Η ιστορία της λέπρας, γνωστής και ως νόσου του Χάνσεν, είναι μια από τις πιο συγκλονιστικές σελίδες της παγκόσμιας ιατρικής και κοινωνικής ιστορίας. Για αιώνες, οι άνθρωποι που προσβάλλονταν από τη νόσο αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποστροφή, καθώς η έλλειψη επιστημονικής γνώσης οδηγούσε σε προκαταλήψεις που τους χαρακτήριζαν ως «ακάθαρτους» ή «αμαρτωλούς». Η επικρατούσα λύση για την αντιμετώπιση της νόσου δεν ήταν η θεραπεία, αλλά η αναγκαστική απομόνωση σε απομακρυσμένα λεπροκομεία, συχνά σε ακατοίκητα νησιά ή κορυφές βουνών, όπου οι ασθενείς στέλνονταν ουσιαστικά για να πεθάνουν, αποκομμένοι από τις οικογένειές τους και τον υπόλοιπο κόσμο.
Παρά τον κοινό μύθο ότι η λέπρα προκαλεί την άμεση πτώση μελών του σώματος, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Το βακτήριο προσβάλλει κυρίως το νευρικό σύστημα και το δέρμα, προκαλώντας απώλεια αίσθησης. Αυτή η έλλειψη πόνου οδηγεί σε δευτερογενείς μολύνσεις και τραυματισμούς που, αν μείνουν χωρίς θεραπεία, προκαλούν τις παραμορφώσεις που ιστορικά συνδέθηκαν με τη νόσο. Είναι αξιοσημείωτο ότι περίπου το 95% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει φυσική ανοσία στη λέπρα, γεγονός που καθιστά τη σκληρή πολιτική της υποχρεωτικής απομόνωσης ακόμα πιο τραγική, αν αναλογιστεί κανείς τον ανθρώπινο πόνο που προκάλεσε χωρίς ουσιαστικό ιατρικό λόγο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της απομόνωσης ήταν η αποικία στο Μολοκάι της Χαβάης, όπου οι ασθενείς εγκαταλείπονταν σε μια απόκρημνη χερσόνησο με ελάχιστα εφόδια. Εκεί, ο Βέλγος ιερέας Πατέρας Δαμιανός αφιέρωσε τη ζωή του στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, χτίζοντας σπίτια και εκκλησίες, μέχρι που ο ίδιος προσβλήθηκε και πέθανε από τη νόσο. Αντίστοιχα σκληρές συνθήκες επικρατούσαν και στην Ιαπωνία, όπου η πολιτική του διαχωρισμού συνεχίστηκε μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα, με τους ασθενείς να υποβάλλονται σε αναγκαστικές στειρώσεις και εκτρώσεις, ενώ τα παιδιά τους συχνά απομακρύνονταν από αυτούς αμέσως μετά τη γέννηση.
Ακόμα και μετά την ανακάλυψη των αντιβιοτικών στη δεκαετία του 1940, που κατέστησαν τη λέπρα πλήρως θεραπεύσιμη, πολλοί ασθενείς επέλεξαν να παραμείνουν στις αποικίες. Έχοντας ζήσει δεκαετίες σε απομόνωση και φέροντας τα ανεξίτηλα σημάδια της νόσου, η επιστροφή σε μια κοινωνία που ακόμα τους φοβόταν και τους παρεξηγούσε φάνταζε ακατόρθωτη. Σήμερα, τα μέρη αυτά λειτουργούν ως μνημεία και εθνικά πάρκα, υπενθυμίζοντας μια εποχή όπου ο κοινωνικός στιγματισμός και η άγνοια αποδείχθηκαν πιο οδυνηρά από την ίδια την ασθένεια.