Η ιστορία της Ανιές Σορέλ, της πρώτης επίσημης βασιλικής ερωμένης της Γαλλίας, αποτελεί ένα από τα πιο ανατριχιαστικά κεφάλαια της μεσαιωνικής ιστορίας. Η γυναίκα που κάποτε υμνήθηκε ως το πρότυπο της απόλυτης ομορφιάς και της κομψότητας, η οποία επηρέασε βαθιά τις πολιτικές αποφάσεις του Καρόλου Ζ', βρήκε ένα τέλος τόσο φρικιαστικό που ξεπερνά κάθε φαντασία. Παρά την ακτινοβολία και την εξουσία της, η Σορέλ δεν μπόρεσε να προστατευτεί από έναν εχθρό που την κατέτρωγε από μέσα, μετατρέποντας το θρυλικό της κάλλος σε μια ζωντανή εικόνα φθοράς.
Στις αρχές του 1450, κατά την επιστροφή της από ένα κουραστικό ταξίδι, η Ανιές άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα μιας μυστηριώδους ασθένειας. Αυτό που ξεκίνησε ως απλές κράμπες και εξάντληση, γρήγορα εξελίχθηκε σε μια εφιαλτική κατάσταση. Η κοιλιά της άρχισε να διογκώνεται με τρόπο αφύσικο, ενώ η αναπνοή της απέκτησε μια βαριά μυρωδιά σήψης. Παρά τις προσπάθειές της να κρύψει την κατάστασή της πίσω από βαριά φορέματα και αρώματα, οι υπηρέτες και οι γιατροί της αυλής σύντομα συνειδητοποίησαν τη φρικτή αλήθεια: η ομορφότερη γυναίκα της Γαλλίας είχε πέσει θύμα μιας μαζικής προσβολής από παράσιτα.
Οι τελευταίες ημέρες της Σορέλ ήταν μια συνεχής μάχη με την αγωνία και τον εξευτελισμό. Η εσωτερική προσβολή από σκουλήκια του γένους ascaris προκάλεσε εσωτερικές αιμορραγίες, φλεγμονές και φρικτούς σπασμούς. Το δέρμα της έχασε τη λάμψη του, τα χαρακτηριστικά της αλλοιώθηκαν και η ίδια βρέθηκε απομονωμένη, καθώς ο φόβος και η δεισιδαιμονία κράτησαν μακριά ακόμα και τους πιο πιστούς της φίλους. Οι γιατροί της εποχής, ανήμποροι να δώσουν λύση με τα πρωτόγονα καθαρτικά τους, παρακολουθούσαν έντρομοι το παράσιτο να καταλαμβάνει ολόκληρο τον οργανισμό της, προκαλώντας Visible κινήσεις κάτω από το δέρμα της.
Ο θάνατος της Ανιές Σορέλ δεν ήταν απλώς μια πολιτική απώλεια, αλλά ένα σκληρό μάθημα για την ευθραυστότητα της εξουσίας και της ομορφιάς. Η νεκροψία που ακολούθησε επιβεβαίωσε την παρουσία πλήθους παρασίτων στα έντερά της, καταρρίπτοντας τις θεωρίες περί δηλητηρίασης από αντιπάλους. Το τέλος της παραμένει μια σκοτεινή υπενθύμιση ότι ακόμα και οι πιο ισχυροί και αγαπημένοι μπορούν να ηττηθούν από τους πιο μικρούς και αόρατους εχθρούς. Η ιστορία της Ανιές, από τη δόξα της βασιλικής αυλής στη φρίκη του εσωτερικού μαρασμού, συνεχίζει να στοιχειώνει τη γαλλική ιστορία ως μια τραγωδία που κανένα μετάξι ή στέμμα δεν μπόρεσε να αποτρέψει.