Η Ασημίνα Ξηρογιάννη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι θεατρολόγος, φιλόλογος και συγγραφέας. Σπούδασε Υποκριτική στο Θέατρο-Εργαστήριο (Εμπρός). Είναι Μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εκδώσει ποίηση, πεζογραφία και θέατρο. Διδάσκει Θεατρική Αγωγή στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και εργάζεται ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Παράλληλα παραδίδει μαθήματα Γλώσσας και Λογοτεχνίας καθώς και Θεωρίας και Ιστορίας Θεάτρου. Έχει παρακολουθήσει διάφορα σεμινάρια υποκριτικής, σκηνοθεσίας και θεατρικού παιχνιδιού. Έχει σκηνοθετήσει και ανεβάσει με τους μαθητές της αρκετά έργα, δικά της και ξένα. Διατηρεί από το 2009 το λογοτεχνικό ιστολόγιο Varelaki. Το βιβλίο της Εποχή μου είναι η ποίηση κυκλοφορεί στη Γαλλία σε μετάφραση του Μισέλ Βόλκοβιτς. Ποιήματα, διηγήματα, κριτικές, μεταφράσεις και άρθρα της δημοσιεύονται σε διάφορα έντυπα, ηλεκτρονικά περιοδικά και ιστολόγια . Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά, Αγγλικά και Ισπανικά. Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο της Ποιήματα 2009-2017 από τις εκδόσεις Βακχικόν.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Τίποτα δεν ήταν το ίδιο
μετά από κείνο το φθινοπωρινό απόγευμα.
Τότε που έζησα στο παρόν μου
σε μια ευτυχισμένη ουδετερότητα
Μαζί σου.
Τότε που βυθίστηκα για τα καλά στην πραγματικότητα
-έστω για λίγο-
Κι ούτε μια τόση δα μικρή παράπλευρη
σκέψη
(για το ενδεχόμενο κάποιας
χαμένης ευτυχίας, ας πούμε)
δεν με απέσπασε από το να κοιτώ μέσα
στα μάτια σου
και να νιώθω πως έχω
νικήσει τη σιωπή.
Λέξεις και συνδέσεις έκτοτε
-ακατάπαυστα σχεδόν-
συρρέουν εντός μου.
Ήταν αναπόφευκτο, το ένιωθα:
Κάποτε
Θα έγραφα
Ωραία ποιήματα
ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Ποτίζω τα αισθήματά μου καθημερινά.
Τα κυκλοφορώ στους δρόμους μετά
να τα θαυμάσουν όλοι –
που είναι έτσι ανθισμένα.
Να θέλουν να τα κόψουν,
αλλά να διστάζουν.
Κι εγώ να διασκεδάζω με τους δισταγμούς
τους.
Και να κρυφογελώ.
Κι έπειτα να κόβω ένα και να τούς το
δίνω δώρο.
Μια χαρά,
Μια λύπη,
ή μια τύψη –
να φεύγει από πάνω
μου.
Να ξαλαφρώνω
ΕΡΩΤΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Η Ιστορία του μέσα μου τοπίου
Οριζόντια πιο πολύ παρά κάθετη
Τροφή γίνεται της φαντασίας μου
Με κατασκοπεύουν τα ίδια μου τα όνειρα.
Δεν πιάνω το στυλό –
φοβάμαι τους φόβους μου –
Εσωτερική κατανάλωση
ερωτικών -κυρίως- επεισοδίων
Συρρέουν οι λέξεις από καιρό
Διεκδικούν τον χώρο τους στα κύτταρά
μου
Οι αισθήσεις μου ασφυκτιούν
μες στα οστά μου
Συρρικνώνονται
Με τις αιώνιες σιωπές μου ανταμώνουν
που ’χουν φωλιάσει πια στο δέρμα μου.
ΛΕΞΕΙΣ
φωνή δεν έχουν
όμως φωνάζουν
αν τις αγαπάς
Κι όταν τις σιωπάς θεριεύουν.
Φτάνει μόνο πάνω στο σώμα τους να περπατάς.
Χωρίς αναπνοή να τις διανύεις.
Να εναποθέτεις σ’ αυτές τις ελπίδες
σου
ΥΠΕΡΒΑΣΗ
Το αρχικό ερέθισμα
Το σώμα που έχασα
Έγινε τώρα η φωνή μου.
Και αφηγούμαι την ιστορία του
για να μην χάσω την ψυχή μου.
Το σώμα έγινε νουβέλα
Για όλες τις μέσα διαδρομές
Τις σκιές
Τις ρήξεις
Πώς μεταφράζεται η
ζωή
σε λόγο ποιητικό,
αυτό πρέπει να δείξεις.
Σαν ρέουν οι λέξεις,
όλα ανθίζουν.
Ξεπερνιέται η άβυσσος.
Κουβεντιάζεται η πληγή.
ΑΙΣΘΗΣΗ
Αιωρούμαστε ανάμεσα στα σύννεφα
Φαντάσματα με δάχτυλα μαύρα από καπνό
Ψάχνουμε τις λέξεις για το κενό,
κι αυτές να μην έρχονται,
κι ας είναι το βλέμμα μας καινό.
Το ποίημα είναι παρόν
Το ποίημα λείπει.
Μένει η λύπη
Να μάς γλύφει το θυμό.
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Στο όνομα του έρωτα με επινόησες.
Σε επινόησα και γω.
Ταυτόχρονα όμως,
επινοήσαμε και τους εαυτούς μας.
Και πώς να διαχειριστούμε τώρα
τα πολλαπλά μας είδωλα;
Πώς να συμφιλιώσουμε τα κενά μας;
Λίμνη παγωμένη θυμίζει πια η ποίησή
μας
Που απορεί με μας τους γελοίους
πώς τα καταφέραμε έτσι,
ώστε ποτέ να μην συναντήσουμε τις άκρες
μας.
ΣΙΩΠΗΛΑ
Ο ήλιος αντάμωνε με τα φύκια
του πελάου
Στη Δύση
Η αρμύρα της θάλασσας
ευωδίαζε
Στην Ανατολή
Ο ουρανός έκρυβε το
βυθό με στοργή
Στην αγκαλιά του.
Δεν είναι
άρνηση η σιωπή.
ΑΫΠΝΙΑ
Απ’ την ταράτσα βλέπω φώτα να τρεμοπαίζουν
πέρα μακριά.
Κι ακούω θορύβους της πόλης που
ποτέ δεν κοιμάται.
Τα βράδια του καλοκαιριού
έχει δροσιά.
Φορώ λευκό νυχτικό — σατέν.
Μαύρους
κύκλους θα ’χω το πρωί
και στα μάτια μου γραμμένα
ερωτηματικά.
Που την άλλη νύχτα δεν θ’ απαντήσω
πάλι.
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ
Παίρνεις το ταμπούρλο σου
και
τραγουδάς στους δρόμους
κι εκείνος σ’ ακούει
από ψηλά.
Έχεις πάντα κοντά σου μολύβι και κόλλα
λευκή,
αντίδοτα στη φθορά και τη νοσταλγία.
Έχεις
πάντα στο μαξιλάρι σου
ένα «μικρό βιβλίο για
μεγάλα όνειρα»
για να νανουρίζεσαι τα βράδια
κι
ελπίζεις να γράψεις μια μέρα ποίηση αληθινή
ποίηση
επικίνδυνη
που να διαπερνά το σώμα του ανθρώπου
να
είναι πυροτέχνημα για το μυαλό του
και να τον
βάζει να ζει το αόρατο
χωρίς τύψη
χωρίς ενοχή.
Απλώς
να ζει.
ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ
Σύνδεσε τη λέξη
με την εποχή.
Σύνδεσε
το ποίημα
με το πρόσωπο του ανθρώπου.
Φτιάξε
μία νέα ποιητική.
Ποιήματα 2009-2017, Βακχικόν 2021