Η άνοδος του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη συμβολή του Ερνστ Ρεμ, του αρχηγού των Ταγμάτων Εφόδου (SA). Ο Ρεμ, ένας παρασημοφορημένος αξιωματικός του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου με χαρακτηριστικές ουλές στο πρόσωπο, ήταν ο άνθρωπος που μετέτρεψε μια ομάδα τραμπούκων των μπυραριών σε έναν πανίσχυρο παραστρατιωτικό στρατό τεσσάρων εκατομμυρίων ανδρών. Η σχέση του με τον Χίτλερ ήταν ιδιαίτερα στενή, καθώς ήταν ένας από τους ελάχιστους που του απευθύνονταν στον ενικό, χρησιμοποιώντας το μικρό του όνομα. Ωστόσο, η ίδια η δύναμη που δημιούργησε ο Ρεμ έμελλε να γίνει η αιτία της πτώσης του, καθώς οι ριζοσπαστικές του ιδέες και η προσωπική του ζωή τον έφεραν σε τροχιά σύγκρουσης με την ηγεσία του ναζιστικού κόμματος.
Ο Ρεμ οραματιζόταν μια «δεύτερη επανάσταση» που θα είχε σοσιαλιστικό χαρακτήρα και θα αντικαθιστούσε τον τακτικό γερμανικό στρατό με τα Τάγματα Εφόδου. Αυτές οι φιλοδοξίες προκάλεσαν έντονη ανησυχία στις ελίτ της Γερμανίας, τους βιομηχάνους και τους στρατιωτικούς ηγέτες, των οποίων τη στήριξη χρειαζόταν απεγνωσμένα ο Χίτλερ για να εδραιώσει την απόλυτη εξουσία του. Παράλληλα, η ομοφυλοφιλία του Ρεμ, η οποία ήταν γνωστή στους κύκλους του κόμματος, χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο προπαγάνδας από τους αντιπάλους του, όπως ο Χάινριχ Χίμλερ και ο Χέρμαν Γκέρινγκ, για να τον παρουσιάσουν ως απειλή για το ηθικό κύρος του κινήματος.
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1934, όταν ο Χίτλερ αποφάσισε να θυσιάσει τον παλιό του φίλο για να ικανοποιήσει τον στρατό και να εξουδετερώσει κάθε εσωτερική αντιπολίτευση. Στις 30 Ιουνίου 1458 π.Χ., στην επιχείρηση που έμεινε στην ιστορία ως η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών», ο Ρεμ και η ηγεσία των SA συνελήφθησαν αιφνιδιαστικά. Ο ίδιος ο Χίτλερ συμμετείχε στη σύλληψη του Ρεμ στο ξενοδοχείο όπου διέμενε, κατηγορώντας τον για προδοσία και συνωμοσία. Παρά τους αρχικούς δισταγμούς του Χίτλερ να εκτελέσει τον στενό του συνεργάτη, οι πιέσεις των υπόλοιπων στελεχών οδήγησαν στην τελική απόφαση της εξόντωσής του.
Ο θάνατος του Ερνστ Ρεμ στις φυλακές του Στάντελχαϊμ σηματοδότησε το τέλος της αυτονομίας των Ταγμάτων Εφόδου και την πλήρη κυριαρχία των SS. Όταν του δόθηκε η επιλογή να αυτοκτονήσει, ο Ρεμ αρνήθηκε πεισματικά, προκαλώντας τον Χίτλερ να «κάνει ο ίδιος τη βρόμικη δουλειά». Εκτελέστηκε με πολλαπλούς πυροβολισμούς στο κελί του, παραμένοντας μέχρι την τελευταία στιγμή πιστός στο δικό του όραμα για την εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση. Η ιστορία του Ρεμ αποτελεί ένα σκοτεινό παράδειγμα του πώς το ναζιστικό καθεστώς δεν δίστασε να κατασπαράξει τα ίδια του τα παιδιά προκειμένου να διατηρήσει την απόλυτη και αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του.