Ο Φραγκίσκος Β' της Γαλλίας, γιος του Ερρίκου Β' και της Αικατερίνης των Μεδίκων, ανέβηκε στον θρόνο σε ηλικία μόλις 15 ετών το 1559, κληρονομώντας όχι μόνο ένα βασίλειο, αλλά και μια σωματική ευθραυστότητα που έκρυβε τον σπόρο της καταστροφής. Από τη γέννησή του, ο νεαρός Δελφίνος θεωρούνταν «λεπτός» και ασθενικός, ταλαιπωρούμενος από συχνούς πυρετούς και ανεξήγητες αδυναμίες. Ωστόσο, η πιο επίμονη και τελικά μοιραία ασθένεια ήταν οι επαναλαμβανόμενες φλεγμονές του λαιμού και των αυτιών του. Οι γιατροί της αυλής, αγνοώντας τη φύση της βακτηριακής λοίμωξης, αντιμετώπιζαν τον πόνο με αμφίβολα μέσα, όπως έλαια και «περιδέσεις», καθώς και αναποτελεσματικές αφαιμάξεις, νομίζοντας ότι επρόκειτο για «ανισορροπία των χυμών». Αυτή η ιατρική άγνοια επέτρεψε στη λοίμωξη να ριζώσει βαθιά.
Καθώς ο Φραγκίσκος μεγάλωνε και παντρεύτηκε την Μαίρη, Βασίλισσα της Σκωτίας, η χρόνια ωτίτιδα επιδεινώθηκε. Η άνοδός του στον θρόνο έφερε νέες πιέσεις που επιτάχυναν την εξέλιξη της νόσου. Οι έντονοι, διαρκείς πονοκέφαλοι, η εκροή πύου από το αυτί, το οίδημα πίσω από το αυτί (σημάδι μαστοειδίτιδας) και η κακοσμία γίνονταν όλο και πιο εμφανή. Ο βασιλιάς έδειχνε συχνά αποπροσανατολισμένος, νευρικός και με ασαφή ομιλία κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων του Συμβουλίου, γεγονός που επέτρεψε στους θείους του, της φατρίας των Γκιζ, να συγκεντρώσουν την εξουσία. Το πρόβλημα πλέον δεν ήταν πολιτικό αλλά βιολογικό: η λοίμωξη είχε αρχίσει να διαβρώνει το οστό και να πλησιάζει την κρανιακή κοιλότητα.
Η πορεία προς τον θάνατο ήταν αργή και βασανιστική. Κατά τους τελευταίους μήνες του 1560, ο Φραγκίσκος υπέστη αυξανόμενους πυρετούς και νευρολογικά συμπτώματα, όπως δυσκαμψία του αυχένα, εμετούς, ζάλη και παραλήρημα—όλα κλασικά σημάδια διείσδυσης της λοίμωξης στους μηνίγγες ή δημιουργίας αποστήματος στον εγκέφαλο. Παρά την επείγουσα ανάγκη, οι γιατροί δεν τόλμησαν να προχωρήσουν σε επέμβαση (κρανιοτομία), φοβούμενοι ότι θα προκαλούσαν ακαριαίο θάνατο. Η αναποφασιστικότητα της αυλής και η ιατρική παράλυση εξασφάλισαν το μοιραίο. Ο νεαρός βασιλιάς πέρασε τους τελευταίους μήνες της ζωής του καθηλωμένος στο σκοτάδι, ζητώντας ανακούφιση από την αδιάκοπη πίεση στο κεφάλι του, με το σώμα του να καταρρέει συστηματικά.
Στις 5 Δεκεμβρίου 1560, ο Φραγκίσκος Β' πέθανε ήσυχα σε ηλικία μόλις 16 ετών. Ο θάνατός του, που οφειλόταν σε μια λοίμωξη η οποία σήμερα θα θεραπευόταν εύκολα με αντιβιοτικά, έθεσε τέλος στη σύντομη βασιλεία του. Ωστόσο, οι συνέπειες ήταν κοσμοϊστορικές. Η δυναστεία των Βαλουά αποσταθεροποιήθηκε πλήρως, οδηγώντας τη Γαλλία σε μια περίοδο αντιβασιλείας και την έναρξη των αιματηρών Θρησκευτικών Πολέμων. Επιπλέον, η χήρα του, Μαίρη της Σκωτίας, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην πατρίδα της, όπου την περίμενε η δική της τραγική μοίρα. Η σύντομη και επώδυνη βασιλεία του Φραγκίσκου Β' αποτελεί μια τραγική υπενθύμιση ότι καμία βασιλική τελετή ή πρωτόκολλο δεν μπορεί να προστατεύσει από την ασθένεια και την ιατρική άγνοια, αφήνοντας πίσω της μια κληρονομιά που άλλαξε την πορεία της γαλλικής ιστορίας.