Τον Ιούλιο του 1979, ο κόσμος έγινε μάρτυρας μιας από τις πιο ανατριχιαστικές επιδείξεις εξουσίας στη σύγχρονη ιστορία. Μόλις μία εβδομάδα μετά την ανάληψη της προεδρίας του Ιράκ, ο Σαντάμ Χουσεΐν συγκάλεσε μια έκτακτη συνεδρίαση των μελών του κόμματος Μπάαθ σε μια αίθουσα θεάτρου στη Βαγδάτη. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, όχι μόνο λόγω της υψηλής θερμοκρασίας που άγγιζε τους 40 βαθμούς Κελσίου, αλλά κυρίως λόγω του κλίματος φόβου που είχε ήδη αρχίσει να καλλιεργεί ο νέος ηγέτης. Πριν την είσοδο του Σαντάμ, ένας συνεργάτης του ανακοίνωσε ότι είχε αποκαλυφθεί μια προδοτική συνωμοσία για την ανατροπή του, ισχυριζόμενος ότι οι ένοχοι βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα.
Η σκηνή που ακολούθησε ήταν σκηνοθετημένη με απόλυτο κυνισμό. Ο Σαντάμ Χουσεΐν κάθισε στη σκηνή, άναψε ένα κουβανέζικο πούρο και παρακολουθούσε ψύχραιμα τον Μούχι Αμπντέλ Χουσεΐν, ένα υψηλόβαθμο στέλεχος που είχε τολμήσει να διαφωνήσει μαζί του στο παρελθόν, να ομολογεί μπροστά στο μικρόφωνο την υποτιθέμενη ενοχή του. Η ομολογία ήταν προϊόν φρικτών βασανιστηρίων και απειλών κατά της οικογένειάς του. Μετά την «ομολογία», ο Σαντάμ άρχισε να διαβάζει ονόματα από μια λίστα. Κάθε άτομο που ακούγονταν το όνομά του έπρεπε να σηκωθεί, να απαγγείλει το σύνθημα του κόμματος και να οδηγηθεί έξω από την αίθουσα, χωρίς να γνωρίζει ότι το περιμένει η σύλληψη και, για πολλούς, ο θάνατος.
Όσοι παρέμειναν στην αίθουσα ξέσπασαν σε απελπισμένα χειροκροτήματα και ιαχές υπέρ του Σαντάμ, προσπαθώντας να αποδείξουν τη νομιμοφροσύνη τους για να σώσουν τη ζωή τους. Ο Σαντάμ, σε μια κίνηση υποκριτικής συγκίνησης, δάκρυσε μπροστά στο πλήθος, σφραγίζοντας έτσι την κυριαρχία του. Συνολικά 68 άτομα απομακρύνθηκαν εκείνη την ημέρα, και μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, 22 από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Η εκτέλεση που ακολούθησε ήταν εξίσου μακάβρια. Ο Σαντάμ δεν χρησιμοποίησε επαγγελματίες εκτελεστές, αλλά ανάγκασε τα ίδια τα στελέχη του κόμματος, τους πρώην συναδέλφους και φίλους των καταδικασμένων, να εκτελέσουν την ποινή. Με αυτόν τον τρόπο, τους κατέστησε όλους συνενόχους στο έγκλημα, εξασφαλίζοντας ότι κανείς δεν θα τολμούσε ποτέ ξανά να τον αμφισβητήσει. Η δημόσια αυτή εκκαθάριση δεν ήταν απλώς μια πράξη τιμωρίας, αλλά το θεμέλιο πάνω στο οποίο ο Σαντάμ Χουσεΐν έχτισε το δικτατορικό του καθεστώς, μετατρέποντας το Ιράκ σε ένα κράτος απόλυτου τρόμου για τις επόμενες δεκαετίες.