Η ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης είναι γεμάτη με ονόματα που έμειναν χαραγμένα στη μνήμη μας, όμως υπάρχουν και προσωπικότητες που, παρά τη γιγαντιαία προσφορά τους, παρέμειναν για δεκαετίες στην αφάνεια. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Δόμνα Βισβίζη, μια γυναίκα από την Αίνο της Θράκης, η οποία έσπασε τα κοινωνικά καλούπια της εποχής της και αναδείχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες μορφές του ναυτικού αγώνα στο Αιγαίο. Γεννημένη το 1783, η Δόμνα ήταν κόρη γαιοκτήμονα και σύζυγος του πλοιοκτήτη Χατζή Αντώνη Βισβίζη, με τον οποίο απέκτησε πέντε παιδιά και μυήθηκε από νωρίς στο μυστικό της Φιλικής Εταιρείας.
Ο αγώνας της οικογένειας ξεκίνησε δυναμικά το 1821 με τη συμμετοχή τους στην εξέγερση της Αίνου και αργότερα στις επιχειρήσεις της Χαλκιδικής και του Ευβοϊκού κόλπου. Το πλοίο τους, η «Καλομοίρα», ένα από τα μεγαλύτερα και αρτιότερα εξοπλισμένα μπρίκια της εποχής με 14 κανόνια, μετατράπηκε σε πλωτό στρατηγείο όπου συνεδρίαζαν σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και ο Δημήτριος Υψηλάντης. Η τραγική καμπή ήρθε τον Ιούλιο του 1822, όταν ο σύζυγός της έπεσε νεκρός από εχθρικό βόλι στο κατάστρωμα. Η Δόμνα, αντί να λυγίσει, ανέλαβε αμέσως τη διοίκηση του πλοίου, συνεχίζοντας την πολιορκία της Εύβοιας με τα πέντε ορφανά της στο πλευρό της.
Για τρία ολόκληρα χρόνια, η Βισβίζη λειτούργησε ως «καταδρομέας του Αιγαίου», χρηματοδοτώντας εξ ολοκλήρου από την προσωπική της περιουσία τους μισθούς των 140 ανδρών του πληρώματος, τα τρόφιμα και τα πολεμοφόδια. Παρά τις υποσχέσεις της τότε διοίκησης για οικονομική στήριξη, η ίδια δεν έλαβε ποτέ καμία βοήθεια, καταλήγοντας να ξοδέψει και την τελευταία της λίρα για τον εθνικό σκοπό. Η δράση της ήταν αδιάκοπη, περιλαμβάνοντας βομβαρδισμούς εχθρικών θέσεων, ενισχύσεις στρατευμάτων και παρεμπόδιση του οθωμανικού στόλου, με το πλοίο της να φέρει αμέτρητες «λαβωματιές» από τις μάχες.
Η ναυτική της πορεία έληξε το 1824, όταν, οικονομικά εξαθλιωμένη, αναγκάστηκε να παραχωρήσει την «Καλομοίρα» στο κράτος. Το πλοίο χρησιμοποιήθηκε ως πυρπολικό από τους Υδραίους, γράφοντας έναν ένδοξο αλλά πικρό επίλογο στην ιστορία της οικογένειας. Η συνέχεια της ζωής της Δόμνας ήταν γεμάτη στερήσεις, ζώντας ως πρόσφυγας στην Ύδρα, τη Σύρο και το Ναύπλιο, ενώ ένα από τα παιδιά της πέθανε από τον λιμό. Παρά τις επιστολές της στον Ιωάννη Καποδίστρια, η αναγνώριση άργησε να έρθει, και η ίδια πέθανε το 1850 στον Πειραιά, πάμπτωχη και σχεδόν ξεχασμένη από την πολιτεία που βοήθησε να ελευθερωθεί.
Σήμερα, η μνήμη της Δόμνας Βισβίζη τιμάται με προτομές στην Αλεξανδρούπολη και στον Πειραιά, ενώ η ιστορία του γιου της, Θεμιστοκλή, ο οποίος έγινε σύμβολο του φιλελληνισμού στο Παρίσι, θυμίζει το μέγεθος της θυσίας της οικογένειας. Η Δόμνα Βισβίζη παραμένει το σύμβολο της γυναίκας που πρόσφερε τα πάντα —περιουσία, οικογένεια και ζωή— για το όραμα της ελευθερίας, αποτελώντας μια από τις πιο συγκλονιστικές αλλά και αδικημένες μορφές της νεότερης ελληνικής ιστορίας.