Η οδοντιατρική σήμερα θεωρείται μια εξελιγμένη και ανώδυνη επιστήμη, αλλά η ιστορική της πορεία είναι γεμάτη από πρακτικές που θα προκαλούσαν τρόμο στον σύγχρονο άνθρωπο. Ήδη από το 7.000 π.Χ., στην Κοιλάδα του Ινδού, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν πρωτόγονα τρυπάνια με μύτες από πυριτόλιθο για να αφαιρέσουν την τερηδόνα, χωρίς φυσικά καμία μορφή αναισθησίας. Στην αρχαία Αίγυπτο, αν και χρησιμοποιούσαν όπιο για την ανακούφιση του πόνου, οι θεραπείες παρέμεναν επώδυνες, ενώ οι πρώτες οδοντόκρεμες παρασκευάζονταν από υλικά όπως στάχτη από οπλές βοδιών και τσόφλια αυγών.
Για χιλιάδες χρόνια, η αιτία της τερηδόνας παρέμενε ένα μυστήριο, με την επικρατέστερη θεωρία να αποδίδει τον πόνο στα «σκουλήκια των δοντιών». Η πεποίθηση αυτή, που κράτησε μέχρι τον 18ο αιώνα, οδηγούσε σε βάναυσες επεμβάσεις, όπου οι οδοντίατροι προσπαθούσαν να εξοντώσουν τα υποτιθέμενα σκουλήκια με καπνό, μπαρούτι ή βίαιες εξαγωγές. Μάλιστα, ορισμένοι επιτήδειοι φρόντιζαν να φυτεύουν πραγματικά σκουλήκια στο στόμα των ασθενών για να αποδείξουν ότι η «θεραπεία» τους ήταν επιτυχής. Η οδοντιατρική δεν ήταν τότε ένα αναγνωρισμένο επάγγελμα, αλλά μια παράπλευρη απασχόληση για τεχνίτες που ήξεραν να χρησιμοποιούν τρυπάνια, όπως οι κατασκευαστές χαντρών.
Στον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, η φροντίδα των δοντιών πέρασε στα χέρια των κουρέων-χειρουργών. Αυτοί οι άνθρωποι, εκτός από το κούρεμα, εκτελούσαν ακρωτηριασμούς και εξαγωγές δοντιών, συχνά σε δημόσια θέα ως μορφή ψυχαγωγίας. Μια από τις πιο επικίνδυνες πρακτικές τους ήταν η λεύκανση των δοντιών με νιτρικό οξύ. Αν και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακά λευκό, το οξύ διέλυε το σμάλτο, προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά και επιταχύνοντας τη σήψη. Άλλες μέθοδοι περιλάμβαναν τη χρήση αρσενικού για τη νέκρωση των νεύρων, μια πρακτική που συνεχίστηκε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, οδηγώντας συχνά σε θανατηφόρες δηλητηριάσεις.
Η σύγχρονη οδοντιατρική άρχισε να διαμορφώνεται χάρη στον Γάλλο γιατρό Pierre Fauchard, ο οποίος τον 18ο αιώνα έθεσε τις βάσεις για τη θεραπεία των δοντιών και τη χρήση σφραγισμάτων, συνδέοντας παράλληλα τη ζάχαρη με την τερηδόνα. Ωστόσο, οι σκοτεινές πτυχές συνεχίστηκαν, όπως η χρήση δοντιών από νεκρούς στρατιώτες πεδίων μαχών (όπως του Βατερλώ) για την κατασκευή μασσελών. Ακόμα και στον 20ό αιώνα, σημειώθηκαν αποτρόπαια περιστατικά, όπως το πείραμα Vipeholm στη Σουηδία, όπου άτομα με νοητική αναπηρία εξαναγκάστηκαν να καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες ζάχαρης για να μελετηθεί η τερηδόνα, αφήνοντάς τα τελικά με φρικτούς πόνους και κατεστραμμένα δόντια.