Η ζωή στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Στρατιωτικής Δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 ήταν μια περίπλοκη πραγματικότητα, όπου η φαινομενική τάξη και η «φθηνή ζωή» συνυπήρχαν με την καταστολή των θεμελιωδών ελευθεριών και τον φόβο. Με την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου, η Ελλάδα μπήκε σε μια επταετή «σκοτεινή» περίοδο, με πρωτεργάτες τους Γεώργιο Παπαδόπουλο, Στυλιανό Παττακό και Νικόλαο Μακαρέζο.
Η καθημερινότητα χαρακτηριζόταν από την έντονη παρουσία του κράτους και την επιτήρηση. Η αστυνομία και η χωροφυλακή, έχοντας στη διάθεσή τους φακέλους προοδευτικών και αντιφρονούντων, συνελάμβαναν, φυλάκιζαν και εξόριζαν χιλιάδες αγωνιστές. Η δικτατορία εφάρμοσε αρχικά άγαρμπες μεθόδους, όπως ο ξυλοδαρμός και η εξορία, αλλά σταδιακά εξελίχθηκε σε πιο ύπουλες τακτικές, χρησιμοποιώντας την απόλυση από την εργασία ως μέσο εκβιασμού και κοινωνικού αποκλεισμού, καθιστώντας τον αντιφρονούντα «παρία» στην κοινωνία του. Η δύναμη του καθεστώτος ενισχύθηκε και από τη δράση ρουφιάνων και, σε ορισμένες περιπτώσεις, από την υπερβολική επιρροή των κληρικών, οι οποίοι διόριζαν και απέλυαν κόσμο.
Ωστόσο, για ένα μέρος του πληθυσμού, η περίοδος αυτή συνδέθηκε με μια αίσθηση ασφάλειας και οικονομικής άνεσης. Λόγω της αυστηρής αστυνόμευσης, η εγκληματικότητα μειώθηκε, με αποτέλεσμα οι πολίτες να μην κλειδώνουν τα σπίτια τους. Παράλληλα, η οικονομία εμφάνισε μια φαινομενική σταθερότητα, με τις τιμές να αυξάνονται μεν, αλλά την ίδια στιγμή να είναι εφικτή η «φθηνή ζωή», ακόμη και η αγορά κατοικίας με ένα μεροκάματο σερβιτόρου. Αυτό το οικονομικό «θαύμα» ήταν επιφανειακό, καθώς το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε, ενώ η άνοδος των τιμών, ιδίως από το 1971 και μετά, έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα, καθιστώντας την Ελλάδα μία από τις χώρες με τη μεγαλύτερη αύξηση τιμών στην Ευρώπη.
Το καθεστώς προσπάθησε να επιβάλει την «ευταξία» και την προβολή του μέσα από εκδηλώσεις και σόου, επιδιώκοντας τον αποπροσανατολισμό του κόσμου. Η λογοκρισία κυριαρχούσε στα μέσα ενημέρωσης και την τέχνη, ενώ η αντίσταση, που ξεκινούσε από μικρές ενέργειες μέχρι τις δολοφονίες και τις εξορίες, συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, με κορυφαίο γεγονός την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Η «μαύρη» αυτή περίοδος έκλεισε το 1974, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, γεγονός που συνδέθηκε άρρηκτα με την πτώση της Χούντας.