Οι φρίκες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου έχουν καταγραφεί εκτενώς, όμως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της σύγκρουσης ήταν η ραγδαία εξέλιξη της επανορθωτικής πλαστικής χειρουργικής. Η ιδιαιτερότητα του πολέμου των χαρακωμάτων είχε ως αποτέλεσμα έναν δυσανάλογα μεγάλο αριθμό τραυματισμών στο πρόσωπο, καθώς το κεφάλι που προεξείχε από το παραπέτο αποτελούσε εύκολο στόχο. Ταυτόχρονα, η βελτίωση των ιατρικών μεταφορών και θεραπειών επέτρεψε σε πολλούς στρατιώτες να επιβιώσουν από τραύματα που στο παρελθόν θα ήταν μοιραία. Έτσι, προέκυψε η επιτακτική ανάγκη οι γιατροί να αναπτύξουν τρόπους για να αποκαταστήσουν την εικόνα και τη λειτουργικότητα των παραμορφωμένων στρατιωτών.
Αυτό ήταν το τραγικό πεπρωμένο του Μουσταφά Ιπάρ, ενός Τούρκου υπολοχαγού του Οθωμανικού στρατού που πολέμησε στην Εκστρατεία της Καλλίπολης (Δαρδανέλια) το 1915. Ο Μουσταφά χτυπήθηκε στο πρόσωπο από θραύσματα οβίδας που εκτοξεύτηκε από ένα βρετανικό πολεμικό πλοίο, με αποτέλεσμα οι ζημιές να είναι τρομακτικές. Έχασε ένα μάτι, ολόκληρη τη μύτη του, τα μάγουλά του, την άνω γνάθο, το μισό της γλώσσας του, ολόκληρη την άνω υπερώα και ένα μεγάλο μέρος του κάτω πηγουνιού του. Το μόνο που απέμεινε από το πρόσωπό του ήταν το αριστερό του μάτι, το μέτωπο και το κάτω σαγόνι. Παρά τους πολλαπλούς χειρουργικούς επεμβάσεις στην Τουρκία που του έσωσαν τη ζωή, ο τραυματισμός επηρέασε δραματικά την ποιότητα της καθημερινότητάς του: δεν μπορούσε πλέον να φάει στερεές τροφές, σιτιζόταν με καλαμάκι και αδυνατούσε να μιλήσει, μεταφέροντας συναισθήματα μόνο μέσω του ενός ματιού του.
Το 1918, ο Μουσταφά στάλθηκε στη Γερμανία, αναζητώντας τη βοήθεια του Δρ. Ζακ Ζόζεφ, ενός Γερμανού χειρουργού που θεωρείται ο πατέρας της ρινοπλαστικής και είχε αποκτήσει παγκόσμια φήμη για τις επανορθωτικές του ικανότητες. Ο Δρ. Ζόζεφ ανέλαβε την πρωτοφανή πρόκληση να ανοικοδομήσει ένα τόσο σοβαρά κατεστραμμένο πρόσωπο, μια διαδικασία που απαίτησε πολλαπλές επεμβάσεις. Στην πρώτη φάση, πραγματοποιήθηκε μια τομή στο τριχωτό της κεφαλής για να χρησιμοποιηθεί το δέρμα για τη διαμόρφωση της νέας μύτης, ενώ μεταμοσχεύτηκε δέρμα από τους γλουτούς του Μουσταφά για να δημιουργηθεί η νέα βλεννογόνος μεμβράνη για το στόμα και τη μύτη. Τέσσερις εβδομάδες αργότερα, στον δεύτερο χειρουργείο, ο Δρ. Ζόζεφ δημιούργησε ένα δερματικό πτερύγιο από το μέτωπο του Μουσταφά, το οποίο τραβήχτηκε προς την περιοχή του στόματος, ενώ το προφίλ της μύτης δημιουργήθηκε με την εμφύτευση ενός τεχνητού οστού κάτω από το δέρμα.
Αν και οι δύο κύριες επεμβάσεις έγιναν υπό τοπική αναισθησία, η επιτυχία τους επέτρεψε στον Μουσταφά να αποκτήσει ξανά ένα πρόσωπο και να επιστρέψει σε ένα είδος κανονικότητας. Ωστόσο, η επιστροφή στην πολιτική ζωή για τον Μουσταφά, όπως και για πολλούς άλλους παραμορφωμένους στρατιώτες, ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Η απόρριψη από την κοινωνία ήταν ένα πραγματικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα πολλοί να προτιμούν να παραμένουν στα νοσοκομεία που τους φρόντιζαν. Οι φωτογραφίες του Μουσταφά Ιπάρ, που δημοσιεύτηκαν το 1924 στο αντιπολεμικό βιβλίο Ο Πόλεμος Εναντίον του Πολέμου του Ερνστ Φρίντριχ, αποτελούν ένα συγκλονιστικό παράδειγμα του ανθρώπινου κόστους του πρώτου πραγματικά βιομηχανικού πολέμου και ταυτόχρονα μια ζωντανή μαρτυρία για την αφοσίωση των γιατρών που προσπάθησαν να ανοικοδομήσουν μια αίσθηση κανονικότητας σε αυτούς που καταστράφηκαν από τις φρίκες της μάχης.