Η ιστορία του Ρωμαίου στρατηγού Μάρκου Λικίνιου Κράσσου (Marcus Licinius Crassus), ενός εκ των πλουσιότερων ανδρών της Ρώμης και μέλους της Πρώτης Τριανδρίας, αποτελεί μια από τις πιο συγκλονιστικές αφηγήσεις στρατιωτικής καταστροφής και προσωπικής ταπείνωσης. Τον Ιούνιο του 53 π.Χ., ο Κράσσος και ο ρωμαϊκός του στρατός υπέστησαν μια ολέθρια ήττα από την Παρθική Αυτοκρατορία στη Μάχη των Καρρών. Από τους 40.000 άνδρες του, μόνο 10.000 επέζησαν, και ο ίδιος ο Κράσσος κατέρρευσε όταν είδε το κομμένο κεφάλι του γιου του, Πόπλιου, καρφωμένο σε ένα δόρυ των Πάρθων. Η ήττα αυτή ήταν μία από τις χειρότερες στην ιστορία της Ρώμης.
Ο καταβεβλημένος Κράσσος, μετά την ταπεινωτική ήττα, αναγκάστηκε να συναντηθεί με τον Πάρθο στρατηγό Σουρήνα για διαπραγματεύσεις, καθώς οι άνδρες του απειλούσαν με ανταρσία αν αρνούνταν. Ο Σουρήνας, θέλοντας να χλευάσει τον τεράστιο πλούτο του Κράσσου—την ίδια τη δύναμη που χρησιμοποίησε για να εισβάλει στην Παρθία—τον υποχρέωσε να ανέβει σε ένα άλογο σχεδόν εξ ολοκλήρου καλυμμένο με χρυσό. Όταν η συνάντηση μετατράπηκε σε σύγκρουση, ο Κράσσος σκοτώθηκε. Ως τελική, φρικτή τιμωρία, ο Σουρήνας διέταξε να του χύσουν λιωμένο χρυσό στο στόμα, ένα συμβολικό τέλος που αντανακλούσε την απληστία του Ρωμαίου στρατηγού. Αν και οι ιστορικοί ακόμα διαφωνούν για το αν αυτή η πράξη εκτελέστηκε ενώ ήταν ακόμα ζωντανός ή μετά τον αποκεφαλισμό του, η ιστορία έχει εδραιωθεί ως ένα τραγικό παράδειγμα της τιμωρίας της απληστίας.
Η περίπτωση του Κράσσου δεν ήταν η μοναδική. Περίπου 40 χρόνια νωρίτερα, ο Ρωμαίος πολιτικός Μάνιος Ακίλιος (Manius Aquilius), αφού συνελήφθη από τον Μιθριδάτη ΣΤ' του Πόντου, καταδικάστηκε σε θάνατο. Ο Μιθριδάτης, επιθυμώντας να σατιρίσει την απληστία και τη διαφθορά του Ακίλιου —και του πατέρα του που ήταν επίσης γνωστός για την αρπαγή πλούτου από τους ντόπιους— διέταξε να του χύσουν λιωμένο χρυσό στο στόμα. Σύμφωνα με τον ιστορικό Αππιανό, η εκτέλεση αυτή έγινε για να χλευαστεί η απληστία του, καθιστώντας τον Ακίλιο το πρώτο επιβεβαιωμένο θύμα αυτής της βίαιης μορφής θανάτου.
Όσον αφορά την ιατρική πλευρά, η κατάποση λιωμένου μετάλλου, όπως ο χρυσός που λιώνει στους περίπου 1.000°C, είναι μια αδιανόητα φρικτή εμπειρία. Πειράματα έχουν δείξει ότι το θύμα δεν θα πέθαινε ακαριαία, αλλά θα υφίστατο ακαριαία εγκαύματα τρίτου βαθμού σε στόμα, γλώσσα και ούλα. Καθώς το μέταλλο προχωρούσε στον λαιμό, θα προκαλούσε τη συρρίκνωση και διάλυση των αεραγωγών, οδηγώντας σε ασφυξία. Η επαφή του λιωμένου μετάλλου με τους υγρούς ιστούς και το σάλιο θα προκαλούσε μια έκρηξη ατμού στο εσωτερικό του λαιμού, καταστρέφοντας τους αεραγωγούς και τα αιμοφόρα αγγεία. Ο θάνατος θα ερχόταν μέσα σε 10 με 20 δευτερόλεπτα, είτε από ασφυξία, είτε από αναπνευστική ανεπάρκεια λόγω σοκ, είτε από αιμορραγία.
Τέλος, μια μακάβρια λεπτομέρεια αυτών των εκτελέσεων ήταν η αξία του ίδιου του χρυσού. Επειδή ο χρυσός ήταν τόσο πολύτιμος, οι εκτελεστές θα έπρεπε να είχαν το ατυχές καθήκον να ψάξουν τη σορό του θύματος μετά τον θάνατο για να ανακτήσουν το πολύτιμο μέταλλο, το οποίο θα ήταν αρκετό για να πληρώσει τους μισθούς των στρατιωτών. Αυτό προσθέτει μια επιπλέον στρώση φρίκης και κυνισμού σε μια από τις πιο βίαιες και συμβολικές πράξεις τιμωρίας του αρχαίου κόσμου. Η ιστορία του λιωμένου χρυσού δεν είναι απλώς μια ιστορία εκδίκησης, αλλά ένα σκληρό μάθημα για το τι μπορεί να επιφέρει η ακραία απληστία.