Η ζωή στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη απείχε πολύ από την αίγλη των μύθων και των θρύλων που συχνά προβάλλουν οι κινηματογραφικές παραγωγές. Η απουσία κεντρικών συστημάτων αποχέτευσης, η κατανάλωση μολυσμένου νερού και οι περιορισμένες ιατρικές γνώσεις διαμόρφωναν ένα περιβάλλον εξαιρετικά επικίνδυνο, με το προσδόκιμο ζωής να κυμαίνεται μόλις μεταξύ 20 και 33 ετών. Ενώ σήμερα οι κύριες αιτίες θανάτου είναι οι καρδιοπάθειες και το γήρας, στην αρχαιότητα η καθημερινότητα ήταν ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης ενάντια σε αόρατους αλλά θανατηφόρους εχθρούς.
Η γέννηση ενός παιδιού αποτελούσε μία από τις μεγαλύτερες απειλές για τη ζωή των γυναικών. Οι κακές συνθήκες υγιεινής και η άγνοια για τους μικροοργανισμούς οδηγούσαν σε υψηλά ποσοστά μητρικής θνησιμότητας, τα οποία οι ερευνητές συγκρίνουν με εκείνα της αγροτικής Αγγλίας του 18ου αιώνα. Ακόμα όμως και αν ένα βρέφος επιβίωνε από τον τοκετό, οι πιθανότητες να φτάσει στην ηλικία των δέκα ετών ήταν περιορισμένες, με το 25% των παιδιών στη Ρώμη να πεθαίνουν πριν από αυτό το ορόσημο. Επιπλέον, το δικαίωμα του πατριάρχη να απορρίψει ένα ασθενικό βρέφος σήμαινε ότι πολλά παιδιά εγκαταλείπονταν στο κρύο ή οδηγούνταν στη δουλεία.
Οι ασθένειες έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του πληθυσμού. Η ελονοσία ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δολοφόνους στη Ρώμη, ειδικά κατά τους θερμούς καλοκαιρινούς μήνες, καθώς οι Ρωμαίοι δεν είχαν συνδέσει τα στάσιμα νερά και τους βάλτους με τη μετάδοση της νόσου. Παράλληλα, οι επιδημίες πανούκλας, όπως ο Λοιμός των Αθηνών κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ή η Αντωνίνειος Πανώλη στη Ρώμη, αποδεκάτιζαν ολόκληρες περιοχές. Υπολογίζεται ότι η Αντωνίνειος Πανώλη, που πιθανώς οφειλόταν σε ευλογιά ή ιλαρά, εξόντωσε το ένα τρίτο του πληθυσμού σε περιοχές της Ιταλίας, της Ελλάδας και της Αιγύπτου.
Πέρα από τις επιδημίες, η καθημερινή υγιεινή στις δημόσιες τουαλέτες και τα λουτρά της Ρώμης διευκόλυνε την εξάπλωση βακτηριακών λοιμώξεων όπως η χολέρα και η δυσεντερία. Η χρήση του κοινόχρηστου σπόγγου (xylospongium) για τον καθαρισμό μετά την τουαλέτα αποτελούσε ιδανικό μέσο μεταφοράς βακτηρίων. Επιπλέον, ο πόλεμος παρέμενε μια σταθερή πηγή θανάτου, με τις συγκρούσεις μεταξύ πόλεων-κρατών στην Ελλάδα και τους Καρχηδονιακούς Πολέμους στη Ρώμη να κοστίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ζωές. Ακόμη και ο καρκίνος, αν και λιγότερο συχνός λόγω του μικρότερου προσδόκιμου ζωής και της έλλειψης βιομηχανικών καρκινογόνων, ήταν γνωστός και περιγραφόταν από τον Ιπποκράτη ως «καρκίνος» λόγω της ομοιότητας των όγκων με το σώμα του κάβουρα.