Η ιστορία του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία, που αριθμούσε πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια συνεχούς παρουσίας, έφτασε σε ένα βίαιο και τραγικό τέλος κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Η Γενοκτονία των Ελλήνων, παράλληλα με εκείνες των Αρμενίων και των Ασσυρίων, υπήρξε ένα συστηματικό σχέδιο εξόντωσης που εφαρμόστηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και αργότερα από το εθνικιστικό κίνημα των Νεότουρκων και του Μουσταφά Κεμάλ. Μέσα από εκτοπισμούς, αναγκαστική εργασία και μαζικές σφαγές, ο χριστιανικός πληθυσμός της περιοχής εξαλείφθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά, αφήνοντας πίσω του στάχτες και ερείπια.
Η διαδικασία της εξόντωσης ξεκίνησε με έμμεσες μεθόδους, όπως οικονομικούς αποκλεισμούς και κοινωνική απομόνωση των ελληνικών επιχειρήσεων, πριν περάσει σε πιο βίαιες πρακτικές. Από το 1913, ολόκληρα χωριά στη Θράκη και τα παράλια του Αιγαίου δέχθηκαν επιθέσεις από άτακτες πολιτοφυλακές, με στόχο τον εκφοβισμό και την αναγκαστική φυγή των κατοίκων προς την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η κατάσταση επιδεινώθηκε με τη δημιουργία των «ταγμάτων εργασίας», όπου χιλιάδες νέοι Έλληνες οδηγήθηκαν στο θάνατο λόγω των άθλιων συνθηκών, της πείνας και της εξάντλησης. Αυτές οι «λευκές σφαγές» αποτέλεσαν έναν ύπουλο τρόπο εξόντωσης του ανδρικού πληθυσμού χωρίς την άμεση χρήση όπλων.
Οι περιοχές του Πόντου υπέστησαν τις πιο σκληρές διώξεις, με τον Τοπάλ Οσμάν να ηγείται συστηματικών σφαγών που περιλάμβαναν τον εγκλεισμό ολόκληρων πληθυσμών σε εκκλησίες και σπίτια πριν τους παραδώσει στις φλόγες. Η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και η πυρπόληση της Σμύρνης αποτέλεσαν την κορύφωση του δράματος. Η αρχαία πόλη, με την ακμάζουσα ελληνική πλειοψηφία, παραδόθηκε στις φλόγες, ενώ χιλιάδες πολίτες σφαγιάστηκαν ή πνίγηκαν στο λιμάνι στην προσπάθειά τους να σωθούν. Η εικόνα της φλεγόμενης Σμύρνης παραμένει μέχρι σήμερα το σύμβολο του τέλους του ελληνικού πολιτισμού στην Ανατολή.
Η τελική πράξη γράφτηκε με τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 και την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών. Πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες, αφήνοντας πίσω μια ιστορία αιώνων. Αν και η διεθνής αναγνώριση της γενοκτονίας παραμένει περιορισμένη σε σύγκριση με εκείνη των Αρμενίων, η μνήμη των θυμάτων ζει μέσα από τους απογόνους των προσφύγων. Η Γενοκτονία των Ελλήνων δεν ήταν απλώς ένα πολεμικό γεγονός, αλλά ένα οργανωμένο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που άλλαξε για πάντα τον εθνολογικό χάρτη της ευρύτερης περιοχής και τη συλλογική μνήμη του ελληνισμού.