Η δημόσια εικόνα του Αδόλφου Χίτλερ κατά τη δεκαετία του 1930 ήταν αυτή ενός ανθρώπου με απόλυτη εγκράτεια, ο οποίος απείχε από το κάπνισμα, το αλκοόλ και τις καταχρήσεις, προβάλλοντας τον εαυτό του ως πρότυπο ηθικής και σωματικής καθαρότητας για τον γερμανικό λαό. Παράλληλα, το ναζιστικό καθεστώς εφάρμοζε σκληρούς νόμους κατά των παράνομων ναρκωτικών, στέλνοντας χρήστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για «επανεκπαίδευση». Ωστόσο, πίσω από αυτή την πρόσοψη αγνότητας, ο δικτάτορας βρισκόταν σε μια διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση χημικής εξάρτησης, η οποία επηρέασε δραματικά τη λήψη αποφάσεών του και την έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η στροφή του Χίτλερ προς τις ουσίες ξεκίνησε μέσω της γνωριμίας του με τον Δρ. Τέοντορ Μορέλ, έναν αμφιλεγόμενο γιατρό που έγινε ο προσωπικός του ιατρός. Ο Μορέλ κέρδισε την εμπιστοσύνη του Χίτλερ θεραπεύοντας τα χρόνια γαστρεντερικά του προβλήματα και σύντομα άρχισε να του χορηγεί ένα κοκτέιλ από βιταμίνες, ορμόνες και ισχυρά ναρκωτικά. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονταν αμφεταμίνες, βαρβιτουρικά, οπιοειδή όπως το Eukodal (οξυκοδόνη), ακόμα και κοκαΐνη. Αυτές οι καθημερινές ενέσεις παρείχαν στον Χίτλερ μια τεχνητή ενέργεια και ένα αίσθημα αήττητου, το οποίο συχνά μεταφραζόταν σε μια μεσσιανική πεποίθηση για το αλάνθαστο των αποφάσεών του.
Η χρήση ναρκωτικών δεν περιοριζόταν μόνο στον ηγέτη, αλλά επεκτάθηκε και στις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις μέσω του Pervitin, μιας κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης που χορηγούνταν μαζικά στους στρατιώτες. Κατά την εισβολή στην Πολωνία και τη Γαλλία, το Pervitin επέτρεπε στα γερμανικά στρατεύματα να βαδίζουν και να πολεμούν για ημέρες χωρίς ύπνο, τροφοδοτώντας την τακτική του «Κεραυνοβόλου Πολέμου». Ωστόσο, οι παρενέργειες ήταν καταστροφικές, οδηγώντας σε σωματική κατάρρευση και ψυχολογική εξάντληση, γεγονός που εξηγεί εν μέρει την ανάγκη για παύση των επιχειρήσεων σε κρίσιμες στιγμές, όπως στη Δουνκέρκη.
Με το πέρασμα των ετών, η πνευματική και σωματική υγεία του Χίτλερ κατέρρευσε λόγω της παρατεταμένης χρήσης ουσιών. Οι στενοί του συνεργάτες παρατηρούσαν έναν άνθρωπο με τρέμουλο στα χέρια, αυξανόμενη παράνοια και μια σταδιακή απώλεια της λογικής. Η απόφασή του να εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση το 1941, παρά τις προειδοποιήσεις για την έλλειψη προετοιμασίας της βιομηχανίας, ενδέχεται να τροφοδοτήθηκε από αυτή τη χημικά επηρεασμένη αυτοπεποίθηση. Μέχρι το τέλος του πολέμου στο καταφύγιο του Βερολίνου, ο Χίτλερ ήταν ένα ανθρώπινο ράκος, του οποίου οι αλλοπρόσαλλες διαταγές και η αποκοπή από την πραγματικότητα επιτάχυναν την πτώση της ναζιστικής Γερμανίας, προς όφελος των Συμμαχικών δυνάμεων.