Το σύστημα των Γκούλαγκ αποτέλεσε ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της ιστορίας της Σοβιετικής Ένωσης υπό την ηγεσία του Ιωσήφ Στάλιν. Πρόκειται για ένα δίκτυο στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας όπου εκατομμύρια άνθρωποι φυλακίστηκαν, συχνά με ψευδείς ή ανύπαρκτες κατηγορίες, όπως προδοσία ή αντεπαναστατική δράση. Οι κρατούμενοι, που κυμαίνονταν από απλούς πολίτες και ορφανά παιδιά μέχρι μορφωμένους επιστήμονες, χρησιμοποιήθηκαν ως φθηνό εργατικό δυναμικό για την υλοποίηση των φιλόδοξων βιομηχανικών σχεδίων του Στάλιν. Η ζωή εκεί ήταν ένας διαρκής αγώνας για επιβίωση ενάντια στην πείνα, τις αρρώστιες, τις ακραίες καιρικές συνθήκες και τη βαρβαρότητα των φρουρών.
Οι συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα ήταν απάνθρωπες, με τους κρατούμενους να στοιβάζονται σε πρόχειρα ξύλινα παραπήγματα που προσέφεραν ελάχιστη προστασία από το πολικό ψύχος της Σιβηρίας. Η τροφή ήταν λιγοστή και χρησιμοποιούνταν συχνά ως μέσο εξαναγκασμού, καθώς οι διαχειριστές των στρατοπέδων έδιναν περισσότερο φαγητό σε όσους εργάζονταν σκληρότερα. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, αναπτύχθηκε μια σκληρή ιεραρχία, όπου οι πραγματικοί ποινικοί εγκληματίες σχημάτιζαν συμμορίες που τρομοκρατούσαν τους υπόλοιπους κρατούμενους, ελέγχοντας τη διανομή των πόρων και τις θέσεις ύπνου. Οι γυναίκες αντιμετώπιζαν πρόσθετους κινδύνους, καθώς συχνά έπεφταν θύματα κακοποίησης, ενώ οι μητέρες αναγκάζονταν να χωριστούν από τα παιδιά τους.
Η εργασία στα Γκούλαγκ ήταν εξοντωτική και συχνά επικίνδυνη, καθώς οι κρατούμενοι καλούνταν να εκτελέσουν έργα όπως η κοπή δέντρων, η εξόρυξη ορυκτών και η κατασκευή τεράστιων καναλιών με πρωτόγονα εργαλεία και χωρίς μέτρα ασφαλείας. Χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από ατυχήματα, εξάντληση ή κρυοπαγήματα κατά τη διάρκεια έργων όπως το κανάλι Λευκής Θάλασσας-Βαλτικής. Οι θάνατοι αυτοί θεωρούνταν απλώς ένα αναγκαίο κόστος για την πρόοδο, και οι νεκροί συχνά θάβονταν στα ίδια τα έργα που κατασκεύαζαν, μετατρέποντας τις υποδομές αυτές σε μαζικούς τάφους.
Η απόδραση από τα Γκούλαγκ ήταν σχεδόν αδύνατη, λόγω της απομόνωσης των στρατοπέδων και της άγριας ρωσικής φύσης που τα περιέβαλλε. Παρόλα αυτά, υπήρξαν ελάχιστες περιπτώσεις ανθρώπων που κατάφεραν το ακατόρθωτο, διασχίζοντας βουνά και δάση για να φτάσουν σε ασφαλείς χώρες όπως η Φινλανδία. Μετά τον θάνατο του Στάλιν το 1953, το σύστημα άρχισε σταδιακά να καταρρέει και εκατομμύρια κρατούμενοι απελευθερώθηκαν. Ωστόσο, το τραύμα της φυλάκισης παρέμεινε ανεξίτηλο για όσους επέζησαν, αφήνοντας μια βαριά κληρονομιά που εξακολουθεί να επηρεάζει τη συλλογική μνήμη.