Ο Μουαμάρ Καντάφι υπήρξε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες και εκκεντρικές προσωπικότητες της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής για πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Η εμφάνισή του στα Ηνωμένα Έθνη το 2009, όπου μιλούσε για πάνω από μιάμιση ώρα καλύπτοντας από την οικονομική κρίση μέχρι θεωρίες συνωμοσίας για τον JFK, ήταν η εικόνα ενός ηγέτη που έμοιαζε πλέον εκτός εποχής. Παρά το γεγονός ότι αυτοαποκαλούνταν «αδελφός ηγέτης» και ισχυριζόταν ότι η Λιβύη κυβερνιόταν από τον λαό μέσω της «Τζαμαχιρίγια», στην πραγματικότητα είχε επιβάλει ένα αυταρχικό καθεστώς απόλυτου ελέγχου και επιτήρησης.
Η άνοδός του στην εξουσία το 1969, μετά την ανατροπή του Βασιλιά Ιδρίς, σηματοδοτήθηκε από μια τεράστια συσσώρευση εξοπλισμών, χρηματοδοτούμενη από τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου της χώρας. Ο Καντάφι επένδυσε δισεκατομμύρια σε τανκς, μαχητικά αεροσκάφη και υποβρύχια, δημιουργώντας μια στρατιωτική δύναμη δυσανάλογη με τον πληθυσμό της Λιβύης. Παράλληλα, εξόντωσε κάθε εσωτερική αντίσταση μέσω δημόσιων εκτελέσεων και φυλακίσεων, με τη φυλακή Αμπού Σαλίμ να γίνεται γνωστή ως «σφαγείο» για όσους τολμούσαν να αμφισβητήσουν το «Πράσινο Βιβλίο» του και την Πολιτιστική του Επανάσταση.
Στο εξωτερικό, η πολιτική του Καντάφι ήταν εξίσου προκλητική, υποστηρίζοντας οργανώσεις όπως ο IRA και η Ιαπωνική Κόκκινη Στρατιά, ενώ το καθεστώς του ανέλαβε την ευθύνη για τρομοκρατικές επιθέσεις σε διεθνείς πτήσεις, όπως αυτή πάνω από το Λόκερμπι. Ωστόσο, η σχέση του με τη Δύση ήταν μια διαρκής παλινδρόμηση. Από «κακός» της διεθνούς κοινότητας, μετατράπηκε στις αρχές του 2000 σε σύμμαχο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία να αίρουν τις κυρώσεις σε αντάλλαγμα για πληροφορίες και επιχειρηματικές συμφωνίες πετρελαίου.
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε το 2011 με την Αραβική Άνοιξη. Οι διαδηλώσεις στη Λιβύη μετατράπηκαν γρήγορα σε ένοπλη εξέγερση, η οποία υποστηρίχθηκε από αεροπορικές επιδρομές του ΝΑΤΟ. Ο Καντάφι, απομονωμένος και αποκομμένος από την πραγματικότητα, επέμενε ότι ο λαός τον αγαπούσε, μέχρι που η Σύρτη έπεσε στα χέρια των επαναστατών. Το τέλος του ήρθε τον Οκτώβριο του 2011, όταν εντοπίστηκε σε έναν αγωγό αποχέτευσης και εκτελέστηκε από τους αιχμαλώτους του. Παρά τους εορτασμούς για την πτώση του τυράννου, η έλλειψη σχεδιασμού για την επόμενη μέρα βύθισε τη Λιβύη σε ένα κενό εξουσίας και εμφύλιες συρράξεις που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.