Η ιστορία της μοναρχίας είναι γεμάτη λάμψη και δύναμη, αλλά πίσω από τα χρυσά διαδήματα κρύβονται συχνά ιστορίες απόλυτης φρίκης. Ο θάνατος του Εδουάρδου Β' της Αγγλίας το 1327 παραμένει ένα από τα πιο σκοτεινά μυστήρια του Μεσαίωνα. Αφού ανατράπηκε από τη σύζυγό του, Βασίλισσα Ισαβέλλα, και τον εραστή της, φυλακίστηκε στο Κάστρο Μπέρκλεϊ. Οι θρύλοι της εποχής περιγράφουν έναν θάνατο τόσο αποτρόπαιο που προκαλεί ανατριχίλα ακόμα και σήμερα, αναφέροντας ότι οι δεσμοφύλακές του χρησιμοποίησαν μια πυρακτωμένη σιδερένια ράβδο με τον πιο βάναυσο τρόπο. Παρόλο που ορισμένοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι πέθανε από ασφυξία ή πείνα, η εικόνα ενός βασιλιά που προδόθηκε από τους δικούς του ανθρώπους και βρήκε τόσο φρικτό τέλος παραμένει ανεξίτηλη.
Στην περίπτωση του Ερρίκου Η', ο θάνατος δεν ήρθε από το χέρι κάποιου δολοφόνου, αλλά από την ίδια του τη σάρκα που τον πρόδιδε μέρα με τη μέρα. Ο άλλοτε αθλητικός και γοητευτικός βασιλιάς κατέληξε στο τέλος της ζωής του το 1547 να είναι ένας παχύσαρκος άνδρας, καθηλωμένος από επώδυνα έλκη στα πόδια που δεν έκλειναν ποτέ και συχνά μολύνονταν. Η κατάστασή του ήταν τόσο άθλια που χρειαζόταν ειδικά μηχανήματα για να μετακινείται, ενώ η μυρωδιά από τις πληγές του ήταν ανυπόφορη για όσους τον πλησίαζαν. Ακόμα και μετά το θάνατό του, η φρίκη συνεχίστηκε, καθώς υπάρχουν αναφορές ότι το φέρετρό του εξερράγη κατά τη διάρκεια της νεκρικής πομπής λόγω των αερίων της αποσύνθεσης, προσφέροντας ένα γκροτέσκο θέαμα στους παρευρισκόμενους.
Μια άλλη συγκλονιστική ιστορία είναι αυτή των «Πριγκίπων του Πύργου», του 12χρονου Εδουάρδου Ε' και του 9χρονου αδελφού του Ριχάρδου. Τα δύο παιδιά εξαφανίστηκαν το 1483 ενώ κρατούνταν στον Πύργο του Λονδίνου από τον θείο τους, Ριχάρδο Γ'. Η μοίρα τους παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα εγκλήματα της ιστορίας. Οι φήμες λένε ότι δολοφονήθηκαν στον ύπνο τους με μαξιλάρια για να εξασφαλίσει ο θείος τους τον θρόνο. Αν και το 1674 βρέθηκαν δύο σκελετοί παιδιών θαμμένοι κάτω από μια σκάλα στον Πύργο, η επιστήμη δεν έχει καταφέρει ακόμα να επιβεβαιώσει με απόλυτη βεβαιότητα την ταυτότητά τους, αφήνοντας την τραγωδία τους να αιωρείται ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα.
Αυτές οι ιστορίες μας υπενθυμίζουν ότι η εξουσία στον μεσαιωνικό και αναγεννησιακό κόσμο ήταν ένα επικίνδυνο παιχνίδι με υψηλό τίμημα. Οι μονάρχες αυτοί, παρά την απόλυτη δύναμή τους, βρέθηκαν ανίσχυροι μπροστά στην προδοσία, την αρρώστια και τη βία. Η κληρονομιά τους δεν είναι μόνο οι νόμοι ή οι πόλεμοι που διεξήγαγαν, αλλά και το αποτρόπαιο τέλος τους που συνεχίζει να στοιχειώνει τη συλλογική μνήμη. Ο θάνατος, ο μεγάλος εξισωτής, δεν έδειξε κανένα έλεος ούτε σε εκείνους που πίστευαν ότι κυβερνούσαν με θεία εντολή.