Η ιστορία της πυρηνικής ενέργειας είναι γεμάτη με περιστατικά που ξεπερνούν τα όρια της φαντασίας, όπου η άγνοια, η απληστία και η κρατική αμέλεια οδήγησαν σε ανυπολόγιστες τραγωδίες. Μία από τις πιο σοκαριστικές περιπτώσεις είναι το σκάνδαλο με το μολυσμένο γάλα στο Μεξικό τη δεκαετία του '80. Μετά την καταστροφή του Τσερνόμπιλ, ραδιενεργά ισότοπα όπως το καίσιο-137 και το στρόντιο-90 μόλυναν τις βοσκές στην Ευρώπη. Παρόλα αυτά, τεράστιες ποσότητες μολυσμένης σκόνης γάλακτος πουλήθηκαν φθηνά στην κρατική μεξικανική εταιρεία Konosupo. Το γάλα αυτό διανεμήθηκε στις πιο φτωχές οικογένειες και σε σχολεία, εκθέτοντας χιλιάδες παιδιά σε θανάσιμη ακτινοβολία. Τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια, με τα ποσοστά παιδικού καρκίνου να εκτοξεύονται στα ύψη τα επόμενα χρόνια, ενώ καμία ουσιαστική έρευνα δεν απέδωσε ευθύνες στους υπαιτίους.
Στην άλλη πλευρά του πλανήτη, στην Αυστραλία, οι πυρηνικές δοκιμές της Μεγάλης Βρετανίας τις δεκαετίες του '50 και '60 άφησαν πίσω τους μια κληρονομιά θανάτου. Στις ερήμους της Νότιας Αυστραλίας, οι δοκιμές έγιναν χωρίς να ληφθεί καμία μέριμνα για τους πληθυσμούς των Αβορίγινων που ζούσαν στην περιοχή. Πολλοί εκτέθηκαν σε ραδιενεργή σκόνη, πίνοντας μολυσμένο νερό και τρώγοντας ζώα που είχαν απορροφήσει ραδιενέργεια, με αποτέλεσμα τυφλώσεις, εγκαύματα και γενετικές ανωμαλίες. Ακόμη και οι στρατιώτες που συμμετείχαν χρησιμοποιήθηκαν ως «πειραματόζωα», αναγκασμένοι να περπατούν προς το σημείο της έκρηξης για να αξιολογηθούν οι επιπτώσεις, οδηγώντας σε πρόωρους θανάτους από καρκίνο και χρόνια προβλήματα υγείας.
Μια εξίσου ανατριχιαστική ιστορία εκτυλίχθηκε στην πόλη Γκοϊάνια της Βραζιλίας το 1987, όταν μια εγκαταλελειμμένη ιατρική συσκευή ακτινοθεραπείας έπεσε στα χέρια ρακοσυλλεκτών. Αγνοώντας τον κίνδυνο, οι άνδρες άνοιξαν την κάψουλα που περιείχε καίσιο-137, μια σκόνη που έλαμπε στο σκοτάδι με ένα μαγευτικό μπλε φως. Η ουσία αυτή κυκλοφόρησε στην πόλη ως «σκόνη νεράιδας», με παιδιά να τη τρίβουν στο δέρμα τους και ολόκληρες οικογένειες να τη μοιράζονται ως αξιοπερίεργο. Η κατάληξη ήταν τραγική, με πολλούς θανάτους, ανάμεσά τους και ενός εξάχρονου κοριτσιού, και τη μόλυνση χιλιάδων ανθρώπων που είδαν τις ζωές τους να καταστρέφονται μέσα σε λίγες ημέρες από την αόρατη ακτινοβολία.
Αυτές οι καταστροφές αναδεικνύουν τη σκοτεινή πλευρά της πυρηνικής εποχής, όπου η έλλειψη ελέγχου και η απόκρυψη της αλήθειας αποδείχθηκαν εξίσου θανατηφόρες με την ίδια τη ραδιενέργεια. Κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις αποτελεί μια διαρκή υπενθύμιση ότι η διαχείριση τόσο επικίνδυνων υλικών απαιτεί απόλυτη διαφάνεια και ευθύνη. Το κόστος της αμέλειας δεν μετριέται μόνο σε νούμερα, αλλά σε κατεστραμμένες κοινότητες και χαμένες ζωές ανθρώπων που, στην πλειοψηφία τους, δεν γνώριζαν ποτέ τον κίνδυνο που τους απειλούσε μέχρι που ήταν πια πολύ αργά.