Η ιστορία της επιστήμης κρύβει συχνά σελίδες που μοιάζουν με σενάρια τρόμου, και η περίπτωση του Ιλία Ιβάνοφ είναι αναμφίβολα μία από αυτές. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Ρώσος βιολόγος, ήδη αναγνωρισμένος για τις πρωτοποριακές μεθόδους του στην τεχνητή γονιμοποίηση ζώων, έθεσε στον εαυτό του ένα ερώτημα που σόκαρε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Αναρωτήθηκε αν θα ήταν δυνατόν να συνδυαστεί η ανθρώπινη νοημοσύνη με την ωμή δύναμη των πιθήκων, δημιουργώντας ένα υβρίδιο που θα μπορούσε να υπηρετήσει την ανθρωπότητα ή να αποτελέσει ένα νέο είδος εργάτη και στρατιώτη. Με την υποστήριξη του νεοσύστατου σοβιετικού κράτους, το οποίο επιθυμούσε να αποδείξει την υπεροχή της επιστήμης έναντι της θρησκείας, ο Ιβάνοφ ξεκίνησε μια αποστολή που ξεπέρασε κάθε ηθικό φραγμό.
Το 1926, ο Ιβάνοφ ταξίδεψε στη Γαλλική Γουινέα της Δυτικής Αφρικής για να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του. Εκεί, επιχείρησε να γονιμοποιήσει θηλυκούς χιμπατζήδες με ανθρώπινο σπέρμα, αλλά οι πρώτες προσπάθειες απέτυχαν παταγωδώς. Η απόγνωση και η εμμονή του τον οδήγησαν σε ακόμα πιο ακραίες σκέψεις, καθώς άρχισε να εξετάζει το ενδεχόμενο να εμφυτεύσει σπέρμα πιθήκων σε γυναίκες, συχνά χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Αν και τα σχέδιά του για πειράματα σε ανυποψίαστες γυναίκες στην Αφρική ματαιώθηκαν από τις τοπικές αρχές, ο Ιβάνοφ δεν πτοήθηκε και επέστρεψε στη Σοβιετική Ένωση μαζί με 13 χιμπατζήδες, αποφασισμένος να συνεχίσει το έργο του σε σοβιετικό έδαφος.
Επιστρέφοντας στη Ρωσία, ίδρυσε μια ερευνητική μονάδα στο Σοχούμι της Μαύρης Θάλασσας, όπου οι κλιματολογικές συνθήκες επέτρεπαν την επιβίωση των πιθήκων. Εκεί, προς έκπληξη πολλών, βρήκε εθελόντριες γυναίκες που ήταν πρόθυμες να συμμετάσχουν στα πειράματά του, πιστεύοντας ότι υπηρετούν την πρόοδο της επιστήμης. Ωστόσο, η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Ο θάνατος των αρσενικών πιθήκων που προορίζονταν για δότες σπέρματος και οι πολιτικές εκκαθαρίσεις του Στάλιν που σάρωσαν την ακαδημαϊκή κοινότητα, οδήγησαν στη σύλληψη και την εξορία του Ιβάνοφ στο Καζακστάν το 1930.
Ο Ιλία Ιβάνοφ πέθανε το 1932, λίγο μετά την απελευθέρωσή του, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά αμφιλεγόμενων πειραμάτων και ηθικών διλημμάτων. Αν και οι προσπάθειές του για τη δημιουργία ενός «πιθηκάνθρωπου» δεν απέδωσαν ποτέ καρπούς, η ιστορία του παραμένει μια ζωντανή υπενθύμιση των κινδύνων που ελλοχεύουν όταν η επιστήμη αποκόπτεται από την ηθική και την ανθρωπιά. Το ερώτημα αν ένα τέτοιο υβρίδιο θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει παραμένει αναπάντητο, αλλά η φρίκη των μεθόδων του Ιβάνοφ συνεχίζει να προκαλεί αποστροφή και προβληματισμό δεκαετίες μετά το τέλος της σκοτεινής του πορείας.