Ας δούμε πώς τα παιδιά βιώνουν αυτή τη νέα, συναισθηματική εμπειρία και πώς οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και οι δάσκαλοι, μέσα από τις μαρτυρίες τους, αντιδρούν σε αυτές τις σχέσεις.
H πρώτη αγάπη
Συνήθως μεταξύ 3 και 6 ετών αρκετά παιδιά βιώνουν την πρώτη τους αγάπη. Είναι μια σημαντική περίοδος κατά την οποία εξερευνούν την προσωπική τους ταυτότητα και μιμούνται τους μεγαλύτερους. Τα παιδιά περιβάλλονται από ζευγάρια: Τους γονείς τους, φίλους και συγγενείς. Ακόμη και στα παραμύθια οι χαρακτήρες στο τέλος «Παντρεύτηκαν, έκαναν πολλά παιδιά και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Τα παιδιά, λοιπόν, προσπαθούν να αναπαράγουν αυτό το ιδανικό πρότυπο της ευτυχίας.
Οι «ερωτικές» ιστορίες των παιδιών μπορούν επίσης να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για εκτίμηση. Το να νιώθεις σημαντικός για κάποιον, να δέχεσαι φιλοφρονήσεις, κάποιος να σου δείχνει ιδιαίτερη προσοχή, να παίρνεις και να δίνεις αγκαλιές και φιλιά μπορεί να παρακινήσουν ένα παιδί να αναζητήσει έναν αγαπημένο ή αγαπημένη. Σε κάποιες περιπτώσεις κάποια παιδιά «δένονται» μεταξύ τους από την πρώτη φορά που θα συναντηθούν. Είναι κάτι που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε εύκολα γιατί συμβαίνει αλλά τα παιδιά αυτά γίνονται αχώριστα.
Οι αντιδράσεις των γονιών
Αν οι περισσότεροι γονείς βρίσκουν τον έρωτα μεταξύ των παιδιών χαριτωμένο άλλοι νιώθουν άβολα με αυτό. Αντιλαμβάνονται ότι οι ερωτικές ιστορίες των παιδιών δεν θα είναι πάντα τόσο αθώες όσο θα ήθελαν να είναι. Το 7χρονο κοριτσάκι που δεν μπορεί να σταματήσει να μιλάει για τον «φίλο» της και ζωγραφίζει καρδούλες γύρω από το όνομά του. Το 10χρονο αγόρι που λέει στους γονείς του ότι φίλησε τη φίλη του στην αυλή του σχολείου. Όλα αυτά δυσκολεύουν τους γονείς ως προς το πόση σημασία θα πρέπει να δώσουν σε αυτές τις σχέσεις αλλά και ως προς τα όρια που θα πρέπει να επιβάλλουν στα παιδιά τους.
Ως γονείς, πρέπει να θυμόμαστε ότι με το να είμαστε ανοιχτοί στο να μοιραστούμε μαζί του τα μυστικά του παιδιού μας, μας δίνει μεγαλύτερη πρόσβαση στα συναισθήματά και την πραγματικότητά του. Ανάλογα με την κατάσταση θα πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα οικειότητας και σεβασμού και να μοιραστούμε τις αξίες μας για την αγάπη και τον έρωτα.
Έρωτας στο νηπιαγωγείο
Η Caroline Marchand είναι παιδαγωγός που δουλεύει με παιδιά ηλικίας 4 ετών. Κατά το παρελθόν μεταξύ των μαθητών της δημιουργήθηκαν μικρά ζευγάρια. Έκαναν μαζί τις δραστηριότητές τους, κρατιόντουσαν από το χεράκι, έκαναν αγκαλιές. Η κατάσταση έκανε την εκπαιδευτικό να αισθάνεται άβολα, ειδικά όταν άκουσε σχόλια που έκαναν τα άλλα παιδιά. Αποφάσισε να το συζητήσει με τους μαθητές της: «Σε αυτό το τμήμα είμαστε όλοι φίλοι, δεν υπάρχουν πλέον ερωτικές ιστορίες. Στην καρδιά μας μπορούμε να έχουμε όλους τους συμμαθητές μας. Τα φιλιά προορίζονται για τους ενήλικες».
«Δεν είναι πάντα εύκολο να διατηρήσεις τον έλεγχο των πραγμάτων» παραδέχεται η εκπαιδευτικός για να συμπληρώσει πως πολλά παιδιά ταυτίζονται με το κοινωνικό πρότυπο της «ύπαρξης μιας σχέσης», αλλά καταλαβαίνει πολύ καλά σε ποιες περιπτώσεις θα πρέπει να παρέμβει και να βάλει τα απαραίτητα όρια.
Καρδιοχτύπια στο σχολείο
Η Martine Desautels διδάσκει την 5η και 6η τάξη εδώ και πολλά χρόνια. Λέει ότι παρόλο που ο έρωτας είναι μέρος της ζωής των παιδιών από το νηπιαγωγείο, τα καρδιοχτύπια αυξάνονται στα παιδιά ηλικίας 10-12 ετών. Και αν οι ιστορίες αγάπης δεν έχουν την ίδια σημασία σε αυτή την ηλικία όπως για τους ενήλικες, ως δασκάλα, πρέπει να τις αντιμετωπίσει με σοβαρότητα.
Σε αυτή την ηλικία, τα παιδιά σχηματίζουν ζευγάρια για να δημιουργήσουν την ταυτότητά τους ή για να είναι όπως όλοι οι άλλοι. Είναι η εποχή κατά την οποία η πίεση των συμμαθητών και η γνώμη των άλλων είναι πολύ σημαντικές. Θέλουν να είναι δημοφιλείς. Και ακόμα κι αν οι περισσότερες από αυτές τις σχέσεις είναι πολύ σύντομες η αγάπη, το καρδιοχτύπι, είναι παρόν και πολύ έντονο!
Ποια είναι η αντίδραση του σχολείου σε όλα αυτά; Η Martine λέει πως «Οι περισσότεροι δάσκαλοι ανέχονται τα… ραβασάκια ή το να κρατιούνται τα παιδιά από το χέρι στην αυλή. Ωστόσο, στα περισσότερα σχολεία υπάρχει ένας κώδικας διαβίωσης που απαγορεύει όλες αυτές τις κινήσεις. Η παιδική χαρά είναι ένα μέρος για να παίξετε, να κοινωνικοποιήσετε και να διασκεδάσετε και η τάξη είναι ένα μέρος για μάθηση», λέει η Martine μέσα από την εμπειρία της.
Οι δάσκαλοι πρέπει να δώσουν προσοχή στα πρώτα αυτά καρδιοχτύπια των παιδιών και σε ό,τι αυτά μπορούν να προκαλέσουν, όπως συναισθήματα ζήλιας. Αυτές οι εμπειρίες έχουν συχνά αντίκτυπο και στη μαθητική και κοινωνική ζωή του παιδιού. «Ο δάσκαλος πρέπει να ακούσει τους μαθητές του, να τους βοηθήσει, να τους υποστηρίξει και να τους δώσει τα εργαλεία για να αντιμετωπίσουν όλες αυτά τα συναισθήματα και τις νέες εμπειρίες» προσθέτει η Martine. Ο δάσκαλος επίσης θα πρέπει να είναι η γέφυρα μεταξύ των παιδιών και των γονιών τους. Αυτή η επικοινωνία είναι απαραίτητη για βοηθήσει τους γονείς να καθοδηγήσουν το παιδί τους να αντιμετωπίσουν αυτές τις έντονες, συναισθηματικές καταστάσεις.