Η Eugenia Martínez Vallejo γεννήθηκε το 1674 σε ένα απομακρυσμένο χωριό της βόρειας Ισπανίας και η ζωή της σημαδεύτηκε από την αρχή από την ιδιαίτερη εξωτερική της εμφάνιση. Αν και η γέννησή της μέσα σε μια εκκλησία θεωρήθηκε αρχικά καλός οιωνός, σύντομα η ταχεία αύξηση του βάρους της προκάλεσε την ανησυχία των γονιών της και τον χλευασμό των γειτόνων. Σε ηλικία μόλις ενός έτους ζύγιζε 20 κιλά, ενώ στα έξι της είχε φτάσει τα 65 κιλά. Οι γονείς της, σε μια προσπάθεια να την προστατεύσουν από τις συνεχείς προσβολές, την κρατούσαν κλεισμένη στο σπίτι, όμως η φήμη του «κοριτσιού γίγαντα» εξαπλώθηκε γρήγορα και έφτασε μέχρι τα αυτιά του βασιλιά Καρόλου Β' της Ισπανίας.
Το 1680, η εξάχρονη Eugenia προσκλήθηκε στη βασιλική αυλή της Μαδρίτης. Εκεί, ο βασιλιάς, γοητευμένος από την εμφάνισή της, την ενέταξε στην ομάδα των «ανθρώπων της ευχαρίστησης» (gente de placer), μια κατηγορία αυλικών που περιλάμβανε νάνους και άτομα με παραμορφώσεις, οι οποίοι χρησιμοποιούνταν για τη διασκέδαση των ευγενών. Στην αυλή, η Eugenia έλαβε το παρατσούκλι «La Monstrua» (Το Τέρας). Αν και της παρείχαν τροφή, στέγη και ακριβά ρούχα –προνόμια που δεν είχε ο απλός λαός της εποχής–, η μεταχείρισή της ήταν αυτή ενός αντικειμένου έκθεσης. Οι κυρίες της αυλής συχνά φωτογραφίζονταν δίπλα της για να τονίσουν τη δική τους λεπτή σιλουέτα, ενώ η ίδια αναγκαζόταν να υπομένει πολύωρες και επώδυνες πόζες για πορτρέτα.
Η Eugenia έγινε παγκοσμίως γνωστή μέσα από τα δύο πορτρέτα του διάσημου ζωγράφου της αυλής, Juan Carreño de Miranda, με τίτλους «La Monstrua Vestida» (Το Τέρας Ντυμένο) και «La Monstrua Desnuda» (Το Τέρας Γυμνό). Στους πίνακες αυτούς, το βλέμμα της αποπνέει θλίψη και δυσφορία, αντικατοπτρίζοντας τον σωματικό και ψυχικό πόνο που βίωνε. Σύγχρονες ιατρικές αναλύσεις εικάζουν ότι η Eugenia έπασχε από το σύνδρομο Prader-Willi, μια γενετική διαταραχή που προκαλεί ακατάσχετη πείνα, παχυσαρκία και κινητικά προβλήματα. Παρά τις δυσκολίες, λέγεται ότι ήταν ένα ευχάριστο κορίτσι που έγινε αγαπητό από τη βασιλική οικογένεια, παραμένοντας στο παλάτι μέχρι τον πρόωρο θάνατό της το 1699, σε ηλικία μόλις 24 ετών.
Σήμερα, τα πορτρέτα της εκτίθενται στο Μουσείο Πράδο της Μαδρίτης, θυμίζοντας στους επισκέπτες μια εποχή όπου η διαφορετικότητα αντιμετωπιζόταν ως θέαμα και περιέργεια. Στην πόλη Αβιλές της Ισπανίας έχει στηθεί ένα χάλκινο άγαλμα προς τιμήν της, βασισμένο στο διάσημο πορτρέτο της, ως φόρος τιμής στη μνήμη μιας γυναίκας που, παρά την εκμετάλλευση και τον χλευασμό, κατάφερε να αφήσει το στίγμα της στην ιστορία της ισπανικής τέχνης και κουλτούρας.