Τον Ιούνιο του 1966, η ηρεμία του χωριού Ξηροπόταμο Λαγκαδά ανατράπηκε από ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Αυτό που σόκαρε βαθιά τους κατοίκους δεν ήταν μόνο η σκληρότητα της δολοφονίας, αλλά το γεγονός ότι ο δράστης ήταν ο ίδιος ο ιερέας του χωριού, ο Παπαθανάσης Θεοχαρίδης. Η υπόθεση αυτή έμεινε στην ιστορία ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς το προσωπικό μίσος και η οικονομική διαμάχη μπορούν να οδηγήσουν σε τραγωδία.
Η μοίρα του βοσκού και το κίνητρο του φόνου
Η σχέση του Παπαθανάση Θεοχαρίδη με τους συγχωριανούς του ήταν ήδη τεταμένη. Οι κάτοικοι τον θεωρούσαν εκμεταλλευτή και, όπως έλεγαν, «δεν ήταν παπάς, ήτανε δράκος», λόγω των διαφορών που είχαν για την ετήσια εκκλησιαστική συνδρομή.
Το κίνητρο της δολοφονίας, ωστόσο, ήταν καθαρά πρακτικό:
- Ο παπάς ήθελε να τιμωρήσει τον βοσκό Γιάννη Τεκίδη, 53 ετών, ο οποίος έβοσκε τα πρόβατά του στο χωράφι του ιερέα, καταστρέφοντας τα σπαρτά του.
- Ένα βράδυ, ο Παπαθανάσης κρύφτηκε και περίμενε. Όταν άκουσε τα κουδούνια των προβάτων, ξερίζωσε έναν μυτερό πάσσαλο από τη γη.
- Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, πλησίασε αιφνιδιαστικά το θύμα και άρχισε να το χτυπά με μανία στο πρόσωπο και το σώμα. Αφού σταμάτησε την επίθεση, κάρφωσε τον φονικό πάσσαλο και απομακρύνθηκε.
Ο Γιάννης Τεκίδης βρέθηκε λίγη ώρα αργότερα κατακρεουργημένος από τον αδερφό του. Η σύζυγός του έμεινε χήρα για δεύτερη φορά, με επτά παιδιά να μεγαλώσει μόνη της.
«Πέθανε το γομάρι;»: Η απάθεια του ιερέα
Αυτό που προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερο σοκ ήταν η ψυχραιμία του δράστη μετά την πράξη του.
- Ο Παπαθανάσης βρήκε καταφύγιο στο σπίτι ενός άλλου ιερέα σε ένα κοντινό χωριό. Εκεί, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, έφαγε, ήπιε και έπεσε για ύπνο.
- Την επόμενη μέρα το πρωί, στη στάση του λεωφορείου, τον συνάντησε ένας χωροφύλακας. Η ταυτότητα του δράστη είχε ήδη γίνει γνωστή, καθώς ο πάσσαλος που άφησε κοντά στο πτώμα ήταν αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο.
- Όταν ο χωροφύλακας τον ρώτησε πώς αυτός, ως άνθρωπος του Θεού, σκότωσε άλλον άνθρωπο, ο παπάς απάντησε με μια φράση που έμεινε στην ιστορία της εγκληματικής απάθειας: «Α, ώστε πέθανε το γομάρι;»
Ο παπάς συνελήφθη και προφυλακίστηκε. Ο μόνος του καημός ήταν ότι τα έξι παιδιά του δεν είχαν ενδιαφερθεί για εκείνον στη φυλακή.
Το ανθρώπινο γράμμα της κόρης στη χήρα
Η πιο τραγική και ανθρώπινη πτυχή της υπόθεσης ήρθε από την οικογένεια του φονιά. Η Πετρούλα, η μικρότερη και πιο ευαίσθητη κόρη του Παπαθανάση, έστειλε ένα συγκλονιστικό γράμμα στη χήρα του Γιάννη Τεκίδη, ζητώντας συγγνώμη εκ μέρους του πατέρα της και εκφράζοντας τον πόνο της.
Η μικρή έγραφε: «Ποτέ δεν περίμενα κάτι τέτοιο από τον πατέρα μου που ήταν ο άνθρωπος που με ζούσε και με φρόντισε... Εσείς χάσατε το στήριγμά σας, τον προστάτη σας και αισθάνομαι τον πόνο σας. Ίσως και γι' αυτόν έκλαψα περισσότερο... τώρα δεν γίνεται τίποτα ας ζητήσουμε τη βοήθεια του Θεού και τη συμπαράστασή Του και δεν θα μας αφήσει».
Η χήρα, βαθιά συγκινημένη, ψέλλισε με δάκρυα στα μάτια: «Τι μου φταίει το κορίτσι; Τι φταίει αυτό; Δεν έχω εγώ τίποτα μαζί του». Το γράμμα της κόρης του φονιά αποτύπωσε την ανθρώπινη διάσταση της τραγωδίας, όπου η αθωότητα και η συμπόνια ξεπέρασαν το μίσος που είχε γεννηθεί από το έγκλημα.