ελεύθερων σκοπευτών της Χωροφυλακής και του Στρατού, από ξυλοδαρμούς και επιθέσεις με χημικά, ενώ η μελέτη επιβεβαίωσε και 16 ακόμη περιπτώσεις αταυτοποίητων θυμάτων, όπως είχε εκτιμήσει και ο Τσεβάς. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η έρευνα του Ε.Ι.Ε. τεκμηρίωσε επίσης πως η λίστα των 52 ονομάτων που διαβάζεται κάθε χρόνο από τη Σύγκλητο του Πολυτεχνείου περιέχει ανακρίβειες, όπως μη ταυτοποιημένα ονόματα και τραυματίες που αναφέρονται ως νεκροί.
Η ύπαρξη τόσων νεκρών δεν προκαλεί καμία έκπληξη, αν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες της εποχής, με θωρακισμένα οχήματα να κυκλοφορούν στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο και το πλήρωμά τους να πυροβολεί κατά του πλήθους, όπως τεκμηριώνεται σε διεθνή ειδησεογραφικά βίντεο. Πέραν της ιστορικής έρευνας, η ίδια η δικαιοσύνη αποφάνθηκε: στη δίκη που ακολούθησε, τέσσερις ανώτατοι αξιωματικοί και στελέχη του καθεστώτος – ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Δημήτριος Ιωαννίδης, ο Νικόλαος Ντερτινλής και ο Σταύρος Παρνάβας – κρίθηκαν ένοχοι για ηθική ή υλική αυτουργία σε δεκάδες δολοφονίες κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Είναι, λοιπόν, απολύτως σαφές ότι νεκροί στα γεγονότα του Πολυτεχνείου υπήρχαν. Είτε αυτοί συμμετείχαν στην εξέγερση εντός του ιδρύματος είτε ήταν άνθρωποι που προσέγγισαν τον χώρο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους ή απλώς έτυχε να βρεθούν στο σημείο της καταστολής. Το γεγονός πως οι άνθρωποι αυτοί δεν σκοτώθηκαν μέσα στον χώρο του Πολυτεχνείου, αλλά στους γύρω δρόμους, δεν σημαίνει ότι δεν ήταν θύματα της εξέγερσης και της σκληρής καταστολής με την οποία αντιμετώπισε η Χούντα τους δημοκρατικούς πολίτες. Όπως αποδεικνύουν όλα τα δεδομένα, η ιστορική αλήθεια έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά και δικαστικά, ανατρέποντας τους ισχυρισμούς των αρνητών που επιμένουν να αμφισβητούν την ύπαρξη των θυμάτων της Δικτατορίας στο όνομα της ιδεολογικής τους αντιπαράθεσης.