Η Κυριακή 2 Ιουνίου του 1981 έμελλε να μείνει χαραγμένη στη μνήμη των κατοίκων του Παλαιομονάστηρου Τρικάλων ως η πιο σκοτεινή νύχτα στην ιστορία του χωριού. Ένα ήσυχο καλοκαιρινό βράδυ μετατράπηκε σε σκηνικό εφιάλτη όταν ο 48χρονος αγρότης Σπύρος Σταρίδας, ένας άνθρωπος που μέχρι τότε ζούσε μια φαινομενικά ήρεμη ζωή, έχασε τον έλεγχο και προχώρησε σε μια αδιανόητη αιματοχυσία. Ο δράστης, ο οποίος είχε ιστορικό ψυχιατρικών προβλημάτων, επέστρεψε από το καφενείο σε κατάσταση αμόκ, καίγοντας τα ρούχα του και παροτρύνοντας την οικογένειά του να φύγει, προτού ξεκινήσει το φονικό του έργο με μια καραμπίνα.
Ο απολογισμός της βίας ήταν φρικτός, καθώς ο Σταρίδας στόχευσε πρώτα τα πιο κοντινά του πρόσωπα. Τα πρώτα θύματα ήταν ο πατέρας του, ο παππούς και η γιαγιά του, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους ακαριαία, ενώ η μητέρα του υπέκυψε στα τραύματά της λίγο αργότερα στο νοσοκομείο. Η δολοφονική μανία συνεχίστηκε στους δρόμους του χωριού, όπου ο δράστης σκότωσε τη θεία του, τον θείο του και έναν γείτονα που έτυχε να βρεθεί στον δρόμο του. Η τραγικότητα της στιγμής κορυφώθηκε όταν τα δύο ανήλικα παιδιά του, έντρομα, τον παρακάλεσαν να μην τα σκοτώσει. Ο Σταρίδας, σε μια σπάνια στιγμή δισταγμού, τα προσπέρασε, αφήνοντάς τα ως τους μοναδικούς μάρτυρες που επέζησαν από το ξελήρpathμα της οικογένειάς τους.
Το τελευταίο θύμα της τραγωδίας ήταν η σύζυγός του, την οποία πυροβόλησε εν ψυχρό στην αυλή ενός κουμπάρου τους, όπου είχε καταφύγει αναζητώντας βοήθεια. Αμέσως μετά τον φόνο της γυναίκας του, ο δράστης έθεσε τέρμα στη δική του ζωή, στρέφοντας το όπλο στην καρδιά του. Η επόμενη μέρα βρήκε το χωριό να θρηνεί συνολικά οκτώ νεκρούς, με την τοπική κοινωνία να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της καταστροφής. Οι κηδείες των θυμάτων τελέστηκαν σε κλίμα βαθιάς οδύνης, με τους περισσότερους συγγενείς να θάβονται σε ομαδικό τάφο, κλείνοντας με τον πιο θλιβερό τρόπο αυτό το κεφάλαιο της ελληνικής εγκληματολογίας.
Η υπόθεση αυτή άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση για το νομικό πλαίσιο της οπλοκατοχής στην Ελλάδα, καθώς προκάλεσε ερωτηματικά το πώς ένας άνθρωπος με γνωστά ψυχολογικά προβλήματα κατείχε άδεια οπλοφορίας. Παρά το πέρασμα των δεκαετιών, το όνομα του Σπύρου Σταρίδα παραμένει συνδεδεμένο με τη φρίκη και την απόγνωση εκείνης της νύχτας. Σήμερα, τα παιδιά που επέζησαν έχουν καταφέρει να συνεχίσουν τη ζωή τους μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ωστόσο η τραγωδία των Τρικάλων παραμένει μια οδυνηρή υπενθύμιση των συνεπειών που μπορεί να έχει η παραμέληση της ψυχικής υγείας και η ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε όπλα.