Η ιστορία του Αφγανιστάν τις τελευταίες δεκαετίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την άνοδο των Ταλιμπάν και τη δραματική αλλαγή στη ζωή των γυναικών. Πριν από την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης το 1979, οι γυναίκες σε πόλεις όπως η Καμπούλ και η Χεράτ απολάμβαναν σημαντικές ελευθερίες, σπουδάζοντας σε πανεπιστήμια και εργαζόμενες ως γιατροί, δικηγόροι και δασκάλες. Η εισβολή και ο μετέπειτα εμφύλιος πόλεμος διέλυσαν τις υποδομές της χώρας και δημιούργησαν ένα κενό εξουσίας, το οποίο κάλυψαν οι Ταλιμπάν το 1994, υποσχόμενοι τάξη και ασφάλεια. Ωστόσο, η επικράτησή τους το 1996 σήμανε την άμεση κατάργηση των δικαιωμάτων των γυναικών, οι οποίες αποκλείστηκαν από την εργασία και την εκπαίδευση, ενώ υποχρεώθηκαν να φορούν μπούρκα και να κυκλοφορούν μόνο με τη συνοδεία άνδρα συγγενή.
Κατά την πρώτη περίοδο διακυβέρνησής τους (1996-2001), οι Ταλιμπάν επέβαλαν έναν ακραίο κώδικα συμπεριφοράς μέσω δημόσιων τιμωριών σε στάδια και πλατείες. Γυναίκες μαστιγώνονταν δημόσια για «εγκλήματα» όπως το να ακούγονται τα παπούτσια τους κατά το περπάτημα ή το να βγαίνουν έξω χωρίς κηδεμόνα. Η δημιουργία του Υπουργείου για την Προώθηση της Αρετής και την Πρόληψη της Φαυλότητας μετέτρεψε την καθημερινότητα σε έναν διαρκή εφιάλτη, καθώς οι περιπολίες σταμάταγαν και τιμωρούσαν γυναίκες επί τόπου για την παραμικρή παρατυπία στην ένδυσή τους. Η πτώση των Ταλιμπάν το 2001 έφερε μια περίοδο ελπίδας και προόδου διάρκειας είκοσι ετών, κατά την οποία οι γυναίκες επέστρεψαν στα θρανία και στην ενεργό δράση, αν και στις αγροτικές περιοχές το παλιό σύστημα παρέμενε συχνά ζωντανό μέσω ανεπίσημων δικαστηρίων.
Η επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία τον Αύγουστο του 2021 διέλυσε κάθε πρόοδο που είχε σημειωθεί. Παρά τις αρχικές υποσχέσεις για μετριοπάθεια, το καθεστώς επανέφερε γρήγορα τους αυστηρούς περιορισμούς, κλείνοντας τα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για τα κορίτσια και απαγορεύοντας στις γυναίκες να εργάζονται σε κυβερνητικές θέσεις, τράπεζες και ΜΚΟ. Οι δημόσιες τιμωρίες επέστρεψαν το 2022, με μαστιγώσεις σε στάδια ενώπιον χιλιάδων ανθρώπων, επιβεβαιώνοντας ότι το σύστημα καταπίεσης παραμένει το ίδιο με εκείνο της δεκαετίας του '90. Σήμερα, το Αφγανιστάν είναι μία από τις πιο περιοριστικές χώρες στον κόσμο για τις γυναίκες, οι οποίες βλέπουν τα όνειρά τους να χάνονται πίσω από κλειστές πόρτες και αυστηρούς νόμους.
Η δομή αυτών των τιμωριών δεν είναι τυχαία, αλλά αποτελεί μέρος ενός οργανωμένου συστήματος ελέγχου που χρησιμοποιεί τον φόβο για να υποτάξει τον πληθυσμό. Οι γυναίκες που κατηγορούνται δεν έχουν πρόσβαση σε δικηγόρους ή δίκαιη δίκη, με τις αποφάσεις να λαμβάνονται γρήγορα από θρησκευτικούς δικαστές των Ταλιμπάν. Αυτή η διαρκής επανάληψη του παρελθόντος δείχνει ότι, παρά την αλλαγή των ετών, η βασική ιδεολογία του κινήματος παραμένει εστιασμένη στον πλήρη αποκλεισμό της γυναίκας από τη δημόσια ζωή, αφήνοντας μια ολόκληρη γενιά Αφγανών γυναικών χωρίς μέλλον και σε διαρκή κίνδυνο.