Ο Πασχάλης Κατσίκας του Πέτρου γεννήθηκε στο Reutlingen της Γερμανίας το 1971. Από το 1977 ζει στην Κομοτηνή. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης του ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης (1989-93). Εργάστηκε ως βιβλιοθηκονόμος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κομοτηνής (1996-98). Από το 1998 εργάζεται στη Βιβλιοθήκη του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Ταυτόχρονα σπουδάζει Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Δ.Π.Θ. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στα ηλεκτρονικά περιοδικά "Ποιείν", "Poeticanet", "Εξιτήριον", "Φρέαρ", "Θράκα", "Νότες Λογοτεχνίας", στο λογοτεχνικό περιοδικό "Μανδραγόρας" και στην εφημερίδα της Κομοτηνής "Παρατηρητής της Θράκης". Έχει εκδώσει τις εξής ποιητικές συλλογές:
1. Τεταρτημόρια, εκδ. Παρατηρητής της Θράκης, 2019.
2. Ρετάλια, εκδ. Γράφημα, 2020
3. Το κοιμώμενο τσίρκο, Εξιτήριον (free e-book), 2021
Ακολουθούν έξι ποιήματα του Πασχάλη Κατσίκα, δύο από κάθε ποιητική σου συλλογή:
ΧΟΥΣ ΕΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΧΟΥΝ ΑΠΕΛΕΥΣΕΙ
Μοναχική στον υδατοκρίτη
ολόκληρου Όρους Ελαιών
Ευλογημένη
Στα κλαδιά της κουρνιάζει απόγονος
του τσιριτρό που τη γέννησε
Έπιασε ο σπόρος που απέβαλε
αφού γίνηκε το ίδιο λίπασμα
κι όλα τα σμήνη που δροσίστηκαν στη σκιά της
Κατέστη αιωνόβια
πίνοντας δάκρυα απ’ το πικρό ποτήρι
Θεού κι ανθρώπων
Πόσες μάχες
πόσες απώλειες ζωής αντίκρυσε
για να σκάσει από τη θλίψη ο κορμός της
Ζωγραφισμένα πάνω του τα πρόσωπα
στόματα οι κουφάλες
ουρλιάζουν
για ένα τελευταίο αντίο
Ισοσκελίζονται
απ’ το χαρούμενο τιτίβισμα που της χαρίζει
Εν γνώσει του
πως όταν έρθει η ώρα
τους πολύτιμους χυμούς του
θα περικλείσει στον καρπό της.
ΟΙ ΖΙΝΕΣ
Κάτω απ’ τα λιόδεντρα μου μάθαινες
τις σμαραγδένιες Ζίνες
να αιχμαλωτίζω με κλωστή
Φίλες και δέσμιες στο παιχνίδι μας
υπάκουες σε κάθε τράβηγμα
Εύκολος στόχος αργοκίνητος
βαρύ το πέταγμά τους
Η σιέστα τους απογευματινή
θαρρείς
και μόλις ξύπνησαν
Η φωνή σου κι οι ματιές
περήφανα
αντηχούσαν στις γέρικες κουφάλες
Στο μεσογειακό όπως λιάζεσαι ανάσκελα το φως
δέντρο αειθαλές πάντα θα στέκεσαι
Αιωνόβια αποτυπώματα οι διδαχές σου
Δύναμη η αντοχή σε άγονα εδάφη
Στην ανομβρία ελπίδα η υπομονή σου
Έμπνευση η αγάπη σου για τη θάλασσα
Απ’ τα κλωνιά σου μπόλιασα το ίδιο μου το λιόδεντρο
για ένα χρόνο πρόκαμες μονάχα
τις ρίζες του να ποτίσεις
Στα έξι που θα καρπίσει δεν θα ιδείς
Μετά από παγετό, χαλάζι κι άνεμο δυνατό
μολύνθηκαν οι ανεπούλωτες πληγές
Έπληξε η καρκίνωση τον γέρικο κορμό
οι Ζίνες σιώπησαν μετά τον ψεκασμό
μα η φωνή σου
όχι
ΡΕΤΑΛΙΑ
Η ΠΡΩΤΗ ΝΥΧΤΑ
Δώσμου την πρώτη νύχτα μας
σάρκα και
αίμα.
Μην φοβηθείς.
Δώσε μου αγκάλιασμα αέρινο
σαν πεταλούδα
δεν είμαι αίλουρος να σε αρπάξω
μήτε
αράχνη ή οχιά που ψάχνει για προσκέφαλο.
Μες
τη βροχή
είμαι ο γλοιώδης βάτραχος
που φίλησες
κάτω από το πέπλο.
Με το φεγγάρι
θα ‘μαι ο πρίγκιπας
που στέφθηκε
μιαν άδεια καρέκλα.
Στον ήλιο
ο
ακίνητος δρομέας που ήπιε
κρασί στην έρημο.
Δώστα
μου όλα
πριν μας τυφλώσουν τα σκεπάσματα.
ΤΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Οι όμορφοι θνήσκουν νωρίς σε ηλεκτροφόρα
σύρματα
έχοντας δει μονάχα μιαν άνοιξη
κάποιοι
αφού απότομα υψωθούν
τσακίζονται σε ίλιγγο
παραδομένοι
κι άλλοι αγκιστρώνονται στης
μυγδαλιάς τη μυρωδιά
να περιμένουν τη ροζ
ανθοφορία.
Που πάνε όμως οι χαρταετοί όταν
γεράσουν;
όταν παλιώσουν πια
τα νέα στα αποκόμματα
που έχουν για ουρά;
Σε υγρά υπόγεια σταυρώνονται
απ’
το ζύγι κρεμασμένοι
τις Καθαρές Δευτέρες καρτερούν
που
ο γιος πατέρας θα γενεί
και τον καλαμωτό τους
σκελετό
θα ξαναντύσει με χαρτί.
ΤΟ ΚΟΙΜΩΜΕΝΟ ΤΣΙΡΚΟ
ΕΥΑ
Φύση και λόγος
σε διαρκή αντιπαράθεση
Εμφυσημένη
φέροντας Θεία πνοή
στον κήπο περίκλειστοι,
γυμνωμένοι
Όλα τριγύρω αγνά και φωτεινά
το
ζωώδες ένστικτο ωστόσο
προϋπόθεση μιας όποιας
αφηρημένης ύπαρξης
— Πώς θα πάρει υπόσταση
αν δεν σαρκωθεί ο λόγος;
Αυτή υποδεέστερη
πλάστηκε
από τα πλευρά του
κι όμως δεν υποτάχθηκε
Στον
πειρασμό υποκύπτοντας μια νύχτα
ακάθαρτη
σήμερα περιφέρεται
Μα συμφωνία δεν σύνηψε
αντίθετα
του κήρυξε τη μάχη
Απόγονος δικός της
του
όφεως συνέτριψε την κεφαλή
Όμοια μια νύχτα
το
μήλο στον Κήπο γίνηκε ελιά.
ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ
Είκοσι ένα γραμμάρια και
λιγοστά
εκατοστά ερχόμαστε στον κόσμο
γυμνοί σκούζοντας
για μιαν ανάσα
Απογυμνωμένοι φεύγοντας
θρηνούμε
στην ύστατη
Όσο περισσότερα πασχίζουμε να
πάρουμε μαζί μας
εκθετικά πολλαπλασιάζεται
η
γύμνια
που αφήνουμε πίσω
Περιφρονώ τα εδώ
Κατηγορώ
τα εδώ
Παύω να τα φροντίζω
Να υπομένω για το
μηδέν
Κοιτώ τις πέτρες
τον ουρανό
κι ενδιάμεσα
τους κίονες
έργο των μυρμηγκιών
— Υιοθετώ
τα παιχνίδια μικρών παιδιών
Γίνεται λεπτότερος
ο αέρας ανεβαίνοντας
Θάνατοι παύουν να συμβαίνουν
μόνο
στις ηλικίες των ανθρώπων
Πρόωροι θάνατοι
συμβαίνουν και στα ασάλευτα.