Η ιδέα της δημιουργίας ενός υβριδίου ανθρώπου και χιμπατζή παραμένει ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα και παράδοξα κεφάλαια της επιστημονικής ιστορίας του 20ού αιώνα. Συχνά ο μύθος αυτός συνδέεται με το όνομα του Ιωσήφ Στάλιν και τη θεωρία ότι επιδίωκε να δημιουργήσει έναν στρατό από υπερστρατιώτες με τη δύναμη του πιθήκου και τη νοημοσύνη του ανθρώπου. Ωστόσο, η ιστορική έρευνα δείχνει ότι ο πραγματικός πρωταγωνιστής αυτών των πειραμάτων ήταν ο Ρώσος βιολόγος Ιλιά Ιβάνοφ, ένας παγκοσμίως αναγνωρισμένος ειδικός στην τεχνητή γονιμοποίηση, ο οποίος είχε ήδη επιτύχει τη δημιουργία υβριδίων μεταξύ ζώων, όπως η διασταύρωση ζέβρας και γαιδάρου.
Ο Ιβάνοφ ξεκίνησε τις προσπάθειές του τη δεκαετία του 1920, πιστεύοντας ότι η επιτυχής δημιουργία ενός τέτοιου υβριδίου θα παρείχε την απόλυτη επιστημονική απόδειξη για τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου, καταρρίπτοντας ταυτόχρονα τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της εποχής. Με κρατική χρηματοδότηση από τη σοβιετική κυβέρνηση, ταξίδεψε στη Γαλλική Γουινέα το 1926, όπου προσπάθησε να γονιμοποιήσει θηλυκούς χιμπατζήδες με ανθρώπινο σπέρμα. Όταν τα πειράματα αυτά απέτυχαν, σχεδίασε το αντίστροφο, προσπαθώντας μάλιστα να εξαπατήσει ντόπιες γυναίκες να συμμετάσχουν σε πειράματα γονιμοποίησης με DNA χιμπατζή, μια πρόταση που ευτυχώς απορρίφθηκε αμέσως από τις τοπικές αρχές.
Επιστρέφοντας στη Ρωσία, ο Ιβάνοφ συνέχισε τις προσπάθειές του σε ένα ειδικό κέντρο στην περιοχή της Αμπχαζίας, όπου κατάφερε να πείσει μερικές εθελόντριες να συμμετάσχουν στην έρευνά του. Ωστόσο, τα πειράματα δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, καθώς οι χιμπατζήδες που είχαν μεταφερθεί από την Αφρική πέθαναν σύντομα λόγω των κλιματικών συνθηκών και των ασθενειών. Η αποτυχία του Ιβάνοφ χρησιμοποιήθηκε αργότερα από θρησκευτικές και συντηρητικές ομάδες στη Δύση για να υπονομεύσουν τον Δαρβινισμό, ενώ η σύνδεση του Στάλιν με το πρόγραμμα φαίνεται να ήταν περισσότερο προϊόν προπαγάνδας παρά πραγματικής εμπλοκής του Σοβιετικού ηγέτη.
Το τέλος του Ιβάνοφ ήρθε κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων του Στάλιν στη δεκαετία του 1930, όταν συνελήφθη και εξορίστηκε στο Καζακστάν, όπου και πέθανε λίγο αργότερα. Παρά τον θάνατό του, η γοητεία και ο τρόμος για τέτοιου είδους πειράματα δεν έσβησαν ποτέ, με περιπτώσεις όπως αυτή του χιμπατζή Όλιβερ στη δεκαετία του '70 να αναζωπυρώνουν τις φήμες για την ύπαρξη του «χαμένου κρίκου». Η ιστορία του Ιβάνοφ παραμένει μια σκοτεινή υπενθύμιση των ηθικών ορίων της επιστήμης και της προσπάθειας του ανθρώπου να παρέμβει στους νόμους της φύσης για ιδεολογικούς σκοπούς.